Archives du Théâtre 140

Gazet van Antwerpen

3-1-1972

Met supergroep « Gong » feesten in Teater 140

Om de laatste dagen en ook eindejaarsavond te vullen heeft iemand het lumineuse idee gehad een aantal mensen uit te nodigen, die allesbehalve in feeststemming verkeerden. Zelfs de trekpleisters van de avond, de gloednieuwe in Frankrijk opgerichte supergroep Gong kon niettegenstaande

een aantal muzikale passages in een geheel van homogene lawaaierige improvizaties niet boeien.

Eerst kwam Daniël Laloux in Teater 140 op de planken, aangekondigd als een der ex-leden van het bekende Magic Circus dat we rond deze tijd vorig jaar een reeks degelijke en suksesvolle plezante sketches zagen brengen. Als solo-artiest lijkt hij ons heel wat veranderd: als tamboermajoor komt hij roffelend op de planken en debiteert een reeks uitroepen en aanklachten, soms wel heel rake slagzinnen, waarmee hij slechts nauwelijks een glimlach kan uitlokken. Hij doet even denken aan een overlevende van het slagveld van Waterloo. Met behulp van een degelijke geluidsinstallatie ten behoeve van iedereen kan hij met kloppen en strijken met vedelstok op aan de zijkant aangebrachte snaren enkele effekten bekomen. Zijn teksten zijn wel karaktervol en het geheel straalt wel een zekere persoonlijkheid uit.

MINEUR

Tweede voor de avond werd een talentvolle ex-zangeres van de Amerikaanse originele-underground groep Velvet. Underground waarmee ze heel mooie muziek op de planken heeft gebracht. Onder de korte naam Nico brengt ze nu alleen begeleid van een krakend traporgeltje, een aantal eigen komposities die spijtig genoeg bijna alle op mineurakkoorden gebaseerd zijn, zodat ook mooie liedjes uiteindelijk kunnen vervelen. Een zeer mooie en sympatieke verschijning, die door haar konnekties met een der Gongleden haar beloftevolle carrière laat verwateren.

Na de pauze kwam dan eindelijk de supergroep, waarvan elk lid een stukje geschiedenis achter de rug heeft.

Vooreerst David Allen, vroegere leider van de groep Soft Machine en bassist Kevin Ayers, die we nog twee jaar geleden samen in hun originele groep op de planken zagen met goede progressieve jazz-klanken.

Als muzikanten lijken ze op ongeveer hetzelfde peil gebleven en brengen niet zo heel yeel nieuws bij. Niettegenstaande degelijke installatie is de tekst veelal onverstaanbaar door het manipuleren met echo-effekten door de man aan de knopjes, die zich blijkbaar wel amuseert. Aan de drums vinden we Pip Pyle uit de vroegere Chicken Shack terug, die nog steeds degelijk drumwerk levert. Wat zangeres Gilly Smith eigenlijk bij de groep doet lijkt ons nogal onduidelijk, behalve dan het uitstoten van klanken en woorden die niet heel veel met zingen te maken hebben, behalve dan in enkele weinige passages, waar de groep even tot een kalme bezinning komt en we enkele mooie intermezzi kunnen smaken, die achteraf toch weer als clichés terugkomen. Interessant vinden we wel de enige niet-Engelsman van de groep, de Franse saxofonist Didier Malherbe, die naast het herbergen van de Engelse uitgeweken jongens, blijken geeft van een bijna virtuose muzikaliteit en zin voor improvizatie, en soms goed ingestudeerd lijkt. Misschien ligt de grote schuld van het minder overkomen van de reeds moeilijke progressieve muziek bij een teveel aan echo-effekten, waarbij het gebruik van stereo en opgenomen achtergrondmuziek tussendoor, het niet zo goed kunnen maken.

Geef ons dan liever de originele Soft Machine, of het Magie Circus om de feesten door te brengen met een lach en een traan, daar heb je tenminste nog wat aan. Tot 3 januari telkens te 20.30 u.

SERGIUS