Date 2005-12-10

Publication De Tijd

Performance(s) L’histoire des larmes

Artist(s) Fabre, Jan

Company / Organization

Keywords vochten • diogenes • tranen • beukelaers • fabre • larmes • ridder • pleidooi • regen • histoire

Wachten op regen: gerecenseerd - theater

Wachten op regen

gerecenseerd - theater

L'histoire des larmes

Donderdag 8 december deSingel Antwerpen

(tijd) - 'L'histoire des larmes', het nieuwe theaterwerk van Jan Fabre, beleefde deze week zijn Belgische première. De basisingrediënten van de eerdere versie op het Festival van Avignon bleven behouden. Het stuk draait nog steeds om drie centrale personages, de Ridder (François Beukelaers), Diogenes (Geert Vaes) en de Moeder-Rots (Anny Czupper). Samen houden ze een pleidooi voor een nieuwe kijk op het menselijke lichaam en zijn secreties. Het stuk is echter compacter en trefzekerder geworden in zijn beelden.

Tranen en andere lichaamsvochten als zweet en pis verbinden we echter vooral met weerloosheid, ontroering, angst en andere 'zwakkere' emoties. Fabre wil het in dit stuk inderdaad hebben over emoties als kwetsbaarheid en ontroering die ons zo dicht op het lijf zitten dat we ze enkel via tranen, niet via woorden, kunnen uitdrukken. Hij houdt daarbij meteen een pleidooi voor het lichaam dat deze tranen voortbrengt. Beschouw dat lichaam met al zijn vochten en geuren niet als vies en verwerpelijk, zoals sinds de Renaissance steeds vaker gebeurt, maar vertrouw op dat lichaam en zijn emoties, zoals de middeleeuwers. Hij drukt dat uit door de dansers en acteurs de hele voorstelling te laten wachten op de verlossende regenbui die maar niet wil komen. De droogte is de vervreemding die gegroeid is tussen ons bewustzijn en het lichaam met zijn levensbrengende vochten.

Deze thematiek is vrij nieuw voor Fabre. Je voelt dan ook voortdurend hoe hij worstelt om de juiste beelden te vinden om deze gedachten in beelden om te zetten.

Fabre lijkt zich maar al te goed bewust te zijn dat hij zich op glad ijs waagt. Overduidelijk zijn de Ridder en Diogenes alter ego's van Fabre: recalcitrante figuren die tegen de tijd in hun boodschap willen uitspreken, al weten ze maar al te goed dat ze daarbij het risico lopen zich belachelijk te maken. Het eindbeeld, als Beukelaers stuntelig 'Singing in the Rain danst' op het kurkdroge podium, spreekt daarbij boekdelen. Die luciditeit maakt het werk, ondanks zijn onevenwichtige vorm, toch boeiend om te zien.

Pieter T'JONCK

Nog tot 15 december in deSingel, Antwerpen.

saskiav