Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

5-10-1969

Pink Floyd in 140: retrospectieve avantgarde

Ietwat argwanend waren wij er naartoe gegaan, omdat onze rommelvliezen nog niet helemaal hersteld bleken van het voorgaande popgebeuren. Een niet te onderschatten hoop clicheetjes was voorradig, gereed voor instant writing, edoch vrees niet, fan - zij zullen voor een andere gelegenheid bewaard worden. Pink Floyd bracht wat anders. Jo Dekmine kondigde heel informeel aan dat er deze avond geen voorprogramma zou zijn, en dat Pink Floyd direct van wal zou steken zonder lichtshow — want „dat zij die zelf als voorbijgestreefd beschouwden".

En inderdaad, mensen.

Een feilloze act, in het eerste deel meer dan in het tweede, een consequent opbouwen van muziek uit verschillende stijlen, te beginnen met enkel twee droge gitaren, niet eens dure. Sloeg dat eventjes in. Daarna cumulatieve overgang naar vollere muziek, orgel, bas, drums, pauken, een boomstronk — en een etentje onder hun vieren op het podium, alles perfect getimed. En de muziek- ondertussen, zal ze zeggen. Geen nood, een transistortje wordt aangezet en voor een der mikro's geplaatst, tot het maal verorberd is. Dan weer aan het werk, een mengeling van zachte en hardere passages, met overvloedig gebruik van tapes en een volumineuze stereo sound.

Op een bepaald ogenblik wendt de hele zaal het hoofd om voetstappen te volgen die holklinkend lijken rond te gaan. Na nog enkele nummertjes, ook goeie stemkwaliteiten - jongens die Floyd - een beslist destructief einde.

Onder hel spelen van een obsederend thema komen de roadmanagers het podium op en beginnen resoluut de installatie af te breken. Tot enkel de drummer nog op een armzalig trommeltje beukt — en dan is ook dat gedaan.

W.B.