Archives du Théâtre 140

Het Laatste Nieuws

13-5-1985

Kaaitheater 85

Agressie tot en met

Titel: Not H.Air.

Choreografie: Michael Clark.

Kostuums: Leigh Bowery.

Met: Michael Clark, Matthew Hawkins, July Hood en Ellen van Schuylenburch.

Plaats: Theater 140, Schaarbeek.

Waarschijnlijk mede door het feit dat Michael Clark en zijn gezelschap na de schitterende prestaties van Jean-Claude Gallotta op Kaaitheater '85 verscheen, is deze Britse choreograaf erg teleurstellend overgekomen. Zijn spektakel « Not H.Air », aangekondigd als een wereldcreatie, is immers een opeenstapeling van punk-achtige gemeenplaatsen, waarbij een naar commerciële ruikende dubbelzinnigheid onbeschroomd wordt toegepast.

Ten overstaan van zijn publiek legt « punk » Michael Clark een verregaande minachting aan de dag. Hij teistert de trommelvliezen van zijn toeschouwers met ongecontroleerde klankvolumes. Hij denkt dat hij de brave burger nog kan schokken door enkele blote bipsen. Hoopt hetzelfde met het verorberen van een zogenaamd levende goudvis.

Daartegenover flirt hij met datzelfde publiek door voortdurend terug te grijpen naar bijna perfect uitgevoerde klassieke danspassen en zelfs klassieke pas-de-deux situaties. Kennelijk is het Clarks bedoeling duidelijk te maken hoe goed hij wel zou kunnen dansen, indien hij een ander « onderwerp » zou gekozen hebben.

Want het enige onderwerp in « Not H.Air » is de agressie, allereerst in de gedanste minidrama's op het podium, die samen de geest van een aftands variétéspektakel uitademen en daar ook de structuur hebben van overgenomen. Maar ook in de verhoudingen tussen scène en toeschouwersruimte.

Zelfs de humor, die hij af en toe doorheen zijn spektakel weeft en die vooral gebaseerd is op onverwachte effecten uit voorspelbare situaties (een man in tutu, een danser op kothurnen, een penis naar oud-Grieks model, enz…), is wrang en bitter-onmenselijk. Vooral in deze poging om humor te brengen in post-moderne danstoestanden, schiet Clark jammerlijk tekort ten overstaan van de schitterende realisaties van zijn Franse collega Gallotta.

In dit spektakel is de vaak geroemde Britse koelheid herleid tot nietszeggende ontoegankelijkheid. Aldus heeft Michael Clark gezorgd voor een van de weinige echt snerpende dissonanten in dit vijfde Kaaitheaterfestival dat nu de deuren gesloten heeft.

Hugo MEERT

Mooie beelden zonder samenhang en vaak zonder inhoud, tenzij agressie, zijn onvoldoende om een avond lang te boeien. « Michael Clark and Company » moeten zich dringend over een inhoud gaan bezinnen.