693 document(en) met "maar" • Resultaten 261 tot 280 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Onderhuidse dreiging in De Mensenslinger • 11 oktober 1990
Maar even later is hij ten prooi aan de reële angstbeleving van het uiteenvallen, door een zaag aan stukken gereten...De sfeer van dreiging, het onderhuidse geweld dat voortdurend in de tekst op de loer ligt, wordt in het decor op een direkte, maar suggestieve manier opgeroepen...Maar het loont de moeite

"Rapta" van Vicente Saez: aantrekking en afstoting • 30 oktober 1990
Een beetje hoogdravend, dat wel, maar de manier waarop de personages geïntroduceerd worden, en nog meer de manier waarop ze beurtelings elkaar op sleeptouw nemen, maakt het element tegenstelling...Een stramien dat niet zo heel ver van kontakt-improvizatie af ligt, maar tegelijk sterk inspeelt op de struktuur van de muziek

Forced Entertainment maakt alleen beeldjes • 9 november 1990
Het is maar interessant als het op de buis kan komen...collagetechniek geeft een impliciete kommentaar door de tegenstrijdigheden en pleonasmen tussen de verhaallijnen, maar onthoudt zich van belerende opmerkingen...Maar je gaat niet naar teater om gratuite en ondanks zichzelf toch belerende observaties te zien

De hand van de meester • 1 december 1990
Op geen enkel moment worden in deze voorstelling "grenzen" verlegd, maar op een bijna achteloze manier syntetizeert Vandekeybus in deze voorstelling artistieke procédés en een soort vitaliteit, die

Decortes kijk op Woyzeck: "Dieje gast is... • 21 december 1990
Later eigende hij zich de tematiek en teksten van andere klassiekers als Hedda Gabler, Hamlet, Macbeth en Titus Andronicus toe, op een ironische, komische maar vooral persoonlijke manier...steeds wisselende, maar door het kultiveren van tics ook heel herkenbare gedaanten maakte hij zijn publiek deelachtig aan zijn positie in "het leven". En het ziet er voorlopig niet naar uit dat aan...die tekst en zijn enscenering). Maar het is ook een positieverklaring: je krijgt Decorte niet waar je hem misschien hebben wil, in het hoekje van het "serieuze" teater

Sleutelen aan Marivaux • 22 december 1990
En toch is niets zo moeilijk: diepgang, psychologie of zelfs maar omlijnde verhoudingen tussen mensen zijn afwezig...Maar even vaak slaan ze, ook al omdat ze niet echt techniek in huis hebben, de bal kompleet mis...Maar dat is een wat magere troost

"Het kind van de smid", spannende tocht... • 24 december 1990
Maar dat betekent allerminst dat de voorstelling de toer van het vormingsteater opgaat...Dat geeft juist een kwaliteit van waarachtigheid aan het verhaal, die prikkelt tot een grotere inleving in wat niet getoond maar alleen verteld wordt...Maar een verteller hoeft zijn personage niet zo nauw "over te doen", kan het best wat meer kracht bijzetten

Het verval van de rede • 26 december 1990
Waarmee ik niet bedoel dat Balnchine een leeghoofd was, maar dat het gevaarlijk is het werk van iemand zo klakkeloos te annexeren binnen een ander verhaal...De Amerikanen zijn immers in veel opzichten de belichaming van wat Besprosvany bekritiseert, maar zij maakten Balanchine mee groot...La nuit" is zeker geen slechte voorstelling, heeft zelfs zeer mooie momenten, maar struikelt net iets te vaak over zijn eigen goede bedoelingen om echt te ontroeren, of zelfs maar te overtuigen

Sterk teater naar Natalia Ginzburg • 12 januari 1991
De speelstijl en regie maken van het kijken naar deze verdorde mensen een schitterende maar vooral onthutsende voorstelling...Maar uit een onbestemde vrees of uit gewoontedwang neemt hij nooit een beslissing om definitief te vertrekken...Op een bepaald moment blijkt dat zelfs deze passie van twijfelachtig allooi is. Ooit dacht hij zich voor het hoofd te schieten wegens de vrouw, maar dat bleek niet meer dan een fantazietje

Discordia speelt Shakespeare-komedies • 5 februari 1991
De deugdzaamheid van Isabella komt dan weer in een vreemd daglicht te staan, als een biezondere vorm van eigenliefde, als ze wel danig geprikkeld wordt door Angelo's verzoeken, maar nauwelijks...Ze spelen ze nooit echt voluit, maar houden altijd als het ware een slag om de arm, zigzaggen tussen de verschillende teksten als bedreven en begeesterde voorlezers...De kijker moet zelf maar zijn konklusies trekken

Vernuftige charme • 9 februari 1991
Maar toch is het geen circusvoorstelling...De bedrieglijke eenvoud van deze zorgvuldige opbouw verleent de voorstelling een illuzie van naïviteit die ze eigenlijk niet meer heeft, en ook niet kan hebben, maar die wel sterk appelleert aan het...Aan het gebeuren is geen enkele "diepere zin" toe te kennen, maar je mond valt er wel van open

Tweemaal hevige verlangens • 23 februari 1991
het gevolg van een tot het uiterste uitgepuurde timing, een af en toe hallucinante precisie in ritme en beweging, waar op het eerste gezicht alleen maar bruuske en ongekoördineerde uithalen te zien zijn...Het teatrale geeft daar ook de limieten van aan: het is uitdagen, dromerig spelen, proberen, maar zeker niet het eigen lichaam te grabbel gooien...Maar die scènetjes, noch die koreografische struktuur is interessant

"La pluie et l'ennui": teloorgang van pril... • 21 maart 1991
Lachend komen ze de scène op, maar eens ze tot rust gekomen zijn, treedt een bitsigheid in de kontakten op...Even denk je dat de onderhuidse spanning die opgebouwd is, zich zal ontladen, maar dat gebeurt niet...Maar ook nu is ze het bekijken zeker waard

"Moeders" van René Eljon geraffineerd én dolkomisch • 17 april 1991
Dat dit soort stompzinnig egoïsme ook de oorzaak was van een tragedie in Bertha's leven, is evenwel moeilijker te ontwijken; maar het is typisch dat ze daar alleen zenuwachtig van worden, maar de...En het moet maar meteen gezegd worden: ze doen dat goed en met een grote ekonomie van middelen...Maar los van dat vormelijk raffinement is de voorstelling vaak uitzinnig grappig

Acteurs spelen zichzelf in "Transformatie compleet" • 22 april 1991
Zo nemen we het bijvoorbeeld niet gemakkelijk dat acteurs er zo maar zijn zonder een verhaal of een dragende gedachte...Demir maakt de meest zelfbewuste maar daarom ook meest verlegen indruk...Die vertedering ontstaat omdat de "grote emoties" hier niet groot geënsceneerd en onderstreept worden, maar alleen als vage, ongrijpbare opmerkingen terloops hun opwachting maken in de tekst

"Infante": hard, precies en meer dan levensgroot • 29 april 1991
Er zijn geen groepswisselingen, er is hoogstens simultaneïteit tussen twee duo's, trio's. Maar nog merkwaardiger, de schaal van het gebeuren is volkomen zoek: het zij- en achterdecor, met vaag...oriëntaalse motieven is absoluut gigantisch in verhouding tot de minieme ruimte die de dansers in beslag nemen op de scène; maar het staalt ook los van wat de dansers doen: de dans verandert niet wezenlijk van...Die verschuivingen lijken iets te maken te hebben met een eigenaardige tweespalt die elke teatervoorstelling wel heeft, maar door Lock op de spits wordt gedreven

"Palermo, Palermo": verlangen naar Italië • 18 mei 1991
Allen schrijden voorwaarts, met telkens drie passen, maar uit een zak onder de arm strooien ze geen graan over de akker maar afval op de omgevallen muur...Maar ook de hang naar een Italiaanse levensstijl, "la dolce vita", een leven waarin alles klank, kleur, beweging, hartstocht, opera kortom, is. Ook bij dat soort frivoliteit in de beelden laat Bausch...Het is een van de eigenaardigheden van de voorstelling dat ze niet stopt, maar zowel bij de pauze als op het einde gewoon wegdeemstert: het verhaal kan eindeloos (en doelloos) verdergaan, maar de tijd

Hoe clichés met mythen verward worden • 18 mei 1991
op het ironische maar ook wel fascinerende gebruik van "levensliederen" in de tekst...Eens getrouwd, begint Jules zich bijzonder vreemd te gedragen; zijn obsessie voor autowrakken en versleten huisraad wordt economisch ondraaglijk, en zijn vrouw houdt hem dus maar thuis...Nu eens heel realistisch, dan weer half komisch en overdreven in de verf gezet, maar heel vaak gewoon vrij afstandelijk en ongedifferentieerd

Jan Ritsema bedenkt vernuftige kunstgreep • 23 mei 1991
Het stuk voert een man en een vrouw ten tonele die uit elkaar zijn, maar op een vreemde manier elkaar toch niet kunnen missen...Maar geen van de twee akteurs speelt blijkbaar een instrument...Maar de oplossing is even vernuftig als eenvoudig: Ritsema plaatste gewoon een trio muzikanten op de scène

"Rouge Adagio" van Ganase niet evenwichtig • 24 mei 1991
Met deze voorstelling toont Ganase dat ze zich een eind verwijderde van de taal van Anne Teresa De Keersmaeker, maar dat proces levert een niet onverdienstelijke, maar niet evenwichtige voorstelling...Maar enkele fragmenten zijn dan weer patetisch, of teatraal oninteressant...Een laatste probleem is de muziek van Trio Bravo: ze is sterk ritmische en jazzy maar klinkt zo hard, dat ze het beeld gaat overvleugelen en domineren