De lokroep van foto's
De lokroep van foto's
9x9 Christine De Smedt Kaaitheater Brussel
(tijd) - In 2000 bracht choreografe Christine De Smedt in Gent voor het eerst in België haar '9x9'. In dit stuk staan 81 ongetrainde performers op het toneel. Het project werd nadien op veel andere plaatsen, telkens met lokale deelnemers, hernomen. In Brussel was de allerlaatste versie van dit experiment te zien. Van de kwaliteiten van de oerversie bleef weinig overeind.
Elke versie van '9x9' bracht een andere 'maatschappelijke groep' ten tonele. Het waren zelfs eens 81 baby's. In Brussel waren 81 fotografen aan de beurt. Met hun toestel op de borst poseerden ze bij aanvang voor een groepsportret. Letterlijk, want onder het publiek werden wegwerpcamera's uitgedeeld waarvan dankbaar gebruik gemaakt werd. Daarna ontwikkelde het stuk zich als een klassieke voorstelling, een suite van korte scènes, telkens begeleid door aangepaste muziek. De luisteraar kon aan de hand van de muziekfragmenten merken dat hier op het verhaal van 'Romeo en Julia' gealludeerd werd. Maar de meerderheid van het publiek, mijzelf inbegrepen, ontging dat.
Het model waarop dit stuk voortbouwt, is 'The show must go on 1' van Jérôme Bel. In dat stuk lijmde Bel losse scènes aan elkaar tot een betekenisvol werk, louter door elke scène van een overbekend liedje te voorzien. Het volstond de songtitels achter elkaar te zetten om de 'betekenis' van het stuk te snappen. De makers van deze versie - naast De Smedt zelf leverden ook Mette Edvardsen, Vera Knolle, Ivana Müller, Carlos Pez, Bruno Pocheron, Tinho Sehgal en Marten Spangberg een bijdrage - waren er wellicht evenmin op uit het verhaal op zich te verduidelijken. Ze tonen vooral dat elk podiumbeeld bij de kijker onwillekeurig een verhaal oproept en een interpretatie uitlokt. Die interpretatie wordt sterk gestuurd door beelden uit de wereld van reclame, TV en fotografie. De momenten die je als kijker het fotograferen waard vindt, zijn vaak de meest herkenbare. De camera's in de zaal begonnen opmerkelijk vaak tegelijk driftig te klikken.
De Gentse versie uit 2000 van dit stuk kende een boeiende spanning tussen de choreografie en de inbreng van de performers. Er was ruimte om te kijken naar de manier waarop elke uitvoerder de opgelegde opdrachten ten beste gaf. '9x9' sloot daardoor aan bij experimenten uit de jaren 60 die dagdagelijkse bewegingen tot 'dans' verheven. Ook Bels 'Show' exploreerde de spanning tussen een overkoepelend verhaal en de vluchtigheid van concrete bewegingen. Daar bleef in deze '9x9' bitter weinig van over door de overladen structuur van de choreografie. Zelfs briljante vondsten zoals de opdeling van de dansers in groepen volgens absurde criteria (een idee van Ivana Müller) brachten geen soelaas. Een gemiste kans dus, deze 'dernière'.
Pieter T'Jonck
hildevdb
