De naam G. Cauwenbergh weer op de affiche. Zij het dan ook slechts als vertaler, toch voert deze naam bij den K.N.S. weer dien verouderderden geest van het oppervlakkige boulevardgenre in, waaraan pas de komst van Dr. de Gruyter een eind kwam stellen.

Men heeft H. Bataille eens een der grootmeesters van het Fransche tooneel genoemd. Deze bepaling kan nu slechts doen schaterlachen, want deze Poliche staat op hetzelfde triestige peil als Naakte Vrouw, Maman Colibri, en andere wansmakelijkheden, die de pen ontsnapten van dezen auteur. Men kent de hoofdschotel van het Fransche repertoire: - overspel, driehoeksdrama.

Ook hier wordt weer de ontzaglijke strijd veraanschouwelijkt waarvan een vrouwenhart het terrein is, als het bengelt tusschen twee mannen. Maar Bataille vermag ; niet aan de banaliteit te ontstijgen. Het is wee gezeur over liefde, stijl droomboek.

Over de vertolking een kort woord. W. Bennoy (Didier Meireuil) heeft gegeven wat hij geven kon, maar zijn dramatische mimiek onder het koktooisel en over een sausmortier kon niet oprecht aandoen, eerder burlesk. Het was Ida Wassermann aan te zien, dat zij slechts met tegenzin in de figuur van Rosine was overgestapt. E. Deleu was een onverdragelijke hartenjager. De eenige sobere noot werd door L. Belloy aangegeven.

Bijval viel maar matig uit. Inderdaad op einde seizoen zoo'n sof voorbrengen, moet den schouwburg reddeloos ontvolken.

V.J.B.