Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

5-3-1970

In het "Théâtre 140" te Brussel

"Hunka-Hunka 1969"

een hippe show door "Studio"-Amsterdam

Shakespeare en Johann Sebastian Bach naar ons toegehaald

De voorstelling van deze show heeft ons aangenaam verrast. « Studio-Amsterdam » bracht een provo-show met de grote Will als basis, namelijk de intrige van het « spel der vergissingen » of « Driekoningen » of nog « Your own thing ».

Johan Greter, de ontwerper van het decor, zette op de donkere scène links, een buste van een wat dwaaskijkende Shakespeare. Rechts, een tekening van een al even dwaaskijkende « Tante Sidonia », uit de stripverhalen van Willy Van der Steen. Ze kijkt wel wat angstig in de richting van de buste van Shakespeare, Sidonia, het symbool van de oude vrijster. Er zijn weerkaatsende spiegels en er zijn dansende ledepoppen. Rondom, veelkleurige lichtjes als van een kermistent bij avond, en rechts en links van de scène een stel enorme luidsprekers, als grote, rechtstaande doodkisten. In het

midden van de scène een soort van verlichte bak, een golvende zee met baren van zilverpapier, waarop een vreemdsoortige stoomboot vervaarlijke buitelingen maakt. Het is op deze boot dat Viola haar tweelingbroer Sebastiaan overboord ziet gaan en meent te zien verdrinken. De gravin Olivia is verliefd op Sebastiaan en ziet af en toe Viola voor haar broer aan, terwijl Orsino, de hertog van Deliria (in het toneelstuk Illyrië) verliefd wordt op Olivia, die hij alleen als jongen kent. Door persoonsverwisselingen maakte Shakespeare van zijn « Twelfth Night » of « Driekoningenavond » een grappig spel en daarbij een spel dat zeer goed aanvaardbaar wordt gemaakt in de huidige tijd, nu de mannelijke mode zo weinig van de vrouwelijke verschilt, haartooi incluis, dat men inderdaad dikwijls niet meer weet of men met een jongen of met een meisje te doen heeft. In de provo-versie wordt de priester uit het originele toneelstuk, Boeddha in hoogsteigen persoon.

Bij de Brusselse hippies en bij de liefhebbers van pop-song, staat « Studio-Amsterdam » in hoog aanzien en dit o.i. helemaal niet onverdiend, want de Amsterdammers kennen er wat van. « Hunka - Hunka '69 » is een show uit de stad die méér dan Londen of New-York, ja, zelfs méér dan San Francisco, de stad van de hippies is geworden, waar zelfs provo's zitting hebben in de gemeenteraad.

Verrassing

De show heeft ons aangenaam verrast, we herhalen het, omdat de pop-groep « The Exception » er zo goed in slaagt Johann Sebastian Bach op melodieuze wijze — zij het wat erg luidruchtig — te verwerken. Het is vanzelfsprekend een geëmancipeerde Bach. « Hunka-Hunka » is trouwens een emancipatie van twee grote klassieke auteurs. Aan de ene kant hebben we de meester van de Thomaskirche in Leipzig, aan de andere kant de meester van Stratford-upon-Avon. Zo verpopt Bach zich zonder mankeren tot een geslaagd onderwerp voor « The Exception » en al even gemakkelijk leent Shakespeare zijn thema van erotische verwarring-door-verkleedpartijen aan de vervaardigers van « Your Own Thing ». Het is een off-Broadway-produktie geworden, een magnifieke vondst van Donald Driver, Hal Hester en Danny Apolinar. Er zijn ook zeer geslaagde karikaturen van de Nederlandse ministers Drees en Luns, en ook van paus Paulus, die vermanende dingen komen zeggen, de eersten op Hollands-nationaal vlak, de derde op het vlak van de christelijke moraal. Heel plezierig, maar onschuldig. Maar reminiscenties aan de incidenten in de Beursschouwburg, waarbij « Studio-Amsterdam » wel enigszins betrokken was, heeft William Shakespeare zeker wel nooit geschreven. Uitroepen zoals « De Brusselse flics, rakketakketak », waarbij een van de « Exception »-jongens een hurkende houding aanneemt, alsof hij een mitrailleuse afvuurt op het publiek in de zaal, zijn ongetwijfeld zinnetjes die aan « Hunka-Hunka » werden toegevoegd. We konden het zelfs niet eens geestig meer vinden.

De dichter Gerrit Kouwenaar zorgde voor een zeer sierlijke vertaling van de Shakespeareteksten en Erika van Dijk heeft een zeer zuivere, ritmisme vertaling gemaakt van de vele songs.

Deze provo-show is een uiting van non-conformisme en tevens een smachten naar pacifisme, zoals deze door de jongste generaties worden betracht en beleden. « Studio-Amsterdam » heeft met deze pop-show wel op zeer indringende wijze bewezen voor de Brusselse jeugd, dat een bries van vernieuwing niet noodzakelijk uit het zuiden dient te komen, waarnaar deze jeugd toch nog steeds al te gemakkelijk uitkijkt.

L.P.