Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

23-2-1966

Music-hall in het « Théâtre 140 »

HILARIOUS 2 - ONE EVENING IN LONDON

Tegenwoordig houden de theaterdirecteuren wel van een kleine afwisseling. Zo gaan zij af en toe eens grasduinen bij de lichtere muze. Jo Dekmine, de rusteloze, is nu gaan neuzen in de populaire music-halls en kleine kabaretten van Chelsea en van Charing Cross, en de directeur van « Théâtre 140 » heeft, als een nieuwe Prikkebeen die op vlinderjacht is uitgegaan, één van de beste Londense ensembles, 'n paar zangers en kabaretartiesten mee naar Brussel gebracht. Het enige verwijt(je) dat we hem hierbij moeten maken is dat zijn keuze vrijwel dezelfde is als die van verleden jaar.

We bevinden ons in het gezelschap van een stel artiesten gedurende 'n hele avond in die speciaal Londense sfeer van de « pubs », die kabaretten in zakformaat, en van de « public-houses ».

Het is dus de tweede maal dat het « Théâtre 140 » zulk programma presenteert. In feite lijkt « Hilarious 2 » dan ook als twee druppels water op het luidruchtige « Hilarious 1 » van verleden jaar. Zo zagen en hoorden we voor de tweede maal « The Temperance Seven ». Ze brengen nummers in een jazz-Chicagostijl van tussen de beide oorlogen. Dit is dus puur Amerikaans met liedjes die herinneren aan de prohibitiewetten die de invoer van alcohol in Amerika verboden. Zo droog als Amerika toen was, zo droog is ook de humor van deze Britse artiesten. Dan ontpopt zich dit veelzijdig ensemble tot een ragtime-band met wilde allures. Het wordt een parodie op de sacrosante Britse traditie en op de geschiedenis van het eens zo machtige Britse imperium. Dit alles met een pinkoogje naar de zaal. Het is mal, het is grotesk, het is om te brullen en het is allemaal prachtig geparodieerd, dikwijls ook geïmproviseerd, door deze zeven virtuozen die tegelijkertijd ook echte akrobaten en athleten zijn.

Een prettige verschijning is de blonde jazz-zangeres Beryl Bryden, die met haar geweldige stem de zaal vult met songs uit het klassieke jazzrepertoire, zoals die door de Amerikaanse negers worden gezongen.

De Aspidistras zijn een paar, man en vrouw, zo uit een Victoriaans kadertje gestapt, een paar dat denken doet aan wijlen overgrootpa en -ma, op de dag van hun zilveren bruiloft gefotografeerd, met de kramp op hun stijve gezichten.

Het Engelse caf'conc' is vertegenwoordigd door Ann Tracy Taylor, een jongedame die haar diploma van onderwijzeres in de la heeft gestoken, en die nu met veel heimwee zingt van een mooie, vergane tijd toen de onwetendheid en de lichtzinnigheid nog golden als vrouwelijke deugden...

Het is allemaal echt Brits en elk nummer draagt dan ook de stempel « Made in England ».

Drie uur Engels humor, die een goed klankbord vond in het « Théâtre 140 », humor waar men geen Engels voor moet kennen om hem hartelijk te genieten.

Tot en met 26 februari, telkens 20 u. 30 in de zaal van het « Théâtre 140 » aan de Schaarbeekse Eugène Plaskylaan 140.