693 document(en) met "maar" • Resultaten 581 tot 600 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Stan op dreef in geestig stuk van... • 24 april 1997
Zonder plot" is het stuk niet helemaal: al bij de eerste voorstelling van de paartjes begrijp je dat Elyot en Amanda ooit gehuwd waren, maar met slaande ruzie uit elkaar gingen...Coward zet hier vooral de vrouwen in een kwalijk daglicht, maar de allesoverheersende stemming is dat de doelloosheid van de upper class hoofdoorzaak is van deze bespottelijke situaties...Ze maken bijvoorbeeld ostentarief gebruik van groteske overdrijvingen en tics, maar houden dat niet systematisch vol

Gekte met een donker randje • 25 april 1997
De titel Tristero doet modern klinkt alsof de makers met de nodige zelf-ironie aangeven dat ze pretenderen modern te zijn, maar eigenlijk halfwassen snotapen zijn...En zo gaat het maar door in dit stuk: drie professoren die oeverloos emmeren over de interpretatie van een tekst tot bij een van hen de stoppen doorslaan...een gezin waar vader en moeder het maar al te leuk zouden vinden als hun flinke dochter als toppunt van vooruitstrevendheid een buitenechtelijk kind zou hebben

Meg Stuart grensverleggend • 26 april 1997
De bewegingen staan er in een groter verband, en dat zorgt ervoor dat we de lichamen niet als radicaal onbegrijpelijke dingen zien, maar veeleer als resten van een menselijk verhaal, waarvan de...Die heeft het immers niet over "uiteengespat lichaam" maar over "uiteengespatte geest". En meer dan eens roepen de beelden inderdaad de radicale dissociatie tussen lichaam en geest op die je aantreft...Maar dat dit stuk in de radicaliteit van zijn opbouw een grensverleggend potentieel heeft, lijkt nu al duidelijk

Drie keer Meg Stuart • 3 mei 1997
Stuarts tegenzet is een complexe geste, vol innerlijke tegenspraken en groteske overdrijvingen die impliciet, maar op niet te miskennen manier de mogelijkheid van een belangeloze, gewichtsloze (dans...Wat je minstens kan begrijpen uit deze solo is dat niemand de "waarheid" over kunst in pacht heeft, de beoefenaar niet, maar zeker de dictatoriale criticus niet...Uit zijn mimiek kan je vermoeden dat wat zich achter die gesloten ogen afspeelt een heel andere, maar onbereikbare, ontoonbare dans moet zijn

Uitbundig maar beheerst • 9 mei 1997
Maar de beelden struikelen niet over elkaar, ze worden mooi opgebouwd en afgerond

Wonder van "Fase" werkt nog : Anne... • 17 mei 1997
Alleen Violin Phase is geen duet, maar een solo van De Keersmaeker, die in een grote cirkel een iets ingewikkelder patroon uitzet...Die elementaire bewegingen worden in steeds nieuwe patronen , gecombineerd, maar volgen heel precies de ritmes die Reich uitzet in zijn muziek...Op die manier wijst dit debuut vooruit naar later werk, niet alleen Rosos danst Rosas maar ook latere choreografieën, waarin De Keersmaeker zelf niet meer meedanst

Als beweging haar welsprekendheid verliest • 17 mei 1997
Maar niet op een wijze die, zoals Valéry het zo mooi beschrijft, het verstrooide bewegen en het neerslachtige gemoed plots doen opveren in een krachtige sensatie van eenheid...Onthutsend en fascinerend zijn de versleten termen, die hier maar moeten worden gebruikt om iets over te brengen van een sensatie die je krijgt als een danser als een ongecontroleerd projectiel door...Net zoals David Moss ritmische structuren, maar vooral zijn deconstructie van bekende schlagers (Delilah

Woordenstroom wordt sterk theater • 23 mei 1997
Maar wat is de kwetsbaarheid van een acteur...Je stamelt als de woorden je uit de mond vallen, niet omdat je het zo mooi wil of kan zeggen, maar als redmiddel om een beroering te tonen...Hun schamele, quasi-alledaagse tekstzegging gaat schijnbaar in tegen de orgie van de tekst, maar laat af en toe laat des te beter de gewelddadige, onzinnigverlangende onderstroom van ons simpele

Bijtende ironie bij Tristero • 24 mei 1997
Een doel dat echter niet bereikt wordt door grootse prestaties, maar juist door zoveel mogelijk te lijken op andere, meer gearriveerde burgers, met lidmaatschap van een country-club, een groot huis...Maar dan blijkt plots ook dat zowat alle "thuiswerkende" moeders van de country-club deze bijverdienste voor hun rekening nemen, met instemming van hun echtgenoot Jack, de buurman, de enige die door

Wat zouden we zijn zonder de vrouwen? • 27 mei 1997
haar trouw speelt een nauwelijks verholen liefde voor Florindo mee, maar ze kent haar plaats, en wijst zijn huwelijksaanzoek af...Tamelijk leuk dus, maar echt niet meer dan dat

Revolutionair choreograaf : Eva van Schaik over... • 17 juli 1997
Er werd, in de marge en met heel weinig middelen, maar met des te meer reëel artistiek risico, naar hartenlust geëxperimenteerd, wellicht omdat publiek noch artiesten te kampen hadden met een fixatie

Avignon bekijkt Russisch theater : Gogol-bewerking zegt... • 23 juli 1997
Maar dat is slechts een aanleiding voor een prachtig portret van een miserabele, verongelijkte samenleving van slaven en boeren...Maar het raffinement waarmee alle realistische details hier uiteindelijk omslaan in een verrassend zinnebeeld, niet van een particulier personage, maar van één wereld, toont onvermoede mogelijkheden...Ik kan mij inbeelden dat deze voorstelling de hedendaagse Rus niet in de eerste plaats doet denken aan de negentiende eeuw van Gogol, maar op een harde manier confronteert met de aberraties en

Nachtmerrie uit Zuid-Afrika te gast in Avignon • 26 juli 1997
Ze denken uitsluitend aan geld en eten, zijn ongehoord sadistisch en wreed voor elkaar als hun dat uitkomt, maar weten dat infantiel denken altijd te verpakken in ronkende, rechtvaardigende frasen...Zijn vrouw is geen blanke, maar de zwarte Busi Zokufa, wat een eigenaardige tweeslachtigheid aan dit stel geeft

Olivier Py presenteert fabelachtige ramp in Avignon • 28 juli 1997
Maar de domme wetenschappers die de ontdekking doen, staan uiteraard niet open voor de hoge spirituele waarde van dit document

Vassiliev brengt Molière als ritueel : Russische... • 1 augustus 1997
Het stuk speelt zich niet in het burgerlijk of adellijk milieu van die tijd, maar in de klassieke Oudheid...Het grootste deel blijft onbegrijpelijk, want is in het Russisch vertaald, maar een Franse actrice, Valérie Dréville, zegt haar "partituren" in het Frans...Op die momenten merk je dat de zegging van de acteurs in het geheel niet natuurlijk is, maar vooral inspeelt op het ritme en de gekunsteldheid van Molières taal

Jonge dansers krijgen hulp van mentor • 30 augustus 1997
Maar de spoeling van goede ideeën is nogal dun, en Martin blijkt ook niet dadelijk de meest overweldigende podiumpersoonlijkheid, zodat 24 minuten een erg lange zit blijkt...Eentje van Johanne Saunier, danseres bij Rosas, maar hier eveneens begeleid door Michèle Anne De Mey...Maar al snel verliest Saunier zich in arabesken en fantasieën, en ze komt niet verder dan de helft van de scène

De Tijd wekt herinneringen • 18 september 1997
Vandervost toont in zijn verhaal iets wat elke mens eigenlijk wel weet, maar vaak vergeet: je levensverhaal is niet een opsomming van dode feiten

Universum van klank en lichamen : Choreografe... • 20 september 1997
Dat is vooral opvallend in Twelve Ton Rose, het stuk dat al wel in Charleroi maar nog niet eerder in Vlaanderen te zien was...Maar toch voel je het web dat zich ontspint tussen de spaarzame klanken die achter elkaar de ruimte vullen...De eerste bewegingen, vloeiend, maar precies gedefinieerd, ontwikkelen zich al snel tot een zeer geraffineerd spel van patronen en lijnen die doorschuiven tussen de verschillende vertolkers

Geouwehoer over kunst herkenbaar bij KVS • 23 september 1997
Niet als een doel of waarde op zich, maar als handelswaar om sociale posities te affirmeren...De grond van het hele dispuut lijkt wel dat beiden, maar vooral Marc, de ander als vriend willen om hun eigen zelfbeeld te bevestigen, en niet zozeer om wat de ander is. Als dat door de feiten niet...Maar de details die hij aanbrengt, in de toon, de gebaren en zelfs de kledij van de drie mannen, zijn zeer goed gekozen

Steve Paxton verrast met een ontroerend verhaal • 24 september 1997
Maar de accenten liggen hier anders...Terwijl we het hele verhaal van de dood en de begrafenis van zijn vader, met alle ontroerende momenten maar ook de wrang-komische, toevallig mislopende voorvallen horen, beweegt Paxton volgens een