449 document(en) met "Wat waar" • Resultaten 321 tot 340 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Springdance legt link tussen nu en sixties:... • 12 april 1999
Merkwaardig genoeg is het omgekeerde waar voor Vlamingen, die nooit veel affiniteit hadden met dans uit...Er is heel wat aandacht voor "Le sacre du printemps". Het Ballet van Lissabon reconstrueert de oerenscenering van dit stuk door Nijinsky in 1913, er zijn lezingen over dit werk en enkele kunstenaars

Bedrieglijk zelfportret • 6 mei 1999
Dat doet ze zelfs tamelijk letterlijk in Augenblick, waar ze zich voortdurend verbergt achter of verhult in een doorschijnend glanzend doek met kleurrijke motieven, geïnspireerd door Gustav Klimt...wat volgt blijven de verrassingen komen...Wat is hier getoond

Schoppen tegen de beklemming van muren • 10 mei 1999
Handkes tekst, een eindeloze reeks uitspraken van een ik-figuur, begint waar die de paradijselijke onschuld van het kind verliest in de taal: hij wordt geleerd/gedwongen "ik" te zeggen...Die eerste "ik" staat aan het begin van een lange reeks geboden en verboden die hem opgelegd worden, en waar hij zich gaandeweg op een paradoxale manier mee identificeert door ze alle te overtreden...Het enige wat deze onderneming, die alle regels van theater en goede smaak negeert of ondermijnt, samenhoudt is het trefzekere decor van Jan Joris Lamers

Chaos werkt bij Amanda Miller vooral verwarrend • 27 mei 1999
De poging valt wat bleekjes uit...Het lijkt wel een poppetjesmechaniek waar je naar zit te kijken...Op elke hoek van de scène gebeurt op tijd en stond wel iets wat niet onmiddellijk als ballet te classificeren valt, terwijl een man, op zijn rug gelegen, teksten prevelt (van Artaud, over de

Parabel over de joodse staat • 10 juni 1999
zijn te gast in een privé-salon, waar de glaasjes cognac klaar staart...Ze vergast ons op haar erg vreemde bedenkingen: al wat waarde heeft in de wereld is joods, van Bach over Smetana tot Jacques Brel...Anthology is een indrukwekkende parabel, al wordt de impact ervan naar het einde van het tweede deel wat verknoeid door een al te nadrukkelijk burlesk verloop van het verhaal

Hoe lang is België nog navel van... • 24 juni 1999
Dat maakt veel choreografen te afhankelijk van wat hun vanuit kunstencentra en andere instellingen wordt toegeschoven...Antwerpen verschuift er iets bij Monty en bij De Beweeging, waar een projectgewijze aanpak plaats laat voor nieuwkomers -- al blijven de oude huisartiesten de doorslag geven

Als politiek commentaar mislukt "Kasimir en Karoline" • 29 juni 1999
sociale aanzien misbruiken om te krijgen wat ze willen, zoals Rauch (Luk D'Heu). Het enige wat doet dromen van een betere toekomst is de Zeppelin, die als een zilveren vis boven de kermis zweeft...Waar De Roovers zich op verkijken is dat dit verhaal weinig verwant is met onze politieke situatie, zodat de letterlijke verwijzingen ernaar behoorlijk simplistisch aandoen...Door de grote eenvoud van middelen (wat doeken en tegengewichten) werken ze vooral op suggestie

Model voor "Kortrijkse school" in de dans • 17 september 1999
Precies toen werd het vreemd genoeg wat stil...Wat zijn dan de grote lijnen van jullie werking...Wij willen een context creëren waarbinnen het werk van die kunstenaars beter tot ontplooiing kan komen, waar zij een klankbord hebben voor hun activiteiten

Clichébeelden met neoklassieke saus • 18 september 1999
Red Rubber Balls wordt, wat ironisch, een sequel op Shakespeares Romeo en Julia genoemd...Dan krijg je bijna onvermijdelijk ofwel pornografie ofwel opgeblazen symboliek -- aan u de keuze wat het meest ergerlijk is. Smits kiest voor de opgeblazen symboliek, met een neoklassiek...Voor wie op dat ogenblik nog niet vatte waar het over gaat, lekt dan bloed langs een scherm van fijne kunststofbuisjes de scène op

De wereld door de zeef van je... • 1 oktober 1999
Toch heb je de indruk dat ze heel precies weet waar ze op uit is. Alleen lijkt het alsof ze voor de precisie van haar voorstelling van wat ze wil doen, geen bevredigend equivalent vindt in woorden (en...De wereld door de zeef van mijn eigen geest laten gaan, en zien wat er dan gebeurt...Ik was ingeschreven in een performing arts high school, waar we getraind werden in dansen, acteren, zingen

Complexiteit en eenvoud misleiden: "Storm" van Walter... • 19 oktober 1999
Zo ook Klapstuk '99, waar je in één avond kunt gaan kijken naar Storm van Walter Verdin en Continuüm van Brice Leroux...waar vier armen omheen kronkelen...Deze Continuüm is echter nog wat krampachtig: het mocht, wat mij betreft, nog heel wat essentiëler dan hier het geval is. Door Leroux' keuze van bewegingen ontstaan immers beelden die toch vrij

Gluren met Alain Platel op Klapstuk • 20 oktober 1999
Het stuk van Arne Sierens speelt zich af in een playbackcafé waar ene Ronny (Dirk Vanmeirhaeghe) de plak zwaait en menigeen zich geroepen voelt om een vedette te worden...Iets wat uiteraard je perceptie wijzigt...Wat echter werkelijk bijblijft, is vooral de verbluffende danstechniek van McManus en Jones

William Forsythe gaat te ver in ontregeling:... • 23 oktober 1999
Door contactmicrofoons hoor je wat de acteurs zeggen, maar nu eens is die klank "verstuurd" naar de andere kant van de ruimte, dan weer is ze verlegd naar verrijdbare boxen die de dansers voor zich...Vooreerst besef je al snel dat de burgerlijke wens om "alles te zien" en dus waar voor je geld te krijgen, gewoon onmogelijk is. Zodra je dat aanvaardt, wordt het gebeuren echter -- alweer -- licht...De terreur van het plichtmatige zwijgend ontzag voor de kunst stort in elkaar door de nabijheid van het gebeuren, waar je nu zelf deel van uitmaakt

"Endless House" heeft twee locaties nodig: William... • 23 oktober 1999
Door contactmicrofoons hoor je wat de acteurs zeggen, maar nu eens is die klank ''verstuurd'' naar de andere kant van de ruimte, dan weer is ze verlegd naar verrijdbare boxen die de dansers voor zich...Af en toe bots je op Forsythe zelf die heen en weer loopt om het gebeuren te volgen, of je zit plots mee aan de klanktafel waar componist Thorn Willems ritmische klankpatronen fabriceert...Vooreerst besef je al snel dat de burgelijke wens om ''alles te zien'' en dus waar voor je geld te krijgen, gewoon onmogelijk is. Zodra je dat aanvaardt, wordt het gebeuren echter – alweer – licht

Staalkaart van neoklassiek rond Elizabeth Corbett • 3 november 1999
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ze besloot een dansvoorstelling te maken, in een productie van Springdance en Rosas, en met medewerking van Kaaitheater en Wiener Tanzwochen...Dat werd With/for/by. De wat enigmatische titel slaat op het auteurschap en de uitvoerders van de zeven werken die op deze dansavond te zien zijn...Wat je hier ziet, is hoe De Keersmaeker aanzetten tot een dans geeft in haar onmiskenbare eigen, heftige bewegingsstijl en hoe Corbett dat oppikt, kneedt en manipuleert

Klapstuk '99 laat ongemakkelijk gevoel na • 4 november 1999
Het blijkt echter heel wat minder evident, om te gaan met ijle bewegingsgedichten, die geformuleerd zijn in een al te herkenbare taal -- het klassiek ballet -- als elke gemakkelijke zingeving en...Rare kwieten" of "straffe madammen" zijn op het eerste gezicht sympathieke, wat onbevangen uitdrukkingen van respect voor kunstenaars...Evenmin ernstig is het om, met nogal wat mauvaise conscience, de actualiteit alsnog aanwezig te stellen in voorstellingen die actuele kwesties lijken aan te snijden, maar in feite verleiding met

Hartveroverend dansfeest: Trisha Brown brengt wereldpremière in... • 13 november 1999
Het is, op zijn manier, een verbeelding van wat er choreografisch te beleven zal zijn: de schalen van grijswaarden en kleuren staan voor de eenvoudige basiselementen van het bewegingsmateriaal...Deze aanzet doet wat denken aan de gewichtloosheid van ouder werk van Brown als Set and reset, maar misschien is dat slechts een indruk...Even later belandt een kleinere groep midden op de scène, waar ze unisono merkwaardige sprongen maken

Reidans kampt met overbelasting • 26 november 1999
Het maakt duidelijk wat met aandachtig luisteren ook achterhaald kon worden...De projectie van regieaanwijzingen voor elke dialoog is er, wat mij betreft, helemaal te veel aan...Pauze inbegrepen duurt het drie uur, wat door het vreselijk trage tempo -- veel onderbrekingen, veel vondsten -- zwaar is. Als het stuk herleid werd tot de meest essentiële keuzes en er meer ruimte

Klapstuk '99: over intuïtie en concept: Pieter... • 1 december 1999
Schrijven over theater en dans is altijd een poging om te bevatten wat je geraakt of geïntrigeerd heeft in een stuk, om je bewondering voor wat iemand doet om te zetten in een soort 'begrijpen...Het is een platitude, maar ze blijft waar: het is maar als een gebeurtenis opgenomen raakt in een taal dat ze begint te werken, aanslaat...Maar ik had wel graag wat meer van die voorzetten gehoord, en miste node een gelegenheid waarin iemand die beter met het werk vertrouwd is, al dan niet in een gesprek, peilde naar de sleutels die op

Performance van Plischke baldadig en briljant • 17 december 1999
Het publiek wordt in het café van de Beursschouwburg aan zijn lot overgelaten: je ziet maar waar je gaat staan of zitten...Hij heeft een bijzonder goed oog voor wat de fysieke verschijning van dansers kan aanrichten in een theaterbeeld