Archives du Théâtre 140

Het Volk

12-11-1967

Toneel te Brussel

Geïmproviseerde humor in het « Théâtre 140 »

Jo Dekmine, de directeur van het « Théâtre 140 » te Brussel is een zeer begaafde jongeman, artiest tot in de toppen van zijn vingers, maar, zoals alle artiesten is hij zeer naïef. Wie hem heeft aangepraat dat de mensen van de troep Romain Bouteille zulke geestige kleppers zijn dat men er tranen bij schreit van het lachen, dat iedere geïmproviseerde avond van deze troep werkelijk een veropenbaring is, weten wij niet. Wij weten alleen dat Dekmine tot voor enkele dagen zeer hoog opliep met de prestaties van het « Café Théâtre » « La vieille Grille ». Hij had deze mensen in Parijs aan het werk gezien en, naar hij beweerde, was het formidabel.

Wat wij in het « Theatre 140 » zagen was niet erg opwindend, wèl integendeel! Het gebeurt dat leerlingen van een toneelklas voor opdracht krijgen gedurende een kwartiertje te improviseren op een bepaald onderwerp. De intrige kan in dit geval van alles zijn. De bedoeling is dat de leerlingen zich eervol uit de slag trekken, dat ze er iets van maken wat het aanhoren waard is en wat wijst op hun vindingrijkheid.

Voortgaande op wat Jo Dekmine ons had voorgespiegeld aangaande de onweerstaanbare humor van Bouteille en zijn mensen, waren wij vol verwachting. Bouteille zou niet slechts gedurende één kwartier borduren op een sleutelsituatie, maar hij ging het met zijn troep gedurende drie volle uren volhouden. Behalve enkele geestige zetten die ons hebben kunnen amuseren, maar die veel te sporadisch voorkwamen, hebben we ons ruim drie uren zitten vervelen. Ellenlange uiteenrafelingen, uitleg om de uitleg, die nergens geestig was, maakte de avond tot een onverteerbare, saaie, dikke, futloze brij. Het spelgegeven was zo nietszeggend dat het geen enkele zin had er zich voor in te spannen.

Niets is vervelender en niets is meer ontmoedigend dan te zitten wachten, met spanning te zitten, op iets dat wel beloofd is, maar dat uiteindelijk dan toch niet wordt gepresenteerd.

« L'un n'empêche pas l'autre » is vooral een mislukking omdat de vijf tegenspelers van Romain Bouteille als artiest nog niet tot zijn enkels reiken. Het eerste kwartier was de dialoog totaal onverstaanbaar omdat de spelers te stil praatten. Wanneer van zulke elementen zg. geïmproviseerd spel wordt verwacht, dan heeft het werkelijk geen zin hiervoor een hele zaal op te trommelen. Zij die in de pauze de zaal hebben verlaten, hadden groot gelijk.

L.P.