Archives du Théâtre 140

De Standaard

28-10-1969

Bovengrondse balans van 36 uur „underground" in Schaarbeek

(Van onze verslaggever)

Brussel, 26 oktober. — De strikte belofte van Jo Dekmine, de dynamische direkteur van het « Théâtre 140 » aan de Plaskylaan te Schaarbeek, was om ons 36 uur « undergroundmusic » te geven. Dat signaleerden wij u trouwens in ons blad. Na het ondergaan van die 36 uur underground voelen wij ons verplicht de balans op te maken van deze serievertoning, gespreid over zes avonden. Ergens met een gevoel van bleke melancholie naar « hoe het had kunnen zijn en hoe het niet was », maar anderzijds ook vol dankbaarheid tegenover Dekmine, die (al lukte het allemaal niet even briljant) ons toch een idee gaf van wat het had moéten zijn.

Eerste vaststelling in deze « underground-balans » : jongens, wat hebben we nog verschrikkelijk veel te leren van de Engelsen en Amerikanen. Want hoe je het ook wendt of keert, het Franse « Baroque Jazz Trio » en de « Alan Jack Civilization » (eveneens uit Frankrijk), zijn toch helemaal nergens als je daarnaast het verfijnde, geraffineerde werk zet van een Burton Greene Kwintet.

En als je dan op een andere avond eerst heel manmoedig « Here and Now » inkasseert, dan slaak je een zucht van verlichting als na de pauze « Ten Years After » komt, soepel, van klasse, niet helemaal pop en niet helemaal underground, maar met een bijna ontstellende muzikaliteit en met een slagwerker die de zaal een dikke twintig minuten weet te boeien met een solo, waarin hij als het ware een kompleet orkest op het toneel brengt, glijdend van een traag ritme naar een daverende bossa nova en uiteindelijk een knetterend vuurwerk van ongebreideld temperament.

Of neem (en het was voor niemand moeilijk te vergelijken, elke avond weer) de verbleekte kombinatie « Bab's Robert Quintet », waarin hier en daar wel rudimentaire elementen te ontdekken zijn van talent en van een heleboel goede wil, maar die het toch te rommelig doen, te lawaaierig ook en dies te weinig verfijnd.

Waarbij we dan nog kunnen voegen dat iemand het ergens nodig oordeelde het werk van deze jongens te overdonderen met een filmpje van zacht deinende zweefvliegtuigen boven de Alpen (ziet u het verband van de zweefvliegerij en de underground, dan zien wij het ook), hetgeen gepaard ging met een woeste, razende, tierende kakofonie van geluid uit de luidsprekers, waartegen zelfs de verbeten drummende slagwerker van de « Bab's » volledig machteloos stond.

Gitaar weg

Na « Bab's » kwam dan, als schril kontrast, éindelijk « The Nice ». Overigens niet zonder moeilijkheden op de eerste van de twee avonden die ze volgens kontrakt moesten werken, aangezien gitarist Lee Jackson enkele minuten voor het optreden lakoniek kwam vertellen dat men hem zijn basgitaar had ontstolen. Show? Misschien, maar dat kunnen we niet beoordelen. We keken alleen maar in spanning toe hoe iemand een andere gitaar aanreikte, die door de linkshandig Lee uiteraard helemaal omgebouwd moest worden, hetgeen de zaal op 40 minuten langer wachten kwam te staan. Maar toén kwam « The Nice » : met een onstuimig ritme, met een glorieuze virtuositeit, met een klasse die alwéér duidelijk maakt dat « die Engelse jongens het toch wel helemaal hebben. »

Het geheel afrondend kunnen we alleen nog maar zeggen dat u vanavond om 20 u.30 (hard lopen...) nog naar de « 140 » kunt gaan voor « Yes », bekend geworden op het Antwerps Pop Event. En verder dat die 36 uur « underground » toch een positief saldo opleverden. Natuurlijk : er waren flops en riante mislukkingen en er waren groepen, die alleen maar zielige imitaties waren van het een of het ander. Mensen die nog ontstellend veel hebben te leren en die er misschien nooit zullen komen.

Maar dank zij Jo Dekmine hebben deze jongens toch de kans gehad om, net als wij, ook de Engelsen en de Amerikanen aan het werk te zien en te horen. En naast hem zien wij niet veel andere teaterdirekteuren, die zoiets op hun naam brengen. Zeker niet in Brussel, waar we binnenkort weer mogen gaan genieten van « Les Compagnons de la Chanson » en David Alexander Winter, die het onverwoestbare Franse chanson nog maar eens komen verdedigen.

Net alsof er geen pop en beat bestaat (ook goede!) en men dat ten eeuwigen dage kan blijven negeren. Nee, dan hebben wij toch liever dat experiment, ook al houdt dat zes avonden aan een stuk enkele Schaarbeekse politiemannen uren op de been, aangezien ze het érgens niet helemaal vertrouwen...

(jvd)