Het echte type van de Franschen "vaudeville"! (Is overigens een vertaling van Letraz "Bichon"). Pierewietje is een kind in de luiers dat, door tal van onverwachte verwikkelingen achtereenvolgens drie vaders krijgt.

De schrijver heeft hier het oude thema van veel Fransche vaudevilles een nieuwe wending gegeven met het te bewerken juist op de tegenovergestelde manier waarop het gewoonlijk behandeld wordt: het vaderschap over Pierewietje wordt niet ontkend; integendeel. Men strijdt er voor.

Het ware den auteur beslist onrecht aandoen met te beweren dat de lach door zijn stuk bij de toeschouwers bijna standvastig onder hoogspanning gehouden, uitsluitend de verwikkelingen als generator heeft: hoofdzakelijk wel doch uitsluitend niet, want de sterk humoristische noot weerklinkt ook wel uit de teekening der karakters zelf: zo is Augustin, een zeer eigenaardig opgevat figuur, het type van de goedzakkigen jovialen jongen die zich gemakkelijk laat bedotten om een onaangenaam karweitje uit te voeren: de mannenmoed die hem daartoe ontbreekt, tracht hij aan te vuren door een sterken zin voor humor die geweldig in botsing komt met de dwaze autoriteit van zijn patroon die meent over iedereen en alles den baas te kunnen spelen en ten slotte nog kopje onder water moet duiken voor een oude vrijster die het danig verwarde kluwen der situaties ten slotte netjes weet te ontstrengelen.

Zoo'n blijspel, waarvan de dialoog schuimt als champagnewijn, dient in een rad tempo te worden gespeeld. Het gezelschap van de K.N.S. heeft dit wel begrepen doch niet volledig kunnen verwezenlijken, om reden dat een paar spelers (mannelijke en vrouwelijke) niet vast genoeg met hun tekst waren vergroeid. Was dit wel het geval geweest, dan zou deze opvoering voor vrijwel homogeen kunnen doorgaan, met als olievlek de rol van Henri Gambier die er niet uitzag als een welstellenden aandeelhouder, doch als een cirkusdirecteur zonder meer (S. Briers).

De overigen kweten zich best van hun taak: H. Heerschaert als de stugge Edmond Fontanges; N. Soester, als de onbezonnen Jacques, die luchtig en ongedwongen speelde (doch zijn voordracht nog wat soepelder moet maken en eindelijk een rol heeft gekregen die met zijn natuurlijke geaardheid strookt); Hilda 't Seyen, een schattige tante Pauline; R. Hermans, een lieftallige Christiane; E. Koch, een radelooze Mme Fontanges; E. Lambrechts, een brutale, aanhalige Loulou, en last not least, L. Jansen die als Augustin en kolfje naar zijn hand had gekregen, zijn typeering aan het karakter van zijn personnage had aangepast en heel het spel door den humor liet opbruisen door een leuke juiste afgewogen mimiek en een prettig gekleurde voordracht.