693 document(en) met "maar" • Resultaten 361 tot 380 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Ballet zonder blad voor de mond: "Limb's... • 24 april 1993
Als je achteraf probeert je gedachten te ordenen, merk je dat de voorstelling zich niet alleen onttrekt aan de gangbare idee die men zich kan maken van een balletvoorstelling, maar dat ze ook de...Verschuiving Met Balanchine heeft Forsythe gemeen dat hij de posities en figuren van het klassieke ballet gebruikt, maar de snelheid en de virtuositeit ervan tot ongekende hoogten voert...Maar het struktureren gebeurt ook op een minder duidelijke manier

Jan Fabre vat zichzelf samen in jongste... • 26 april 1993
Klassiek ballet als een marteling, niet als een uitdrukking van het menselijke, maar van een ordening waaraan de danser onderworpen is. Pirouette De griezelige perfektie waarmee de dansers...De geharnaste mannen stormen op het podium, maar als dode tor storten ze neer op hun rug, pootjes in de lucht...Het derde deel, dat de perfekte pendant is van het eerste deel, maar slechts met één danseres, en Els Deceukelier terug vooraan, rondt de onverbiddelijke gang van deze wereld af

Ballett Frankfurt ongrijpbaar tussen sneeuwvlokjes • 3 mei 1993
De laatste zin van het citaat van Mishima verwijst met een onverwacht letterlijke interpretatie naar het poeder, het versnipperd papier, de sneeuw -- wie weet wat het is? -- die steeds maar...Met alle associaties van verandering, verglijding, verheling maar ook vuil en smurrie die sneeuw oproept zou je het -- voor zover het begrip standhoudt -- de centrale metafoor van het stuk kunnen...Uiteindelijk moet je het opgeven om te duiden, te interpreteren of zelfs maar de draad van de koreografische ontwikkeling te volgen

La chambre blanche zo diepzinnig als pompwater • 11 mei 1993
Het klinkt paradoksaal, maar het is zonder meer prachtig, bijna operatisch...De verwijzingen naar het verleden zijn een aanduiding van het sentimentele van het getoonde: perfekt herkenbaar, zelfs cliché, maar ver van de onmiddellijke leefwereld van het publiek...Maar met lompen en oude kledingstukken toveren ze zichzelf toch een toonbare verschijning bij elkaar

Sagna misleidend en afstandelijk • 13 mei 1993
Dat lijkt nogal dwingend, maar je ziet geen krachtinspanning en zelfs maar heel weinig betrokkenheid bij de man...Maar zelfs die vergelijking loopt mank, want het element van trots en ongenaakbaarheid waaraan in tango met kleine details uitdrukking wordt gegeven, mankeert hier ook...De bewegingen die ze maken zijn herkenbaar, maar het verband waarin ze normaal optreden, of de betrokkenheid waarmee ze uitgevoerd worden zijn opgelost

Foto-album van Herman Sorgeloos over Rosas • 15 juni 1993
zichzelf, op een origineel standpunt, op iets wat je normaal als toeschouwer niet kan zien, maar proberen ze juist zo korrekt mogelijk te laten zien wat de koreografie zelf wil laten zien

Hoe Fabriaanse landschappen ontstaan • 26 juni 1993
Maar als de film vordert en je langzaam de uiteindelijke beelden ziet ontstaan, stap voor stap en vooral detail per detail, gebaar per gebaar, begin je te beseffen dat Fabre al van bij de aanvang zeer...Je voelt ook de roekeloosheid waarmee hij werkt: als anderen het niet meer zien zitten, ziet Fabre nog wel een gat, "als we het hoofd maar koel houden". Het is Fabres voortdurend aanwezige stem die je...Het reusachtig dier klapwiekt, maar blijft toch op haar uitgestoken hand zitten

Verknoeid staaltje van interbellum-architektuur • 30 juli 1993
Maar het idee om een grote Vlaamse schouwburg voor operette in de hoofdstad op te richten liet hem nooit meer los...Vader en zoon Driesmans genoten een grote faam als ontwerpers van bioskoopzalen, maar ook van hotels en privéwoningen...Ook het Luna-teater, een artistiek hoogtepunt in het oeuvre van Marcel Driesmans, zou je als art-déco kunnen omschrijven, maar dan wel in de variant die als modernistic bekend staat

De Parade ontleedt begeert: "Journalistiek Werk": repertoire-opbouw... • 19 augustus 1993
Vanaf 1991 streeft De Parade naar een hecht akteursensemble: niet alleen de zuivere akteerkwaliteit telt daarbij, maar ook of de akteurs aansluiting kunnen vinden bij de manier van werken...hebben de teksten in hun vulgariteit overgenomen, maar ze op een veel abstraktere manier geprezenteerd...Je moet weten dat het Vlaams teaterleven in Brussel, maar dan heb ik het wel niet over een receptieve werking als van het toenmalige Kaaitheater, al jaren lang op sterven na dood is. De Vlaamse

Het geheimzinnige leven van de objekten: Pat... • 23 augustus 1993
Josse bracht er dan het teatrale in. Op dat ogenblik was het eigenlijk het laatste van mijn gedachte om op een scène te gaan staan, maar ook toen al wou ik desondanks iets meer doen dan alleen maar...Maar de klad zat er toen al in. Het ging te snel...Maar uiteindelijk stelde ik vast dat het moeilijk is in een groep met zo'n lange eigen geschiedenis een plaats te vinden

Mislukte oefening in welsprekendheid • 30 september 1993
Studie nr.2 heeft een zekere verdienste, maar men moet toch wel erg dringend om een aflossing van de wacht bij de koreografen verlegen zitten om het dadelijk te hebben over de "beeldende kracht en de...Maar de hele koreografische architektuur, het uitzetten van lijnen en cirkels, waar duidelijk heel wat werk aan besteed is, gaat teloor door het gebrek aan zorg voor het detail van de uitvoering...Vooral de bewegingswisselingen, maar ook de bewegingen zelf, zijn soms verregaand slordig uitgevoerd

Fabre toont sadistisch universum: Koreografie verwijst naar... • 1 oktober 1993
Hij wordt tweemaal op de vingers getikt, maar uiteindelijk breekt hij het bord en wordt genadeloos afgeranseld door de hele gemeenschap...Niet meer de heldere ordening van de gemeenschap met zijn wetten laat zich hier gelden, maar een pure machtsstrijd, waarbij alles en iedereen gelijk is, slachtoffer en beul kan zijn...Schoonheid als een syntese, maar één die niets, maar dan ook niets te maken heeft met het Hegeliaans historisch begrip daarvan

Little Nemo in de circustent • 2 oktober 1993
de entoesiaste, maar onwaarschijnlijk onhandige vrouw (Claire Bonan) die zich komt aanbieden als circushulpje, kan je dat dromerige kind terugvinden...nog als onbegrijpelijke maar heerlijk-wonderlijke evenementen werden ervaren...Ma non Troppo is geen onmisbare voorstelling, maar het genoegen dat je er aan kan beleven is erg groot

Dansen op een kerkhof • 12 oktober 1993
deze korte scène wordt de hele paradoks van de teatraliteit samengebald: de danseres verleidt de mensen tot kijken, maar eens die dat doen staat ze ook naakt te kijk...Kleine herinneringen die vooral bevestigen wat er niet meer is, maar niet bij machte zijn om het vroegere leven weer op te wekken...Zingeving als alleen maar uitstel van een dood die onherroepelijk toeslaat

Klapstuk gaat tweemaal op zoek naar onverwachte... • 14 oktober 1993
Maar met dat onverwachte is wel iets vreemds aan de hand, want vanaf het eerste beeld van de voorstelling weet je al dat er zal gegeten worden rond het kampvuur, dat er een meisje zal opduiken, dat er...Maar hier ligt de uiteindelijke vergissing van de voorstelling: het materiaal, in dit geal het eigene van de dansers wordt nagenoeg zonder kunstgrepen te grabbel gegooid op de scène...Met de nodige patos, maar dat werkt hier wel, wordt de bevrijdende werking ervan getoond

Klapstuk in zakformaat • 16 oktober 1993
Bij hem geen bespiegeling en onderzoek, maar een verbluffende, uitdagende presentatie van het eigen lichaam, in vele gevaarlijke situaties...Ze bewegen nauwelijks, maar hun gezichten doorlopen een heel scala van uitdrukkingen, die perfekt simultaan wijzigen...Maar tegelijk is de hele handeling op een bizarre manier zeer expressief, en ga je er bijna vanzelf een verhaal bij verzinnen

Dwaalsporen en inventieve danspatronen: Koreograaf Dennis O'Connor... • 19 oktober 1993
Maar er is meer en beter: op een of andere manier vond O'Connor weer aansluiting bij zijn inventieve danswerk van 1991...Niet alleen in het bewegingsmateriaal zelf, maar ook in de kombinatie tussen de verschillende dansers zit heel wat inventiviteit...Uiteindelijk neem je er dan maar alle hokus-pokus en pseudo-mystiek bij; als dat soort aanleiding voor O'Connor noodzakelijk is, weze het hem gegund, ook al lijkt het mij pure ballast

Koele obsessie en leuke hallucinatie • 22 oktober 1993
De opening exploiteert op een simpele, direkte manier de macht van de scène om iets belangrijk te maken: hetzelfde beeld op straat zou je nauwelijks iets zeggen, maar hier lijkt het iets wezenlijks...Na enige tijd zie je alleen nog maar design van lichamen, die al hun emotieve kracht en belang verloren hebben...Deze Construction heeft een bepaald frustrerend karakter, maar daarin ligt ook de kracht en de durf ervan

Vera Mantero vlucht in absurditeit • 26 oktober 1993
Er is niet echt iets op aan te merken maar de snit, de kleurkombinaties, het zit allemaal net niet goed...Die volstrekt onopmerkelijke, grijze marionetten met hun verdwaasde lach, blijven daar echter maar op de scène staan, minutenlang...Van gemonkel naar luid gelach en uiteindelijk bevreemding, als de scène maar blijft duren, lang nadat het verrassingseffekt uitgewerkt is. Wat eerst grappig en absurd leek -- de personages doen

Melancholische miniaturen: Anne Teresa De Keersmaeker danst... • 1 november 1993
Nu eens vertonen de figuren en gebaren een afgewogen evenwicht dat heel dicht zit op de klassiek-heldere, maar complexe muziek, dan weer wordt de dans een grillige arabesk, even onbenoembaar als een...Ze keert terug naar haar eerste positie, en brengt de armen weer omhoog, maar tegelijk zakt ze nu door de heup...Weer een teken van een diepgaand respekt voor Bach, een excuus op voorhand bijna dat het belangrijkste er allemaal is, dat de dans alleen maar variaties kan bieden die niet echt hoeven