Archives du Théâtre 140

De Standaard

17-10-1973

Ridiculous Theatrical Company te Brussel. Charles Ludlam in travestie met camelia's

(Van onze verslaggever)

BRUSSEL — Het groeten en danken van het publiek op het einde van de voorstelling was het beste nummertje dat Charles Ludlam maandag na middernacht in teater 140 weggaf. Het was een staalkaart van de zetten en truuks die hij gedurende de drie bedrijven van Camille in de rol van Marguerite Gauthier ten beste had gegeven: een man die de draak steekt met flauw meisjesgedoe.

De hele avond deed het gezelschap van Charles Ludlam zijn naam eer aan: « Ridiculous Theatrical Company », niet te verwarren met « Playhouse of the Ridiculous » van John Vaccaro, die bij zijn toernees in Europa liever in het Mickery te Amsterdam blijft dan naar België terug te komen, waar hij samen met Jo Dekmine van teater 140 met een gerechtelijke « coup de crosse » werd vereerd.

Camille is een ridikulizeren van La Dame aux Camélias. Ludlam wordt daarin bijgestaan door een half dozijn akteurs en aktrices wiens namen niet in het programmafoldertje werden vermeld. Onder hen is er nog een die een vrouwenrol vertolkt, de dienster, van wie je er niet achterkomt of zij een man of een vrouw is.

Bij Charles is alle twijfel uitgesloten : het kroeshaar op zijn borst is boven het kleed van Marguerite zichtbaar. Een deel van de komische effekten die hij bereikt spruit voort uit deze travestie. Hij spekuleert daar wel enigermate op in zijn vertolking van de ziekelijke Marguerite die haar aristokratische bewonderaars uitbuit totdat zij de ware liefde van Armand ontdekt. Charles speelt graag het groot, verwend meisje, de geaffekteerde, aanstellerige vrouwelijkheid die belachelijk is. Wanneer hij zegt: « I am she » (ik ben zij), worden alle komische bodems met één klap doorgetrapt.

Camille ridikulizeert ook een bepaald soort van teater, het vlotte, commerciële routineteater waar een avond amusement te vinden is voor mensen die zich geen vragen stellen. Bij het begin van de voorstelling, waar de baron met bloemen zijn opwachting maakt voor de deur van Marguerite, zag het er naar uit dat hier een magistrale persiflage van het genre ging volgen. Toen de deur was opengegaan, zakte deze verwachting weg. Camille bleek alleen maar koddig te zijn, af en toe.

(dr.)