Archives du Théâtre 140

De Standaard

19-3-1967

IN THEATRE 140 BRUSSEL

Saeta van Sevilla en passie-experiment

Donderdagavond zat het « Théâtre 140 » proppensvol. Dit teater heeft zich op korte tijd een stevige reputatie opgebouwd. Vooral dan bij mensen, die belangstellend elke nieuwe strekking volgen en entioeziast elk experiment bijwonen omdat zij vinden dat experimenten leiden tot nieuwe wegen en daarom moeten aangemoedigd worden. Een publiek, dat onontbeerlijk is voor elke kunstevolutie. Het experiment was er ook donderdagavond. Met in het eerste deel « La Parole », een spektakelprojekt op basis van de bijbel, en in het tweede deel « La Semaine Sainte à Sevilla », flamenco's, die geïnspireerd zijn op het passieverhaal.

« La Parole » werd gerealizeerd door Joseph Buron en is een mengeling van teksten uit de bijbel, uit het evangelie, uit de Koran en van Hindoe-spiritualisten. Daarbij kwamen dan aktuele berichten in radio-stijl, jazz-tema's op saxofoon en Hebreeuwse zangen.

« La Parole » brengt het passieverhaal in verband met de moderne maatschappij en stelt ze tegenover mekaar zonder een konklusie te trekken. Voor de journalistieke teksten werd beroep gedaan op twee RTB-personaliteiten : Jeanine Chérel (Actualité de Midi) en Sélim Sasson (Carrousel aux Images). De recitanten waren Robert Delieu en Pierre Mainguet. Babs Robert speelde de jazztema's op saxofoon en de Hebreeuwse liederen werden vertolkt door Hanné Lé, die vroeger reeds onder de naam Anne-Line een langspeelplaat met Jiddische liederen uitbracht.

Montage

Het geheel is moeilijk ergens onder te brengen. Ik zou het een montage noemen, die programmatorisch knap in mekaar steekt en waarvan de technisch zwakke kanten na de première zeker zullen bijgewerkt worden. Zo was Selim Sasson meestal vrij onverstaanbaar omdat mikrofoonwerk voor een zaal nog anders is dan in een studio. Een montage heeft echter ook dikwijls nadelen, en die zijn hier wel zeer duidelijk tot uiting gekomen. Over het geheel lag een kille onpersoonlijkheid, waardoor de toeschouwer als het ware buiten het gebeuren gehouden werd. Slechts heel zelden, bij de jazz-fragmenten en vooral tijdens de vertolkingen van Hanné Lé, werd deze muur heel even doorbroken. Als evenement is « La Parole » echter alleszins de moeite waard.

In het tweede deel bracht de groep van Nino de Flandes zijn visie op het passieverhaal. Vier metsers raken op hun bouwwerf onder de indruk van de Goede Vrijdag-sfeer. Met op de achtergrond een sobere gitaarbegeleiding of ritmische ondersteuning van dagelijkse gebruiksvoorwerpen brengen zij hun droevige flamenco's, die ergens zeer ijl lijken, maar trillen van ingehouden vurigheid.

Nino de la Puebla, die het programma inzet, werkt overdag als huisschilder. Hij is echter een overtuigd flamencozanger, maar zijn beroep ervan maken wil hij niet omdat hij dan in cabarets zou moeten gaan werken en een meer commerciële stijl aankweken. Dat wil hij niet omdat de flamenco voor hen heilig is.

El Rociero, tweede zanger van de groep, was verscheidene jaren de grote vedette van de « Saëta » op Goede Vrijdag in Sevilla. Concha Vasquez, de enige vrouw van de groep, heeft een zeer persoonlijke stijl. Geen enkele avond zingt zij precies hetzelfde. Maar improvizatie is het ook niet. Zij kiest haar repertorium uit de strikte basistraditie.

De ganse avond blijft in het « Théâtre 140 » slechts geprogrammeerd tot 25 maart. Er is elk avond, behalve zondag, voorstelling om 20 u. 30.

L.P.