693 document(en) met "maar" • Resultaten 281 tot 300 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Michèle Anne De Mey overtuigt maar half • 28 mei 1991
Niet de zuivere, abstrakte beweging, maar deze kaleidoskoop van gestes die iets suggereren over de mensen die we op de scène zien, houdt De Mey bezig...het motto spreekt Valéry wel over kribbeltjes in de marge, maar het is duidelijk dat zijn tekst een nauwgezette oefening is in dat vormelijk effekt van dromerij...Dat wat het meest willekeurig lijkt, een uiterste graad van precisie eist, lijkt De Mey maar half begrepen te hebben

Als het licht van een uitgedoofde ster:... • 1 juni 1991
De gigantische gedachte om het heterogene niet te harmoniëren maar te theatraliseren, om niet een waarheid te kiezen, maar de goden te verzamelen, om - met Simmel - de willekeurige delen samen te...Deze theatraliteit staat niet naast de werkelijkheid, maar verhevigt de werkelijkheid, viert ze in ideale vormen...Iemand als Jan Decorte deelt niets mee, getroost zich geen enkele inspanning, speelt zelfs geen enkel personage, hij is gewoon zichzelf maar dan wel - en dat alleen maar omdat hij in het

Laub gebruikt scène als scherm en spiegel • 7 juni 1991
Toch legt hij daar een eigen aksent in, dat van Fastforward-/bad air und so, het tweede deel van een trilogie in samenwerking met komponist Larry Steinbachek, misschien niet echt een goede, maar zeker...die zin is de voorstelling niet alleen een kaleidoskoop van vrouwelijke en mannelijke types, maar ook een uitbeelding van de "zappende" aandacht...Het verstrooiend effekt ervan werkt echter maar tot een bepaalde hoogte op de scène: het geestdodende effekt, de irritatie is er wel, en in groeiende mate, maar je kan de afstandsbediening zelf niet

Mystifikatie van een simpel idee • 27 juni 1991
die oorlogsbeelden; niet als een herbeleven, maar eerder als een laatste maal, ter afscheid, luisteren naar vertrouwde geluiden, die nog enkel in haar hoofd aanwezig zijn...Niet door deze uit te spreken, maar door sakraliteit te suggereren: ze maakt maximaal gebruik van de macht van haar scenische présence in het brandpunt van de belangstelling, op een volstrekt

Het muffe van teaterspelen • 28 juni 1991
Wat gereprezenteerd wordt is het vermolmde cafézaaltje, maar de muffe werkelijkheid ervan en de abominabele verlichting kan je voortdurend zelf aan den lijve ervaren...Je ziet dat hij het graag doet, maar met een soort huiverend, afkerig plezier...Hij trakteert ons niet alleen op zijn inzichten in Bernhard en teaterspelen, maar ook op storende onderbrekingen op de meest ongeschikte momenten

Teater zonder teater • 3 juli 1991
Achteraf kom je tot de vaststelling dat het niet die afzonderlijke formele criteria zijn die frustreren, maar een wijze van teatermaken die ook een andere manier van kijken eist...En precies in die realiteit van de taalverschillen merk je het scherpst dat wat gebeurt geen "teater" is maar een reëel proces, met reële mensen in reële tijdstermen...Het teater van Jan Lauwers, zoveel is duidelijk, is geen teater, maar een open, onbesliste struktuur

Akteur Frank Vercruyssen creëert authentiek moment • 31 augustus 1991
Maar trouw aan Büchners woord, spreekt Vercruyssen ze uit als een nar, zijn outfit is er ook naar...Redenering, of zelfs maar een structureel verband, is daarbij ver te zoeken...Maar hij zegt slechts een paar zinnen

Pat Van Hemelrijck knutselt vrijblijvend objectentheater • 3 september 1991
zonder meer een zinnebeeld van de droomwereld van het kind dat clandestien "niets doet", tegen het vaderlijk dictaat in. Maar deze keer is het wel een beetje teveel van het goede geworden

Kindersprookjes van Pierre Droulers • 27 september 1991
Droulers danst hier zelf niet mee, maar regisseerde een voorstelling, eerder dan ze te koreograferen...En omdat sprookjes nu eenmaal gaan over de belangrijke momenten in het leven, die je als kind al kan bevroeden, maar nog niet zo precies thuis kan brengen, vinden sporen van allerlei sprookjes op een...De verwijzingen zijn daarbij nooit klakkeloos, maar zoals bij het verhaal van Roodkapje, heel grappig: aanvankelijk lijkt het erop alsof de jongens het kleinste meisje verleid hebben om doktertje te

Julien Schoenaerts volgt Samuel Beckett nauwgezet • 1 oktober 1991
gezwinde tred terugkeren), het vooraf bedachte, het hopeloos illusoire ook van dit akteurs-autisme (de term is van S. Hertmans). Maar evengoed merk je dat het avantgardisme van Beckett niet meer kan gespeeld...Alle details, de onverwachte herinnering, kunnen alleen maar het besef versterken dat die ervaring onherroepelijk van hem vervreemd is. De nauwgezette archivering krijgt in dat licht een wrange...Het is aannemelijk dat dit stuk twintig jaar geleden nog gespeeld kon worden zoals Schoenaerts het nu doet: zonder dubbelzinnigheid Krapp "zijn". Maar, om met Peter Brook te spreken, teater dat niet

De "minimalistische" choreografie van Lucinda Childs • 8 oktober 1991
Maar Childs ontwikkelde een eigen methode: manipulatie van voorwerpen en gebruik van tekstflarden bepaalde haar esthetica...Een koerswijziging, niet alleen omdat ze vanaf dan steeds met een "company" werkte, maar ook omdat attributen en teksten plaats maakten voor zuivere beweging...Maar ze gaat ook systematisch samenwerkingsverbanden aan met kunstenaars uit andere media voor elke nieuwe productie

De keuzen van een festival • 11 oktober 1991
Je kan dat een moralistische benadering noemen, maar ze is belangrijk voor mij...Klapstuk wil niet alleen gevestigde waarden, maar ook nieuw jong talent tonen en koesteren...Toen ik destijds haar productie "Zwart Marmer" zag, zag ik iemand die wel authentiek, maar op "autistische" wijze bezig was met haar eigen emoties, en daardoor de controle over de aangewende middelen

"Aliud" van Angelika Oei opent Klapstuk '91... • 17 oktober 1991
Eens in gang gezet evolueert ze naar een explosie, maar -- en dat is het systeem dat telkens weerkeert -- na die explosie is er altijd wel ergens een radertje of een veertje dat blijft natrillen...Eenvoudiger kan het niet, maar het heeft een biezonder sterke, intrinsieke logika...Maar dat neemt niet weg dat minstens de eerste helft van deze voorstelling briljant en opwindend is. De onvoorspelbare en toch systematische opbouw levert je ais kijker een onversneden, bijna

Wereldkreatie van Meg Stuart • 18 oktober 1991
Hij is alleen maar hand...om zelfs maar liggend rust te vinden omdat alles pijn doet en vervreemd is. Maar ook andere beelden duiken soms op: de drie dansers doen bijna aan schizofrenen denken door hun vreemde omgang met...Klapstuk heeft met deze tweede eigen kreatie-opdracht een uitstekend, maar ontstellend stuk in huis gehaald

"Zij was en zij is, zelfs" van... • 20 oktober 1991
Els Deceukelier is een pop -- dus toch nog mechanika, maar van een andere soort -- in de teatermachine van Fabre...Maar er is een prominent tweede niveau, dat van de pure teatraliteit die Fabre al sinds bij voorbeeld "de macht der teaterlijke dwaasheden" bezighoudt...maar een ander recent Fabre-exploot

"Puntos suspensivos" stelt teleur • 22 oktober 1991
Maar daar zit ook de achillespees van de voorstelling...Als, op het einde, Valenciano zich dromerig een toekomstig liefdesgeluk, of iets dergelijks, inbeeldt, dan impliceert het hele prentje al volop dat alles wel in orde zal komen als ze maar genoeg...Maar niet met dezelfde nadrukkelijkheid

"Après-midi", beweging uit stilstand • 23 oktober 1991
Het voor de hand liggende kontrast, de "kontakt-spanning" tussen man en vrouw kan je registreren in de verschillen van kracht en elegantie, maar zelfs in de duetten is er niets meer: gewoon briljant...Maar in tegenstelling tot Louise Lecavaliers kapriolen bij Lalala Human Steps is het woord kapriool hier ongepast...Origineel is het niet, maar wel verbluffend trefzeker voor een zo jong gezelschap als Fattoumi-Lamoureux

Bevalligheid en kitsch • 25 oktober 1991
De bewegingen zijn nieuw, het ziet er jong en levendig uit, maar wijkt niet wezenlijk af van de standaarden van een genre: het briljante amusement-spektakel...Op wat onhandigheden na is het zeer genietbaar, maar het doet wel wat vreemd aan om zo'n voorstelling, binnen een festival, zij aan zij te zien met grensverleggend werk als dat van Meg Stuart, die...Maar het lijdt al evenmin twijfel dat ze zichzelf daarin onuitsprekelijk ernstig neemt; bijna als hoedster van een ultieme waarheid

Portugese dansers met fantazie • 29 oktober 1991
Maar er is niet alleen patos...Soms wordt het allemaal wel net iets te veel, maar de ironie van de voorstelling kompenseert ruim dat gebrek...Maar dat aantal is net als de dans niet vooraf bepaald

Compania Nadir: wondermooie dromerij • 5 november 1991
De jongen begint daarmee, maar het wordt definitief een tema als de vierde, een vrouw, -- iemand die lichtjes anders aangekleed is, en er ook meer verstild, evenwichtig en volgroeid uitzien -- erbij...Ik zat mij daarbij wel voortdurend af te vragen wat de inzet van dit soort voorstelling nu eigenlijk is. Het wil iets oproepen, dat is duidelijk, maar de estetische perfektie staat daarbij in de weg...Bij een voorstelling als die van Vera Mantero bij voorbeeld zie je een samenhangend, complex personage dat met geringe middelen opgezet is, maar door de konsekwente opzet iets uitdagends heeft