BRUSSEL -- In het kultureel centrum Le Botanique van de Franstalige gemeenschap loopt tot eind van deze week een klein teaterfestival, met voorstellingen uit Frankrijk, Oezbekistan (Gos), Ivoorkust en België. Met nog wat straatanimatie uit België, Spanje, Frankrijk en alweer het Gos, en een trits voorstellingen in Luik en Henegouwen is dat net genoeg om het 4e "Actes"-festival het predikaat internationaal mee te geven. Ondanks het relatief kleine aanbod, was de selektie van woensdagavond niet onverdienstelijk.
Een eerste voorstelling kwam van het Oezbeekse Moulokot-teater van regisseur Abdurahman Abdunazarow. De voorstelling werd door niemand minder dan Peter Brook uit het verre Oezbekistan naar het vorige festival van Avignon gehaald. Dit ensemble is volgend jaar overigens ook te gast in deSingel in Antwerpen.
Wat ze brengen is episch teater, met de typische trekken van het "rough theatre" om Brook nog eens te citeren. De akteirs schuwen geen enkel middel om hun komische verhaal van twee echtgenoten die elkaar bedriegen, met hulp van hun bedienden, kracht bij te zetten. Het publiek deelt volledig in de gestelde dilemma's. De opwinding van de intrige wordt door de muzikanten extra ondersteund, niet alleen door hun tamboerijn en snaarinstrument op spannende ogenblikken te laten weerklinken, maar vooral door hun reakties op wat zich voor hun ogen afspeelt. En dat met de meest eenvoudige middelen.
Een paar doeken als decor, twee matrassen en wat meubelstukken in karton maken de dienst uit. Precies dat maakt het leuk. Dat wordt ook sterk in de verf gezet: je ziet de troep de scène opzeulen met het materiaal in karretjes, dat ze onder het brengen van een inleidend praatje en strijkje met veel geharrewar opzetten. Die quasi-naïviteit is anders wel doortrapt, want je merkt toch dat geen enkele teatertruuk ongebruikt blijft. Maar toch heeft het een frisheid die hier al lang verloren is gegaan, tenzij dan misschien bij iemand als Jan Decorte in zijn laatste stukken. Vraag blijft wel welke betekenis je aan dit soort onversneden teatermagie nu nog moet toekennen.
Een tweede voorstelling was Haute Autriche, een stuk van Franz Xaver Kroetz door de Franse Ka Compagnie. Zoals wel meer bij Kroetz wordt hier een melodramatische vorm (het eindigt allemaal goed) subversief aangewend om een navrante sociale realiteit te tonen. Een echtpaar met een heel bescheiden inkomen en een heel kleine intellektuele horizon (het leven is wat de televisie ervan toont) verwacht plots een kind, en dat verwekt spanningen. De man ziet het niet zitten met zijn bescheiden inkomen en een beroep waar hij geen trots en geen glamour uit kan halen. Uiteindelijk, en vooral door de vastberadenheid van zijn vrouw, legt hij zich neer bij de situatie. Die geruststellende afloop kan de vage onbevredigdheid van hun leven niet wegwissen.
De regie in handen van Patrick Lerch is intelligent. Hij heeft het stuk gemonteerd en gedecoupeerd als een soap-serie. Mede door de goede timing, en de voortreffelijke akteerprestaties van Laurence Bienvenu en Lerch zelf, levert dat een goede voorstelling op, die recht doet aan Kroetz' subtiele subversie. Het blijft alleen iets te onderkoeld, iets te veel ook een formule (de soap-serie-montage) om je echt helemaal te raken.
Voor meer informatie over de komende voorstellingen kan je kontakt zoeken met Le Botanique, 02-217.63.86.
