4 document(en) met "Wim Van der Grijn"
Psychoterapie als amusement: "Hitchock's driesprong" van "Artikelen...
• 19 december 1987
Kooistra) en Manfred zelf (Wim van der Grijn) en zijn vrouw Lia (Marieke van Leeuwen).
Aanvankelijk ontwikkelt zich een intrige die een zekere samenhang lijkt te gaan vertonen, is er zelfs in de teorieën...Teatraal bereikt, hij dat effekt door een kombinatie van schitterend akteerwerk van de hele cast -- alle figuren worden voorgesteld met net die graad van vertekening die ze heel echt doet lijken...met het al eerder vernoemde "koreograferen" van groepskonfrontaties volgens een grillige verhaalslijn, waardoor de vele kleine schijfjes "net echt" in een spiraal van steeds sterkere vervreemding gaan
Wonderlijk ballet van sierlijke woordfiguren: Kaaiteater brengt...
• 19 januari 1996
Peter van Kraaij heeft in zijn regie van het stuk bij het Kaaiteater een van deze twee elementen genegeerd: de dealer (Wim Van der Grijn) is geen zwarte...De figuur van een verdwenen vorm van handel drijven, die uitgaat van een -- arbitrair aangenomen -- wederzijdse erkenning van koper en verkoper als "gelijkwaardige partners in een spel, bepaalt het...Je hoort van der Grijn met een fluwelen stem zijn zalvende aanbod doen; de woorden grijpen je als een warme hand en voeren je met zachte dwang binnen in de onbestemde wereld van de deal
Armando. Terug naar de oorlogsjaren
• 7 april 2001
Antwerpen -- Terwijl Wim van der Grijn de roman De straat en het struikgewas van Armando vertelt in de repetitieruimtes van De Tijd, deemstert het binnenstromend licht van de grote lantaarns langzaam...Met de keuze voor deze roman-in-fragmenten maken regisseur Lucas Vandervost en acteur Van der Grijn het zich niet makkelijk...Hoe caleidoscopisch de tekst ook is, Van der Grijn slaagt erin met kleine nuances en verschuivingen in zijn acteren de nuances van de tekst recht te doen, en maakt je zo bijzonder nieuwsgierig naar de
Niets wordt opgelost
• 7 november 2001
Vaak overlappen hun stemmen elkaar tot een wolk van woorden waarin het onzegbare van de slachting voor de muren van Thebe tastbaar wordt...Wim van der Grijn vertelt hier als wachter, in een pakkende passage, het verhaal van de broedermoord, als ging het om een afrekening in een hedendaags metrostation...De eindscène, waarin Wim van der Grijn als Oidipous terugkeert in een vaudevilleske wereld waarin Polyneikes en Eteokles yuppies zijn, vormt een anticlimax, waarin het voorgaande drama luid en