Iets omtrent beeldcultuur
Iets omtrent beeldcultuur
'Twin rooms' van Motus
woensdag 15 septemberdeSingel, Antwerpen
(tijd) - Het Italiaanse ensemble Motus staat in deSingel met twee werken. Enrico Casagrande en Daniela Nicolo, de bezielers van het ensemble, haalden telkens de mosterd bij literair werk van formaat. 'Twin Rooms' is gebaseerd op 'White Noise' van Don De Lillo (met een vleugje Bret Easton Ellis erbij), 'L' spite' haalt zijn inspiratie uit 'Teorema' van Pier Paolo Pasolini. Toch lijken de vragen die ze zich stellen minder met literatuur dan met beeldcultuur te maken te hebben.
Die indruk wekt toch alvast 'Twin Rooms' naar Don De Lillo. De titel geeft letterlijk de vorm van het stuk weer. Het toneelbeeld bestaat uit een hyperrealistische weergave van een motelkamer met aangrenzende badkamer. Boven die twee ruimtes, met precies hetzelfde beeldkader, zijn twee filmschermen opgespannen. Dat scherm geeft een videoregistratie weer van de liveactie onderin. Hoewel, u voelt het al komen, montage, découpage en camera-instelling spelen een belangrijke rol. Ze creëren een verschil tussen wat je boven en onder ziet. Boven: subjectieve posities en uitvergrotingen die het verhaal voor de kijker 'denken' nog voor die daar zelf aan toe is. Onder: tamelijk onbeholpen geklooi, met cameramensen die te pas en ten onpas door het beeld lopen om klank en beeld te registreren. Iets subtieler: de beelden boven zijn geen reële registratie van wat zich onderin afspeelt, maar bestaan ook uit vooraf opgenomen beelden die extra subjectieve informatie toevoegen aan het verhaal. Beide beeldverhalen worden met elkaar verbonden door een enkele klankband die zowel de tekst van de acteurs als regieaanwijzingen of 'terzijdes' van de acteurs laat horen.
Soap
De vraag is dan natuurlijk wat de theatermakers ons willen tonen. Dat is niet zo duidelijk. Het verhaal kreeg de rekkelijke, vaag sensatiebeluste vorm van een soapopera. De personages worden, elk op hun manier, verteerd door hun angst voor de dood. Of zoiets toch. Een vrouw slikt daartoe vergeetpillen en neukt erop los met haar 'pusher' volgens een licht pervers scenario. Haar echtgenoot heeft dan weer een fixatie met 'Übermensch' Hitler maar stikt desalniettemin van jaloezie. De pusher heeft iets met een blonde vrouw die zich identificeert met zijn liefje.
Op een bizarre manier loopt het banale verhaaltje, overduidelijk een metafoor voor een zekere ervaringsarmoede en een angst voor de consumptiesamenleving, de reflectie over de verschillen in dramaturgische strategie tussen podium- en filmbeelden voor de voeten. Door over alles en nog wat iets te willen zeggen, eindigt de voorstelling in een 'flou artistique'. Noch over de consumptiemaatschappij, noch over beeldcultuur, en al helemaal niet over de band tussen beide worden echt scherpe dingen getoond.
Pieter T'JONCK
Motus speelt 'L' ospite' vandaag vrijdag 17 en morgen zaterdag 18 september om 20u. in deSingel Antwerpen. Reserveren via 03/248.28.28, www.desingel.be.
