Archives du Théâtre 140

Het Laatste Nieuws

14-10-1971

Velvet Underground in Brussels Theater 140

Wie dinsdagavond naar het Brusselse theater 140 was getogen voor het eerste popconcert van het nieuwe seizoen, was er zeker niet aan voor zijn moeite en zijn geld. In het voorprogramma zat de nieuwe Belgische groep Jelly Fish. Deze formatie, paden bewandelend tussen pop en jazz, steekt ongetwijfeld kop en schouders uit boven alles wat ons land op dit terrein te bieden heeft. Een goede trompetist, een drummer die maat kan houden en gepast zijn cimbalen weet af te tasten en een muzikaal klaarziende organist worden aangevuld door een bassist en gitarist. Korte motieven doen dienst als lanceringsplatform voor sterk ritmisch ondersteunende improvisaties. Onderweg wordt van de partituur bijgetankt, waardoor het geheel ten minste overzichtelijk blijft. Hoofdbrok van de avond echter was het optreden van Velvet Underground, de groep uit New York, die voor de eerste maal in Europa was.

Het grote deel van de aanwezigen zal wel onwetend geweest zijn over wat deze groep doet. Andy Warhol, waar deze jongens dikwijls in verband mee worden gebracht, heeft slechts gans in het begin met hen van doen gehad.

LUSTELOOS

Gitarist/zanger Lou Reed, samen met drumster Maureen Tucker de enige overblijvenden van de oorspronkelijke samenstelling, moet wel van in het begin de indruk gehad hebben, dat een en ander over de hoofden zou gaan. Hij was nochtans de enige, die er nog wat vuur trachtte in te brengen. De nieuwe bassist Walter, stomdronken op de scène, was gewoon ergerlijk. De plastieken vis, die tussen zijn benen bengelde, was niet eens geestig. Geestig bij momenten was wel organist Willy, die een paar aardige zangnummers ten beste gaf « Pretty Tree Climber » en « Spare Change ». De muziek van Velvet Underground is goeie ouderwetse vijftigerjarenrock, boordevol chlichés. Nummers als « I'm waiting for my Man », « Cool it Down », « ock 'n Roll », « White light, white heat » en het lange « Sister Ray » (over een drughandelaar in New York) uit hun eerste drie albums waren daarvan goede voorbeelden. Nieuw lied was « Dobee Jo », dat over geld handelt, zo vertelde Reed, die er zijn uiterste best voor deed, dat men aan deze muziek niet al te erg zou tillen.

Uit alles straalde trouwens een zekere verveling, lusteloosheid. Typisch voor een groep uit wiens muziek de chaos opklinkt van een vreselijke stad als New York, waar vrijheid bandeloosheid is geworden en waar velen trachten aan te ontsnappen door zich « weg te spuiten ».

JAN V.H.