Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

23-10-1968

Oorverdovende Pink Floyd in 140

De Engelse groep « Pink Floyd » wordt deze week terug geprogrammeerd door het theater 140 te Brussel.

We verlieten zondagnamiddag met tuitende oren dit oorverdovend spektakel. De « Pink Floyd »-groep geniet een internationale faam en heeft nu reeds verschillende langspeelplaten op haar actief. In Engeland worden zij als de eerste groep in hun genre beschouwd en zij wordt algemeen als de ambassadeur van de UFO beschouwd. UFO is de Underground Freak Out, een beweging die sinds vorig jaar vooral bekend is om de enorme happenings die zij organiseerde in een oud whiskydepot, thans gekend onder de naam « The Randhouse », Het is daar dat Pink Floyd zijn eerste grote successen behaalde. Dit is ook het geval voor Arthur (Fire) Brown.

We verlieten de 140 echter met gemengde gevoelens.

De doordringende muziek van Pink Floyd kan immers niet onverschillig laten. De psychedelische lichteffecten zijn soms zeer geslaagd en de interpretatie van de originele nummers van Barrett en Waters die van een werkelijk losgebroken furie plotseling overschakelen op een zacht orgelspel met melodische begeleiding, getuigen van een enorme beheersing.

Er is weinig discussie mogelijk omtrent de waar die Pink Floyd voor te stellen heeft, ofwel aanvaardt men ze, en dan geniet men van deze doordringende, gebalde, concrete muziek, ofwel doet men dit niet en sluit men de oren voor dit hels spektakel (en de lichteffecten verhogen dan slechts dit laatste aspect). Het publiek van de 140 reageerde op beide wijzen. De éne helft wachtte, met verbaasde ogen en de vingers in de oren het einde van de show af, de andere helft bracht na elk nummer een ware ovatie.

(Al moeten we er hier wel aan toevoegen dat het mooie weer zondagnamiddag veel toeschouwers rustiger en zonniger oorden had laten opzoeken zodat de zaak niet volledig gevuld was).

Herinneren we er aan dat het geheel gebracht werd in het kader van de enquete « Muziek vandaag » door Jo Dekmine dit seizoen in zijn theater gebracht. In dit kader is deze voorstelling vanzelfsprekend volkomen op zijn plaats, vermits deze Pink Floyd Light Show. Zij zelf definiëren hun muziek als « een totale emotionele conditionering van de persoonlijklijkheid ».

Enkele negatieve aspecten : het misbruik var de versterkers (soms leken ze meer op decibels-producers), de slordige afwerking (of hoort dit bij de Freak-out ), de Light Show was helemaal niet af (de vijfde man van de groep die instaat voor de harmonische lichtbegeleiding en de lichteffecten, zat herhaald in de duisternis aan zijn apparaatjes te prutsen).... enz. Vermelden we nog dat behalve deze man Jo Gannon, de groep verder bestaat uit Syd Barrett (lead gitaar), Roger Waters (Bas), Rik Wright (orgel) en Nick Mason (slagwerk). De muziek en de sporadische teksten zijn zoals gezegd van Barrett en Waters.

Al met al was deze voorstelling een geslaagd staaltje van de vooral in de Angelsaksische landen verspreide underground-music.

K.V.A.