Archives du Théâtre 140

Het Volk

31-3-1974

"THEATRE BULBE"

(Théâtre Mouffetard van Parijs)

KNARSENDE KOMEDIE

"J'ai confiance

en la Justice de mon Pays"

BRUSSEL. — Het spreekt vanzelf dat in dit bepaald gegeven in het Theater 140, de vlag de lading allerminst dekt. In het land waar een film mogelijk is zoals "Les Chinois à Paris" is het vanzelfsprekend dat er stukken worden geschreven die een satire zijn, een persiflage op de politie en haar praktijken. Alain Scoff, die dit macaber toneelwerk heeft gemaakt en tevens als de regisseur ervan fungeert, mengt hier de lach met de ironie tot een vreemdsmakend allegaartje dat alleszins een wrang en bitter gevoel nalaat.

Een ouderpaar uit Chambéry dat naar de waarheid zoekt om de juiste toedracht te kennen van de verdachte dood van Jean-Pierre Trévenet, een jonge arbeider, die op een avond het politiecommissariaat van deze Franse stad, beroemd om haar fondues & la Savoyard en om haar chasseurs alpins, binnenstapt en die, enkele uren later, in datzelfde commissariaat dood wordt aangetroffen, een gebeurtenis die een nieuwe bekendheid aan de stad heeft gegeven.

Wat steekt daarachter? Het geheel is nogal luguber, omdat het er ten slotte op neerkomt dat de ouders, om de waarheid te kennen, wel verplicht zijn met het lijk van hun zoon te sollen. Dat gesol duurt niet minder dan vijf volle jaren. Nu is het zo, dat de politie met die affaire nog erg verveeld zit en via de T.V.-post "T.V. Veritas", een "officiële" versie weet te doen aanvaarden, een T.V.-post die door de Staat wordt gecontroleerd. Deze versie is dat hier kwestie zou zijn van een zelfmoord, een hemoragie, een hartaandoening, of iets dergelijks, met dodelijke afloop. Scoff laat natuurlijk duidelijk uitschijnen dat deze versie leugenachtig is. Maar… de staat heeft altijd gelijk. Het is ten slotte een politiek stuk geworden met twee actievlakken, het eerste, erg dramatisch waarin de ouders zoeken naar de omstandigheden van het overlijden en waar ze ook trachten de schuldigen aan de door hen veronderstelde moord, te doen straffen. Het tweede, waarin de perfide middelen aan de kaak worden gesteld om deze onverkwikkelijke zaak in de officiële doofpot te stoppen. Het klinkt allemaal tamelijk "grand Guignol". Rechters en politie zijn machtige hansworsten, die het cynisme zo ver drijven dat ze een plezierig ballet dansen op de graftombe van hun slachtoffer.

L.P.