Archives du Théâtre 140

De Morgen

28-4-1983

KAAITEATER

Micropolis: klein teater met grote kwaliteiten

Het teater dat Theodora Skipitares met haar grote poppen brengt is vooral fascinerend omdat het de hulpeloosheid van de mens onder de verdrukking van een « systeem » laat aanvoelen, eerder dan het op een intellektuele manier aan te tonen. Skipitares verkleint de mensenwereld tot een « micropolis » van poppenhuizen die allesbehalve zoetjes zijn, maar wel boeiend door een tragische eerlijkheid.

DIE eerlijkheid is dan vooral tragisch omdat de wereld van Skipitares zich niet of maar gedeeltelijk bewust zijn van de toestand waarin ze verkeren. Ze worden immers gemanipuleerd door het « systeem », op dezelfde manier als je Skipitares en Co de poppen ziet bedienen. Op scène worden een aantal afzonderlijke toneeltjes opgebouwd: Six portraits and a landscape, zoals de ondertitel van « Micropolis » luidt. Voor elk onderdeel is een afzonderlijke « poppenkast » gebouwd waarin zich het tafereel afspeelt. « Poppenkast » is een volkomen onbevredigende omschrijving. Er is namelijk een nabouw van een aantal menselijke toestanden, die steeds met een raadselachtig extra uit hun cliché getrokken worden. De miniatuurwereld « Micropolis » is niet louter weerspiegeling. Als een man een erektie krijgt die van de ene hoek van de kamer naar de andere loopt en nog door een ruit heen gaat, denk ik zoiets toch eerder als een groteske onderlijning van zijn seksistische ingesteldheid te moeten opvatten, dan als platvloers realisme. Skipitares gebruikt royaal allerlei « special effects » om de loutere weerspiegeling te ontvluchten en het is interessant om na de voorstelling de zeven mini-podia - dat is een betere term dan « poppenkast » - te gaan bekijken.

Zoals de akteur van het « grote toneel » dat soms doet, weigeren hier de poppen te akteren. Er is bijvoorbeeld « Sylvia » die een stuk levensverhaal vertelt op een gezapig en wat moedeloos toontje.

Over een wereld om van te kotsen.

Dat doet ze dan ook letterlijk.

Soms barst de bom van ontevredenheid. Dan zie je de kleine mensen - want dat zijn het eerder dan poppen - radeloos een bijna krankzinnige drift etaleren. Daarbij maakt Skipitares dan de bedenking: « Capitalism has no future for you or your children ». Aan de sterke emotionaliteit wordt meteen een expliciet politieke boodschap verbonden precies omdat « capitalism » daarmee in tegenspraak is. De voorstelling is uiteraard in het Engels. Maar het trage ritme dat én onwezenlijkheid én rancuneuze gelatenheid moet suggereren, zet zich ook door in de zegging zodat men weinig moeite heeft met de begrijpelijkheid. Dat is maar goed ook want bepaalde van de teksten hebben zonder meer literaire kwaliteiten. De tekst « Sylvia » van Garry Rich is wat dat betreft een parel. Maar zelfs zonder de taal in rekening te brengen, lijkt de uitkomst van deze voorstelling me positief. Want dan kun je niet om de menselijke kleinheid heenkijken, die in « Micropolis » perfekt gespiegeld wordt. Ga kijken.

Dirk VAN DEN EEDE

Nog te zien: vanavond 28 april, Théâtre 140, Plaskylaan 140, 1040 Brussel.

KAAI-VANDAAG

20 u. Het Trojaanse Paard met « King Lear » in de Beursschouwburg.

20u.30 Theodora Skipitares met « Micropolis » in Théâtre 140.

20u.30 The Wooster Group met « Route I en 9 » in Théâtre de la Balsamine.

22u.l5 Spalding Gray met « A Personal history of the American theatre » in het Rijkeklarencentrum.

23u.30 Arno Dierickx en Paul Willemsen met « Waren onze verwachtingen te hoog gesteld? » tijdens het gratis nachtgebeuren in de Ancienne Belgique. De eerste versie speelt het duo al om 21 u.

Algemene toegangsprijs: 280 Fr. per voorstelling.

Reservaties (nodig!): tel. (02) 512 59 84