"Silicone", een woord dat niet komt: Rijnders' zwartgallige humor weergaloos vertolkt
BRUSSEL - Gerardjan Rijnders, een naam die iedereen verbindt met een gevierde/verguisde Nederlandse regisseur, zelden met een teaterauteur. Nochtans heeft Rijnders een behoorjk aantal "komedies" gechreven; uitzinnige, absurde verhalen vol halve garen met vreemde gewoontes en obsessies. Zijn nieuwe stuk, "Silicone", in de Beursschouwburg voorgesteld, is een buitenbeentje in dit oeuvre.
Het is wel even cynisch en absurd als de andere. De grollen hebben hier plaats geruimd voor een uiterst uitgebeende gespreksstruktuur; het gebrek aan woorden, (zinnige) uitspraken of ideeën, wanhoop, woede, zelfs stomweg verveling en onbenulligheid zitten ingebakken in een gesprek tussen Adolf, zijn vrouw Sylvia en hun vriend Gustav. De rode draad van het verhaal is het woord "silicone", dat Sylvia zich niet meer kan herinneren als ze spreekt over borstkorrekties bij vrouwen. Ze vindt altijd maar andere woorden voor de nutteloze protese, en verwerpt ze weer; maar het is symptomatisch dat ze het woord niet hoort als het valt in een gesprek tussen Adolf en Gustav.
Titus Muizelaar, Marlies Heuer en Cas Enklaar geven een erg sterke interpretatie van dit stuk. De verleiding moet vreselijk groot zijn om het essentiële van de tekst, het feit dat het stuk gestruktureerd is als een proces met vaststaand verloop en uitkomst (het komische zit dan ook in het medeplichtig besef daarvan bij de toeschouwer), te gaan inkleden met allerlei incidentele toevoegingen.
In deze enscenering wordt gespeeld voor een wit doek, met een soort schilderij eraan, drie stoelen en een tafel ervoor. Het tempo is tergend traag voor een komedie, en door onverwachte vreselijk lange stiltes wordt het verhaal af en toe bepaald pijnlijk (grappig). Titus Muizelaar neemt hier de rol van de rechttoe-recht-aan-kerel Adolf (!) met potentieproblemen en onduidelijke seksuele voorkeur voor zijn rekening. Hij is gewikkeld in een oorlog der seksen met Marlies Heuer, die een geweldig discours over gevoelens en ervaringen aanwendt om Muizelaar te lijf te gaan. Cas Enklaar speelt de harde, die bij de eerste gelegenheid dubbel toeslaat. Zwartgallige humor, weergaloos vertolkt.
Voorlopig geen voorstellingen meer in België.
