Archives du Théâtre 140

Het Laatste Nieuws

7-1-1983

Danstheater Pina Bausch

Povere dans, flets theater

In samenwerking met het Goethe Instituut heeft het Brussels Théâtre 140 de twintigste verjaring van zijn stichting gevierd in de Muntschouwburg met twee voorstellingen van « Kontakthof », een choreografie van Pina Bausch voor haar Danstheater van Wupperthal. Het gezelschap heeft een internationale faam. De Muntschouwburg werd dan ook bestormd, heftiger dan voor een Béjart-avond. Voor de volgende donderdag waren de plaatsen al uitverkocht.

« Kontakthof » is een afspraakhuis, hier een studio voor mondaine dansen, sober als een turnzaal, met stoelen achteraan om te rusten. Links vooraan staat een schommelpaard, rechts achteraan een piano. Er bevinden zich 22 mannen en vrouwen, opvallend alledaags gekleed, zelfs lelijk: mannenkostuums met slechte snit en alledaagse vrouwenjaponnen. Eén voor één komen ze naar voren, maken sobere gebaren, rekken met de vingers hun lippen uit of trekken aan de neus. Soms krabben zij zich zonder blijkbaar genot onder de oksels of aan de dijen.

Zij komen samen om te dansen met pasjes die jan en alleman zonder scholing kan maken, hun onderling contact drukt zich uit met erotische grepen van de mannen of hysterische gillen van de vrouwen. Wanneer een danseres wat afwisseling zoekt, gaat zij op het paardje zitten en schommelt rustig. Eenmaal gaat een danseres aan de piano en slaat een paar noten aan om in stemming te geraken. Ver van elkander zitten een danser en een danseres op een stoel. Zij gluren naar elkander, dan kleden zij zich uit tot zij spiernaakt zijn.

Huppelend komt de groep terug op, keert zich om en schudt het achterwerk. Dan komt een vrouw opgelopen, nu toch in een roze danskostuum. Zij is zo verloren, dat zij enkele minuten rondloopt met een vinger in de mond. Dat roze kleedje trekt de mannen aan, die in groep heel haar lichaam kittelen, tot het obscene toe.

Wat verder staat een groep horizontaal gebogen. Een fotograaf wandelt rond en kiekt wat de lezer raden kan. Om drie uur van die choreografie te bereiken, moet men wel wat uitvinden. Door de schelle luidspreker, verscheidene minuten lang, fluistert of huilt een danseres « lieveling ». Als beloning misschien krijgt het gezelschap enkele minuten filmvoorstelling met sierlijke eenden. De dans moet daarna een hoogtepunt bereiken. Heel het gezelschap loopt meermaals in rij over het podium: eerst normaal, geleidelijk trekken de vrouwen hun rokken hoger en hoger op. Dat wordt voor Pina Bausch een dramatische top!

Al dat zinloos bewegen gaat gepaard met opnamen van variété-muziek uit de tijd van toen, van de tango's tot de ragtime, oorverscheurend gehuil door de luidsprekers. Misschien door die muziek vonden wij in dit spektakel, in deze verheerlijking van het banale en het vulgaire, herinneringen aan de jaren 1920, aan een cliché-vorm van het surrealisme, vermengd met goedkope dadaïstische effecten. Wij kregen de indruk terug een van de typische decadente spektakels bij te wonen van het Duitsland na de eerste wereldoorlog. Voor zulk spektakel is noch danstechniek noch scenische kunst nodig. Dit kan men verwezenlijken met iedereen. Dat kan het succes verklaren, dat het groot publiek en vooral de jeugd aan zulke povere dans en flets theater schenken.

W. PELEMANS