Archives du Théâtre 140

De Rode Vaan

19-7-1984

THEATRE 140

De Lage Landen in Brussel

In de franstalige teaterwereld is Jo Dekmine, stichter en bezieler van het Théâtre 140 aan de Plaskylaan te Brussel, een geval apart. Hij heeft zich namelijk toegespitst op het « ontdekken » van (vooral buitenlands) talent en kan er trots op zijn dat hij hier te lande één van de eersten was om bv. The Living Theatre of de mensen van Splendid (o.w. nog wijlen Patrick Dewaere) naar Brussel uit te nodigen.

Een groot deel van het voorbije seizoen stond voor Dekmine blijkbaar in het teken van de Lage Landen. Tussen haakjes : hij stelde reeds vroeger zijn (vrij grote en goed ingerichte) zaal ter beschikking van het Kaaifestival.

Zo konden wij genieten van een echt boeiende opvoering van De wet van Luisman, door de Nederlandse Mexicaanse Hond. De Mexicaanse Hond was reeds vroeger aktief onder de naam Hauser Orkater, waarbij vooral de rol die aan — live gespeelde — muziek wordt toebedeeld, sterk opviel. De wet van Luisman ligt geheel en al in de lijn van het absurde, Luisman zijnde een leraar die een strenge maar knotsgekke logika tot in haar buitensporigste konsekwenties ontwikkelt. Veel muziek ook, op surrealistisch aandoende teksten (van Alex van Warmerdam), een leuke visuele achtergrond, een produktie die zonder ophouden boeit (en die deze zomer naar Los Angeles gaat, samen met onze landgenoten van Radeis). De wet van Luisman wordt naar het schijnt in een franstalige versie in de herfst nog bij Dekmine hernomen.

Vervolgens speelde op de planken van Théâtre 140 het gezelschap Epigonen zlv. haar stuk De Struiskogel. In het Frans wordt dat : Couteauoiseau (!). Dank zij de dierenbescherming geniet De Struiskogel een zekere — maar dan

niet teatrale — bekendheid vermits in een eerste, en niet bepaald zo onderhoudend gedeelte, een kip de strot wordt overgesneden om later als hoofdgerecht bij een karikaturaal banket te fungeren. In deze kolommen heb ik reeds het goede en minder goede dat ik over De Struiskogel denk neergepend : wel bezienswaardig, maar met een zwakke aanloop.

Daarna was het de beurt aan Anne Teresa De Keersmaeker en Michèle Anne De Mey. Twee talentvolle jonge vrouwen die de danskunst tot toneelgenot hebben opgetild. Eerst was er Balatum, een duo tussen De Mey en de Nederlandse Roxane Huilmand op minimale perkussiemuziek van Thierry De Mey met, als knipoogje en leitmotiv (of adempauze?), ook speelse danspasjes op de schlager « Patricia » van Perez Prado, die furore maakte in de jaren vijftig (de Balatumtijd uiteraard). Daarna kregen we nog eens Rosas danst Rosas dat (samen met Radeis) ons land vertegenwoordigde op het jongste Festival van Avignon en dat trouwens op dit ogenblik in Spanje (Granada) en Oostenrijk (Wenen) rondtoert. Ook Fase kregen we nog eens te zien. Beide produkties zijn van de hand van Anne Teresa De Keersmaeker en zonder meer schitterend. Dans is het niet, teater ook niet, pretentie heeft het niet of nauwelijks, maar de coherentie en de overtuiging van Fase en van Rosas danst Rosas doen wonderen.

« Le théâtre visuel du côté de la mer », zo omschreef Jo Dekmine het geheel van deze nederlandstalige (maar zoveel taal kruipt er niet in) voorstellingen. Ze vonden allemaal plaats in het Théâtre 140, Plaskylaan 140 te 1040 Brussel. Voor alle inlichtingen i.v.m. volgend seizoen : 02/733.97.08 van 12 tot 18 uur.

Serge Govaert