Toen Grace Ellen Barkey haar versie van het pantomimespel De Wonderbaarlijke Mandarijn van Béla Bartok voorstelde in New York, stelden de erven Bartok hun veto. Ontrouw aan Bartoks werk was wel het minste bezwaar. Dat Muriel Hérault half naakt met een koptelefoon over de scène liep was minstens zo erg. Jammer voor de erven, want Few Things, de herwerkte versie, nu met muziek van onder anderen Tricky en Stockhausen geeft springlevend theater, zonder de thematiek van dood en begeerte van Bartok te verraden.Het stuk is gebaseerd op een oud sprookje. Een mandarijn wil dat een courtisane hem trouwt. Zij vraagt hem honderd dagen te wachten. Negenennegentig dagen komt hij haar het hof maken, maar op de dag van de vervulling blijft hij weg. Barkey ontwikkelt dat verhaal niet rechtlijnig, maar ensceneert het als een dolgedraaid circus, een Funky Chinese Opera in haar woorden. Het wordt verteld aan de hand van een meisje (dubbel vertolkt door Lawton en Hérault) dat door pooierbroeders Hidama en Downey tot prostitutie gedwongen wordt, tot op een dag de grote redder (Simon Versnel) komt. Het verhaal wordt uitgebeeld in talloze apocriefe varianten waarin, om maar een voorbeeld te noemen, tussen de redder en het straatbloempje een meester-slaafrelatie ontstaat.Toch mikt het stuk niet op een deconstructie of profanatie van een oermythe. Wel toont Barkey hier op een associatieve en geestige manier de vele wijzen waarop begeerte, twijfel, angst, lust het lichaam bezetten en vormen. Daartoe gebruikt ze, eerder dan woorden, bewegingen. De chaotische vorm van de voorstelling keert terug in de manier waarop al die emoties tegelijk, in wisselende cocktails, de présence van de spelers kleuren. Vooral Tijen Lawton is hier fabuleus. De manier waarop zij in een beweging tegelijk tedere waardigheid, vulgaire verleidelijkheid, ironie en woede oproept, tart elke beschrijving.
Few Things staat op 8 december in CC Strombeek, Grimbergen, op 13 december in De Warande, Turnhout, op 15 december in De Vorst, Tilburg, op 19, 20 december in CC Brugge en 30 januari in De Velinx, Tongeren.
Tussen verhaal en vorm
Karine Pontiès Capture d'un Caillot ging in september in première in de Vooruit in Gent en wordt nu hernomen in Brussel. Jan Kuijken begeleidt de voorstelling live met aan Satie herinnerende neoromantische pianoklanken. Pontiès danst zelf, samen met de Française Cécile Loyer, die door haar acteertalent meer dan eens de show steelt.
Deze voorstelling pendelt heen en weer tussen verhalend theater en abstracte dans. In de eerste scène verbeeldt Loyer een dame die haar getormenteerde, neurotische inborst nauwelijks kan verbergen achter haar bestudeerde, verwrongen gebaren. Een volgende scène, een solo waarin Pontiès steeds weer in een knoop slaat, vormt het abstracte contrapunt hiervan. In een duet met Loyer wordt deze abstracte dans verder uitgewerkt. Daarna slaat de voorstelling weer om. Loyer vliegt proestend rond over de scène als een leeglopende ballon. De volgende scènes hernemen de afwisseling tussen verhalende en abstracte dans van de eerste twee. De slotdans van het stuk speelt zich helemaal af achter een wand opgebouwd uit plastic lenzen. De bewegingen van de twee danseressen worden zo verknipt tot kleurvlekken, waarin onverwacht anatomische details opduiken.Het aantrekkelijke van deze voorstelling zijn de verrassende observaties, het acteertalent van de danseressen, de sterke uitwerking van de abstracte dans, de sensuele esthetiek van de licht-effecten en het spel met de plastic lenzen. Helaas blijft een en ander vaak net iets te onbestemd en vrijblijvend. Pontiès komt al eens vervaarlijk dicht in de buurt van loze anekdotiek. Door de rijpingsperiode die het stuk sinds september kende, heeft de voorstelling echter wellicht aan kracht gewonnen.
Capture d'un caillot staat in de Brigittinenkapel (vlakbij Kapellekerk) in Brussel van 4 tot 8 december, telkens om 20u.30. Reservaties 02/506.43.00.
Porno en het vrouwenlichaam
Na 14 tiny pictures, no more no less gaat de Amerikaanse choreografe Jennifer Lacey met $Shot verder met haar analyse van de manipulatie door de media en de mannelijke blik van vrouwelijke lichaamsbeelden. Lacey raakte geïntrigeerd door de lichaamstaal en de representatie van het lichaam in pornofilms. Achter de vulgariteit ziet zij een tedere en fragiele aandacht voor de details van het lichaam. Haar voorstelling maakt de toeschouwer bewust van de relatie tussen de contemplatieve en de bezitterige, seksuele blik en hoe die twee elkaar overlappen. Voor deze voorstelling werkt one of downtowns most interesting dancers (dixit de vooraanstaande New Yorkse critica Deborah Jowitt) weer samen met danseres Erin Cornell en muzikante Zeena Parkins.
$Shot staat in de Kaaitheaterstudios van 5 tot 7 december om 20u.30. Reservaties: tel. 02/201.59.59 of www.kaaitheater.be
