Theater 140: Oorlogsverklaring aan de onverschilligheid. Nonconformistisch toneel en popmuziek
A.B.C.
7-11-1970
THEATER 140:
oorlogsverklaring aan de onverschilligheid
Noncomformistisch toneel en popmuziek
In ons schouwburgleven gist iets. Dat weten we al lang en ook in Nederland is niet alles koek en ei. Het dossier der ontevredenheden stapelt zich op, het rijtje der ontevredenen wordt onoverzichtelijk. Men schijnt er bovendien niet in te slagen de jongeren naar de schouwburg te lokken. Tenzij men met iets absurds of noncomformistisch uitpakt. Daar ligt ook het succes van de Brusselse « underground-schouwburg » Theater 140, geleid door de dynamische Jo Dekmine. De programmatie der laatste maanden, waarvoor men in het Brusselse storm liep was alles behalve intellectueel, wel intelligent, vaak komisch, met een vreemde gevoelerigheid en zonder
conventioneel te zijn toch eenvoudig. Het theater 140 viseert kennelijk de jeugd en niet een publiek (het grote publiek?) dat bevreesd is voor het nieuwe, of geconditioneerd door het traditionele.
Het nieuwe seizoen werd in september geopend met een K-show (K van Kennismaking) met een avond waarop geen inkomgeld diende betaald en waarop de Amerikaanse folk-singer Tucker Zimmerman en de pop music undergroundgroep Arkham hun medewerking verleenden.
In oktober kwam de Vertigo Show aan de beurt met de bekende Britse groepen van de Black Sabbath, paranoïde knapen van de nieuwe Engelse blues, Cressida, een sterk poëtische formatie en de Manfred Mann Chapter Three. De concerten werden georganiseerd in samenwerking met de zopas opgerichte popsectie van de Nationale Discotheek van België.
In oktober kwam ook nog de Londense People Show Company een gastvoorstelling geven van « Glass », een schoolvoorbeeld van « voyeurs »-toneel, reportagetheater en psychologisch erotisme. Toen kwamen Lola Bobesco en Renaissance aan de beurt. Van een contrast gesproken : Lola Bobesco, een der meest beroemde violisten ter wereld waagde het erop een half uur barok te spelen als eerste deel van een popconcert, uitgevoerd door de Britse groep Renaissance, zowat « aristocratische » musici met een zachte beat sound, in zekere zin een welgekomen rustpunt tussen de traditionele oorlogsklanken van de meeste der grote popgroepen.
Theater 140 wordt niet gesubsidieerd maar rekent vooral op het privaat mecenaat. Om het in sportterminologie te zeggen : dit theaterbestuur gaat scheep met extra-sportieve hulp! Sommige firma's verzekeren de overlevingskansen van het theater 140 tot in februari e.k. Veelbetekenend is ook de steun van een autofirma voor de avant-garde programma's. Van overheidswege (Brabants provinciebestuur en de gemeente Schaarbeek) is men minder toeschietelijk.
Begin november (van 3 tot 7 nov. telkens te 20 u. 30) kan men Wooden O gaan toejuichen. James Harpham heeft hiervoor de beatniks van Chalkfarm uitgenodigd om zijn muziekopvattingen te delen. Op hetzelfde programma kan men ook Tim Hollier, pas terug uit de Verenigde Staten, beluisteren die vooral Lewis Caroll en Shakespeare vertolkt. Voor de liefhebbers van Franse nonsens treedt Raymond Devos van 17 tot 22 november op met zijn nieuwe one-man show. Van 1 tot 13 december is het de beurt aan La Mama uit Londen (Werhouse Company) met de Group Juice in een anderhalf uur durende drilloefening en de Hilton Keen Show, de bekende karikatuur van de Engelse en Amerikaanse commerciële TV. Later op het seizoen komen nog de Evening Stars (deprimerend Londens cabaret), Joe Dassin, het Scarabee Theater van Den Haag, met Fata Banana (free "jazz" uit Amsterdam), de undergroundgroep East of Eden, de integrale Gengis han Opera, The New Nice, de Soft Machine en een epos van het moderne Franse-chanson met Charles Trenet (de Franse swinger van voor 20 jaar!), Claude Nougaro, Felix Leclerc en anderen.