Archives du Théâtre 140

Gazet van Antwerpen

18-1-1983

Pina Bausch-kontakthof

De eerste gebeurtenis welke we hier moeten bespreken was zeker geen koncert, en zelfs stellen we ons de vraag of het wel al dan niet om een balletvertoning gaat. We bedoelen het spektakel dat, op het podium van de Munt, gegeven werd door het Tanzteater Wuppertal, geleid door Pina Bausch, en dit ingevolge een initiatief van Jo Dekmine, de direkteur van het Théâtre 140, waarvan het podium zeker niet geschikt is voor een dergelijke voorstelling. Ook het Goethe Instituut te Brussel ondersteunde deze gebeurtenis.

Pina Bausch en haar ensemble zijn te Brussel geen onbekenden sinds ze, in 1977, in het kader van Europalia-Duitsland, in het Kon. Cirkus, o.m. de « Sieben Todsunden der Kleinburger » kwamen opvoeren. Toen reeds merkten we op dat Pina Bausch, die zelf haar eerste sporen verdiende in het ensemble van Kurt Jooss, zonder het belang van de dans als dusdanig over het hoofd te zien — haar dansers en danseressen zijn trouwens flink geschoold — veel meer het totaal-spektakel nastreeft, en dus haar vertolkers o.m. ook doet spreken, zingen en zelfs piano spelen.

Aldus is ook Kontakthof opgevat. Het podium stelt een ruime en niet bepaald aantrekkelijke balzaal voor, waar een twintigtal dames en heren samenkomen om blijkbaar, een tango, een wals, een fox-trot enz. te leren dansen. Donkere kostuums en bescheiden feestkleedjes wijzen op het alledaags kleinburgerlijke van het gebeuren. En de gehele troep levert zich bij die dansbewegingen over aan een gebarenspel dat liefst tot in het negatieve zo alledaags mogelijk wil zijn. Er wordt gedanst op deuntjes van Chaplin, Anton Karas, Nino Rota en zelfs... Sibelius. Daarbij wordt veel gekrabd, kleedjes worden recht of scheef getrokken. Soms wordt er zelfs ostentatief in de neus gepeuterd en dan komt er plots een ensemblebeweging die zeer mooi is en bewijst wat het gezelschap eigenlijk wel kan. Indien dit spektakel een uur had geduurd dan ware het boeiend gebleven, maar bijna drie en een half uur, was werkelijk te veel om uit te zitten, ook al komt er geen einde aan het zgn. alledaagse. Het zeer overwegend jong publiek scheen echter zeer gelukkig te zijn en juichte met veel geestdrift toe.