Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gids

5-7-1970

The Hilton keen Show..

grappig en bitter tegelijk

Vorige week presenteerde Jo Dekmine, direkteur van de Schaarbeekse cultuurtempel, het Théâtre 140 de Londense groep The Mama in voorpremière van het nieuwe seizoen 1970-'71. Deze groep, bestaande uit Amerikaanse en Engelse acteurs en actrices stond twee avonden op de planken met : « The Hilton Keen blow your chances top of the cheap golden personality show of the week », zoiets als: « Wordt de vedette van de week dankzij de Hilton Keen Show ».

Felle persiflage op de Amerikaanse en Engelse populaire tv-shows waar de presentator de vedette is, de koning van de show. die zo handig is het publiek tot tranen toe te bewegen door zijn gasten, mensen uit het volk die toch zo graag eens op het scherm komen, uit te persen en te kleineren. Daarbij wordt veelvuldig gebruik gemaakt van liefdadige acties (voor de hongerende zwartjes…) die het geld van de gulle stompzinnige en weekhartige massa doen binnenstromen.

Als je de presentator van The Hilton enz... aan het werk ziet, in zijn blauw met goud gebiesd pak en zijn schitterend blonde lokken, zou je zweren dat die man geen acteur is, maar iemand die wel degelijk zo'n show op de tv presenteert. We kennen deze typische tv-shows niet genoeg om te zeggen of het « spel » van vorige week in Theater 140 nu meer op de Engelse dan wel op de Amerikaanse show is geprojecteerd. Ons inziens lijkt het vedette-aureool rond de presentator veeleer Amerikaans, terwijl het uitkleden (letterlijk én figuurlijk) van de gasten daarentegen typisch Engels schijnt te zijn. Vooral omdat het om volksfiguren gaat (de politie-adjunct, het gefrustreerd love-sick pas getrouwd echtpaar, de onverzorgde, graatmagere volksvrouw die haar verlopen huwelijksleven vertelt).

Als assistente heeft de presentator een mollig kind-vrouwtje, dat waarschijnlijk onder het werk in verwachting is geraakt en nu de ganse tijd ostentatief grotesk met de buik vooruit over de scène huppelt - een staaltje van het platte dat de Engelsen niet helemaal vreemd is. De gasten dan werken zich door verschillende proeven heen, waardoor ze zich tot in het diepste van hun povere ziel laten kijken. Alles verloopt heel vlot tot de presentator als een almachtige rechter hen op het einde van de doorlopende show een voor een ontmaskert en hun ware, schraapzuchtige en kleingeestige aard blootlegt.

Deze groep levert hier waarlijk een knap stukje van totaal theater: zij het dan dat de medewerking van het publiek niet erg vlotte, omdat alles in 't Engels gebeurt, er dikwijls heel snel gepraat wordt — het effect is wel van groter belang dan wat er eigenlijk gezegd wordt en wij hier op het continent zelden zulke shows te zien krijgen.

Toch vinden wij het beter dat deze voorstelling haar oorspronkelijke taal heeft behouden, omdat anders teveel van deze bijtende satire verloren gaat (bv. op het kleine scherm, bij een show van Martin Feldman, wordt onze aandacht door de ondertitels afgeleid).

The Hilton Keen enz... wordt waarschijnlijk einde december in Theater 140 herhaald.

R. MC. R.