Date 2003-12-15

Publication De Tijd

Performance(s) Raining Dogs

Artist(s) De Mey, Michèle Anne

Company / Organization

Keywords raining • dogs • jongens • hallen • schaarbeek • gestileerd • mey • jongeren • drop-outs • betwisten

Zwerfkatten en verzopen honden

Zwerfkatten en verzopen honden

'Raining Dogs'

Hallen van Schaarbeekdonderdag 11 december

Begin jaren 80 creëerde Michèle Anne de Mey met Anne Teresa De Keersmaeker 'Faze', een mijlpaal in de Belgische dansgeschiedenis. Later stichtte zij haar eigen gezelschap, maar de laatste jaren was haar werk nauwelijks nog te zien in Vlaanderen. 'Raining Dogs', een nieuw stuk, toont dat haar oeuvre sindsdien sterk evolueerde, al blijven sporen van vroeger werk en zelfs invloeden van Rosas tastbaar aanwezig.

'Raining Dogs' staat in de Hallen Van Schaarbeek, een ongewone ruimte, niet alleen door zijn afmetingen maar ook door het ontbreken van gewone zitplaatsen. De Mey maakt hier volop gebruik van. Het eerste deel van het stuk speelt zich af in de open ruimte rond een gigantische zwarte doos in het midden van de hal. Twee meisjes en drie jongens schoppen een leeg blikje rond, maken ruzie en achtervolgen elkaar. De jongeren zijn drop-outs, wiens enige doel overleven is.

Alle acties volgen kan niet: voortdurend spelen de dansers verstoppertje met de toeschouwer, om dan plots heel dichtbij te komen. Zo de scène waarin twee jongens elkaar, letterlijk als honden, een meisje betwisten. De ene rukt aan haar arm, de ander aan haar been zodat ze als een ledenpop heen en weer zwiept. Ondanks dat bijna-levensechte zijn de gebeurtenissen meticuleus gechoreografeerd. De meisjes vervallen, in eenzame momenten, in kleine, vrouwelijke tics als om hun inwendige onrust te bedwingen. Bij nader toekijken zijn die tics precieus gestileerd en gemonteerd, als kleine choreografietjes. De smaak van 'Rosas danst Rosas' is hier minder ver weg dan de explosieve setting doet uitschijnen.

Deze verlopen jongeren zijn vooral een metafoor: de mens als een verschoppeling die wanhopig liefde zoekt, maar niet weet hoe die te geven of te krijgen. Dat blijkt uit een mooie scène waarin twee jongens elkaar om beurten op de wang slaan, maar eindigen in een onverholen, maar ook onmiddellijk verdrongen omhelzing. Pas als het stuk zich verplaatst naar de zwarte doos in de zaal komt die onderliggende thematiek volop boven. De muziek, een collage van croonerliedjes en de klank van een regenbui, zet de toon. Op een groot plateau vervoegen de dansers elkaar in ganzenpas. Op het einde hernemen ze die wandeling, maar stoten nu elkaar van het podium. Tussen dat begin- en eindbeeld doorlopen ze samen alle mogelijke fazen van aantrekking en afstoting, van letterlijk blind vertrouwen tot grote achterdocht. Pas hier merk je hoe gestileerd en symbolisch geladen de taal van De Mey is, ondanks de heftige fysieke inzet van de dansers. Dat is helaas ook deels de achilleshiel: iets teveel duidelijkheid laat soms net iets te weinig plaats voor de verbeelding van de kijker.Pieter T'JONCK

'Raining Dogs' is nog te zien van 17 tot en met 20 dec. in de Hallen Van Schaarbeek, Koninklijke Sint-Mariastraat 22b, 1040 Schaarbeek. Inlichtingen: 02/218.21.07 of www.halles.be .