ANTWERPEN -- Is het het felgekleurde decor, is het de exuberante klederdracht van de vrouwen en het vele heupgezwaai, is het het dooreenlopen van verschillende tema's, de smaak voor het potsierlijke, de provokatie, de roes, wie zal het zeggen? De beeldenlawine van Jean-Claude Gallotta in Les mystères de Subal heeft alles weg van een wild karnavalsfeest. De koreograaf zelf loopt er als de aanstoker en de belangrijkste toeschouwer in rond met een mikrofoon in de hand, waarin hij zijn aanmoedigingen, zijn opwinding, zijn invallen murmelt, roept, zingt.
In het eerste half uur van Les mystères de Subal wisselen ritme, beeld, muziek en belichting om de haverklap. De groep valt uiteen in twee delen: een man en een vrouw en een groep van drie mannen en drie vrouwen. Als uitgelaten kinderen vinden ze een ingewikkeld ceremonieel rond een tafel uit. Het is een beroesd spel van imitaties, elkaar onderzoeken, uitdagen, ruiken, zonder doel of inzet, maar wel met een voortdurende onderhuidse erotische spanning.
Daar komt verandering in als een man door een vrouw afgewezen wordt. Pascal Gravat kruipt weg achter de tafel als Mathilde Altaraz hem afstoot. Op het einde van de voorstelling vinden ze elkaar in een duet, met die mengeling van onnozele, tedere en gepassioneerde gebaren waar Gallotta het patent op heeft.
Tussendoor blijft de voorstelling in een hoog tempo beelden genereren, maar ze worden meer gestruktureerd en uitgewerkt. Daarin zit een fragment dat op zich de voorstelling de moeite waard maakt. Robert Seyfried krijgt de slappe lach als hij Eric Alfieri ziet dansen met de vrouwen... in een slip en met narrebelletjes aan zijn enkels. Hij blijft letterlijk in zijn lach steken en bezwijkt aan een hartaanval.
De vier vrouwen leggen hem op tafel, kleden hem uit, en binden hem een schaamdoekje met laurierblaadjes voor. Als Seyfried terug wakker wordt, verleidt al die (lacherige) welwillendheid en tedere aandacht hem tot een dansje als een Romeinse god in een komische film. De vrouwen verlenen hem een illuzie van welbehagen die hem zijn potsierlijkheid en beperktheid even laat vergeten. Een fragment dat Gallotta's kijk op mannen en vrouwen duidelijk illustreert; het potsierlijke en ijdele hoort bij de mannen.
Deze Mystères heeft één nadeel: er zit zoveel in dat de dansers zelf soms ternauwernood de tijd krijgen om "in de dans te komen". Vooraleer ze goed op dreef zijn, kondigt zich alweer iets anders aan. De begeestering, die in veel van Gallotta's werk aanwezig is, krijgt geen tijd om te ontstaan. Hoewel, de subjektieve receptie is in dit werk zo belangrijk, dat een ander er misschien helemaal geen moeite mee heeft. Daarvoor moet je zelf gaan kijken.
Nog te zien vanavond in deSingel om 20 u. Reservaties: Tel. 03-216.28.77.
