Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

16-11-1969

Bread en Puppet in Theater 140

Van bij de aanvang blijkt dat het "spel", de "visionaire boodschap" door deze Newyorkse groep gedurende drie avonden te Brussel gebracht, iets anders is dan zomaar theater. Dit soort happening, met als basis het evangelie en de bijbel, die de honger en de armoede aan de kaak stelt, zich spiegelend aan de Vietnam-actualiteit, grijpt terug naar de primitieve vorm van toneel. De acteurs bewegen zich op het podium — het kon evengoed op straat, in het portaal van een kerk, op het perron van een station zijn — als een soort foorkramers. Zij maken gebruik van grote poppen, een paar houten stellingen waarover een gescheurd doek gegooid wordt, dat als landschap of muur fungeert, een trompet of een grote trom. De spelers zitten er evengoed bij als publiek, als toneelmeesters en als een onderdeel van de ganse "beweging" op de planken. De schijnbaar primitieve handelingen van deze knappe Amerikanen brengen ons terug naar een vorm van toneel die van de traditionele afwijkt, maar des te dichter bij de oorspronkelijke eerste "schouwspelen" staat. Zeer sober - grotendeels in wit-grijs gekleed - brengt Bread en Puppet eenvoudig, vreemd, ongekunsteld de boodschap van armoede. Het spektakel maakt hiervoor gebruik van het Oude en Nieuwe Testament, via de schepping (huwelijk van de god van de hemel, Uranus, met

moeder aarde) de eerste mens, Noë en de zondvloed. Jozef en Maria, de dramatische scènes met de afslachting van kinderen te Bethlehem, de kruisiging van de verlosser der armen. Peter Schumann, een 33-jarige Duitser, die sedert 1961 te Brooklyn leeft, en er ten zuiden van Manhattan in een klein kerkje mee begonnen is, gaat helemaal in zijn Bread and Puppet Theater op. Hij loopt mee over de planken, slaat de trom, speelt decor, sleurt met maskers, evengoed als de andere leden van de groep.

Niemand is hoofdacteur. Iedereen is „levend theater", maar op een indringender wijze dan, anders in elk geval dan "Living Theatre" zelf.

R. MC. R.