Twee voltreffers en twee missers op één avond: Koninklijk Ballet van Vlaanderen > Forsythe/Moles/Soto/Elo
Twee voltreffers en twee missers op één avond
Koninklijk Ballet van Vlaanderen > Forsythe/Moles/Soto/Elo
Forsythe/Moles/Soto/Elo opent het nieuwe seizoen van het Ballet van Vlaanderen (KBvV) met een ouder werk van Forsythe en maar liefst drie wereldpremières.
Door Pieter T'Jonck
In de uitvoering van Herman Schmerman van William Forsythe blijf je tijdens het eerste deel, een werk voor vijf dansers, wat op je honger zitten. Forsythe omschrijft het stuk als "vijf dansers die hun ding doen", maar daarvoor loopt de dans hier net iets te stroef. Dat geldt niet voor het tweede deel: daar spelen Geneviève Van Quaqebeke en Alain Honorez de sterren van de hemel in een briljant, fantasierijk duet.
Hoofdmoot van de avond zijn de twee opdrachten voor een choreografie die het KBvV gaf aan de twee laureaten van Uncontainable, een wedstrijd voor jonge choreografen die het huis hield in 2005. Het werk van de Italiaan Matteo Moles, Insiders, stelt helaas teleur. Moles wil een beeld schetsen van het gevoel van verlies dat door de hedendaagse maatschappij gegeven wordt. Dat resulteert in beelden van dansers die radeloos tegen elkaar en tegen muren oplopen. Waarom dat zo is, blijft echter vaag bij gebrek aan een duidelijke structuur of idee in dit stuk. Zelfs de dansers lijken vaak niet goed te weten wat ze hier doen. Al voeren ze moeiteloos Moles' directieven uit, ze doen dat zoals een voordrachtkunstenaar die foutloos een tekst voorleest maar ze niet verstaat: klank zonder betekenis.
M/C, wat staat voor Monroe/Capote, van Cayetano Soto is daarentegen een voltreffer. De relatie tussen de twee beroemde/beruchte sterren Marilyn Monroe en Truman Capote vormde Cayetano's inspiratiebron. Ook zonder die wetenschap kun je hier echter genieten van een briljant spel met theater- en balletconventies. Neem de openingsscène. Licht komt haast enkel van een nadrukkelijk ronkende filmprojector die eindeloos hapert bij de aftelcijfers voor de film. In dat licht buitelen dames en heren in ondergoed lusteloos en doelloos over elkaar heen. Later vertrappelen en verorberen diezelfde koppels Chinese wenssnoepjes. Nog later zijn ze in een heftige scheldpartij verwikkeld. Dat alles gelardeerd met smachtende torch songs. Soto pikt moeiteloos de kwaliteiten van de dansers op om ze vooral in de scheldscènes tot buitengewone theatrale performances te prikkelen. Bovendien schetst hij op vaak hilarische wijze een overtuigend beeld van mensen die slechts kunnen leven in het licht van schijnwerpers. Tot in de ontroerende laatste scène alleen de schijnwerper overblijft....
Lost by Last van de Finse choreograaf Jorma Elo vormt de kers op de taart van deze avond. Elo gebruikt in dit werk muziek die Bernard Herrmann componeerde voor films van Alfred Hitchcock als Vertigo of Psycho. Net zoals Hitchcock door kleine details, en geruggensteund door Herrmanns muziek, suspense creëert in schijnbaar normale situaties, scheppen kleine verstoringen in de dans samen met de muziek een onvatbare, dreigende spanning tussen mannen en vrouwen. Die vrouwen hebben allen, als volleerde Grace Kelly's, een hemelsblauwe tutu en een diamanten diadeem aan. Maar ze dansen wel op blote voeten, niet op pointes. In het eerste duet is het effect van Elo's kleine foutjes fascinerend. Je geeft je er pas later rekenschap van dat het effect van die verstoringen 'werkt' door de muziek. Vanaf dan lijdt het spektakel wel eens onder het strakke concept. Maar de sterke momenten blijven, zoals in elke goede thriller, lang nazinderen.
6/12 in Roeselare, 8/12 in Hasselt,
later in opera Gent.
n Lost by Last van Jorma Elo is de kers op de taart van de avond. Kleine verstoringen in de dans zorgen voor een dreigende spanning tussen mannen en vrouwen.
