Archives du Théâtre 140

De Nieuwe Gazet

14-9-1982

Theater 140 twintig jaar jong

Hij timmert nu precies 20 jaar aan de weg met zijn gezellig « Theater 140 ». Maar Jo Dekmine blijft nog altijd even geestdriftig, actief, een beetje naïef misschien, een dagdromer, maar zonder wie de hedendaagse vormen van wat er op een scène wordt gebracht (je kan het moeilijk altijd toneel of theater noemen) in België geen kans zouden krijgen.

« Wij hebben gepoogd de fouten te vermijden van vorig jaar », zegt Dekmine lachend, « Er was toen een repertoriumstuk gepland en wij hebben er nog geld aan verdiend ook! »

Ook dit jaar staan een paar produkties gepland die wellicht succes zullen brengen, zoals (1 tot 5 februari 1983) « La Tour de la Défense » van Copi, met als sterren Bernadette Lafont en Pierre Clementi, een gruwelverhaal in een appartement hoog boven Parijs.

« Trio » door het Zuidamerikaanse TSE-theater (23 tot 27 november 1982) wordt, ondanks de beperkte bezetting (drie actrices), erg duur wegens het technisch zeer verzorgde decor.

Aandacht voor het decor ligt Jo Dekmine nauw aan het hart. Hij brengt van 13 tot 22 januari 1983 de mimegroep « Theatre Whispers » uit Londen in een verbazende « Dracula » en wellicht, in maart 1983, David Warilowe, de meest geliefde acteur van Samuel Beckett, in een cylindervormig decor waarin plaats is voor 65 kijkers (het « Theater 140 » aan de Eug. Plaskylaan 140 te Schaarbeek heeft eigenlijk 520 zitplaatsen).

EERSTE DAG GRATIS

De eerste show in « 140 » wordt een soort gospelmusical, « Gospel at Celonus » door Lee Breuer (« off-off-Broadway »), waarin de rol van Oedipus vertolkt wordt door een Ray Charles-achtige figuur. In het eerste deel « Sister Suzie Cinema », een kijk op het pop cornetende filmpubliek van de jaren 50. De show loopt van 27 september tot 1 oktober en de eerste dag is gratis voor iedereen.

Dekmine blijft zijn vrienden trouw. Peter Brooks groep komt terug met « Het been », een Afrikaans sprookje (6 tot 14 oktober), verlucht door een prinselijke, Senegalese verteller en kora-speler. Els Joglar komt terug met « Olympic Man Movement », de sport als Nieuwe Orde (19 tot 23 oktober) en Speedy Banana komt terug (6 tot 11 december) met « Articule », een bijna middeleeuwse farce. En natuurlijk is er « Bread and Puppet » uit New York, met « De storm van het jongste kind » (25, 26 en 27 februari 1983). Yoshi Oida brengt met drie acteurs, 1 tot 5 maart 1983, « Het Thibetaanse Dodenboek », waaraan nu te Parijs gewerkt wordt en voor maart 1983 staat ook « The Articulated Man » gepland door Ping Chong's Fiji Company.

Uiteraard is er ook veel muziek gepland. Jazz in de eerste plaats, namelijk al op zaterdag 2 oktober met het « Art Ensemble of Chicago », inderdaad een bühne-spektakel. Art Blakey's Jazz Messengers worden gepland voor januari, de Gerry Mulligan big band voor maart 1983.

Rockdichter Peter Hamill komt 28 oktober. Chanson is er met Gilbert Laffaile (19 november), Bashung met teksten van Gainsbourg (3 december) en Alexandre Reverend, die samen met de Handsome Cads (Londense vaudeville) zal zorgen voor de eindejaarsstemming (28 december tot en met 1 januari). Voor februari - maart is er een festival van Afrikaanse muziek gepland, gedeeltelijk ook in de Hallen van Schaarbeek.

BALLETFESTIVAL

Er zijn trouwens nog Dekmine-ideeën voor de Hallen. Albert Pepermans, de vaste tekenaar van de « 140 », brengt er zaterdag 30 oktober een rockdansavond met de groep « Never Mind » uit Overijse. En van 8 tot 20 november brengen 140 of Hallen een festival van « mini-ballet », getiteld « Het Nieuwe Lichaam ». Anne-Teresa De Keersmaeker en Michèle Anne De Mey dansen op Steven Reich (8 november), er is de Franse Compagnie Caroline Marcade (9, 10 en 11 november), het Jim Self Trio met « Phénix City Story » (12, 13 en 14 november), het Kei Takei trio uit Japan (15 en 16 november). Fransman Philippe Cohen (17 tot 20 november) en, als belangrijke uitloper, Pina Bausch en het Wuppertaler Tanztheater met « Kontakthof », 5 en 6 januari 1983, misschien wel een 140-produktie in de Nationale Opera (« maar schrijf dat nog niet » lacht Dekmine).

Ten slotte komen er, van november af, elke donderdag van middernacht af in het café van de Hallen kleine sketchen of recitals die Dekmine « Performance Inédite » heeft genoemd. Want hij blijft op zoek naar het onmogelijke.

MON DEVOGHELAERE