De sfeer van rommelige zaaltjes
Het is weer gelukt. Voor de tweede keer 'teisterde BRXLBRAVO de negentien gemeenten van het hoofdstedelijk gewest. En het publiek lustte er pap van: waar je ook ging, in Elsene, Vorst of de vijfhoek, overal daagde het publiek zaterdag massaal op, ondanks het slechte weer. Taalbarrières waren daarbij niet van tel, met dien verstande dat het niet meer helemaal duidelijk was over welke taalgrens we in Brussel nog spreken. Die tussen pakweg Duits, Italiaans en Engels of die tussen Nederlands en Frans? Op de Lange nacht van de dans kon je aan de gesprekken om je heen in elk geval niet meer opmaken in welke hoofdstad je nu eigenlijk was. 'If nobody speaks the same language, this must be Brussels.'
Het is me trouwens wat, die Lange nacht van de dans. Van 15 uur in de namiddag tot 2.30 uur 's ochtends kon je in het Kaaitheater proeven van zo ongeveer alles wat Brussel aan dans te bieden heeft. Daarbij golden geen exclusieven. Zonder verdere uitleg werd de hiphop van Zulu Nation verbonden met de kunstige taal van Salva Sanchis of Marc Van Runxt en rijmde tranditionele Galicische dans zowel op postmoderne improvisatieoefeningen van Thomas Hauert en Compagnie. Tot groot jolijt van iedereen. Een meisje naast mij zei het kort en bondig. " Zulu Nation is misschien geen grote kunst, maar ze brachten toch maar iedereen aan het lachen. " Voor alle duidelijkheid: het publiek lachte inderdaad, maar niet omdat de dansers zo slecht waren. Wel omwille van hun ontwapenende enthousiasme. Voor één keer moest je je absoluut het hoofd niet breken over de betekenis van het spektakel. Die was zonder meer duidelijk: het ging om het plezier van het tonen wat je kunt voor een groot en onbekend publiek. En het publiek wás groot: het gebeurt niet zo vaak dat het balkon van het Kaaitheater opgengesteld wordt en dan ook nog eens zo goed als volloopt.
Van de weeromstuit viel het spichtige karakter van enkele hedendaagse ensembles des te meer op. (Nee, ik ga hier geen namen noemen.) Het mag dan allemaal heel goed afgewogen en stevig voorbereid zijn, als al dat werk betekent dat het leven uit het gebeurden weggevloeid lijkt, wat heb je er dan als kijker nog aan dat een hoop dansers in een hoogst ingewikkeld kluwen over elkaar heen aan het rollen zijn?
Deze Nacht van de dans bewees nog maar eens wat we al eeuwen weten: theater en zeker danstheater heeft een portie groezeligheid, de geur en klank van rommelige zaaltjes en een uitgelaten publiek nodig om te werken. Hoe graag we misschien ook over de zuivere kunst prakkiseren, zonder dat vuile randje werkt het niet. Al in de zestiende eeuw bloeide het volkse theater op de markten van Parijs dankzij de adel die zich, goed vermomd en dodelijk vermoeid door de eeuwige alexandrijnen van het hoftheater, eens lekker ging uitleven onder het volk. Er is niets nieuws onder de zon. Alleen vergeten we dat vaak.
