704 document(en) met "(7)Een" • Resultaten 621 tot 640 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Marc Vanrunxt fascineert in al zijn poses • 9 oktober 1997
de klassieke proporties van een danser maar is buitengewoon lang en daardoor ook een beetje slungelig -- met een mengvorm van camp en diepe ernst...Dit lichaam wordt gevat in een simpele, maar imposante scenografie: een uiterst diepe, en daardoor ook smalle scène, langs alle zijden omgeven door dieprode fluwelen gordijnen...Het fascinerende van dit vertoon is dat er uit de soms koldereske, soms pathetische en zelfs ernstige collage van typische Vanrunxt-poses, binnen een over-theatrale presentatie, een diepe

Open Stad discussieert over cultuur en ruimte • 10 oktober 1997
Een seminarie in de Beursschouwburg bekijkt de situatie na een jaar onderzoek...Die gebieden worden gekenmerkt door een bijzonder compacte vermenging van woonzones en grootschalige infrastructuren als spoorweginstallaties en industrie, met een intensieve vermenging van...De reconstructie van een hypothetische oude stad is een onhaalbare kaart gebleken

Baervoets op ontdekkingsreis : "ijsch" verkent pure... • 11 oktober 1997
Dat levert een dans op die, in een vloeiende totaalbeweging, een zeer rijke schakering van tonen, kleuren en benaderingen vertoont...Juist de onderlinge afhankelijkheid en een zeker risico spelen een grote rol...Er zijn bijvoorbeeld bijzonder mooie momenten waarin een danser een andere helpt om een moeilijke evenwichtsoefening uit te voeren

Ironie en subversieve ondertonen op Klapstuk • 14 oktober 1997
Tegelijk, en dat is het leuke en boeiende van deze voorstelling, zie je heel goed dat ze een gemeenschappelijke basis hebben, die hun toelaat op een bijna intuïtieve, ogenblikkelijke manier bij...Een net met een grote scheur boven de scène, matjes van gebroken eierschalen en wol, een filmpje met een opname van schaamhaar en bloedrode meisjeslippen zijn evenzovele verwijzingen naar dit...een van de laatste scènes, waarin Lacey, als een amazone op veroveringstocht, woest aan het dansen slaat, krijg je een beeld en een verbeelding van jongemeisjesverlangens te zien, die heel wat minder

Fabre tussen glitter en virtuoos ballet • 15 oktober 1997
een tweede beweging trekt van der Pluym zich terug in de linker achterhoek van de scène, die baadt in een zacht oranje, halfduister...een zwarte maillot, met een groen jasje om het middel gegord als een rokje en met stralend witte sokjes komt de danseres naar het midden van het podium toe...En is het een indruk, of herken je inderdaad net op dat moment ook de muziek: de intro van Get ready van Rare Earth, een tijdloze soulhit van een vijfentwintig jaar geleden

Drie choreografes op Klapstuk • 18 oktober 1997
Op een schijnbaar vanzelfsprekende manier, die op geen enkel ogenblik een indruk van overspannen virtuositeit geeft, wordt heir een gewichtloos, feestelijk en welsprekend lichaam, in steeds wisselende...Still Life #1 speelt zich af in een anatomisch theater in het oude Sint-Rafaëlziekenhuis, en laat zich in een eerste beweging ook zuiver lezen als een anatomische verkenning van de lichamen van twee...De rest van de voorstelling balanceert dan op een onduidelijke, soms te esthetiserende manier tussen een verkenning van het contact tussen twee mensen en hun louter fysieke aanwezigheid

Hoghe draagt mis op voor herinneringen • 24 oktober 1997
Op de knieën, met een zwart schriftje in de hand en een pen voor de voeten, leest hij zijn beknopte, uitgezuiverde verhalen met een bijna objectieve stem voor, alsof hij over een ander sprak...Op een even beheerste, ceremoniële manier knielt hij zo ook af en toe, om een kopje thee te drinken...Enkel door de handelingen extreem uit te puren, tot ze nog nauwelijks meer zijn dan symbolische gebaren, kan hij deze valstrikken vermijden en ons toch een inkijk geven in een zeer intiem en droef

Kleine burgers aan de roddel • 6 november 1997
Bij een schrijfster als Nathalie Sarraute denk je niet meteen aan lichtverteerbare, vlot begrijpelijke literatuur...Toch heeft een theatergroep als Tristero vroeger al aangetoond dat haar teksten perfect bevattelijk zijn als een scherp-ironische, bijna sarcastische verbeelding van het menselijk bedrijf...Een karakteristiek die uiteindelijk terug te brengen valt tot de wijze waarop ze woorden op "-isme" uitspreken

Danstheater op de vuilnisbelt • 7 november 1997
Gent -- In een niemandsland van daklozen speelt To crush time van Les Ballets C. de la B. Het decor is een reusachtig reclamebord waarvoor oude frigo's opgesteld staan...Het stuk opent spectaculair: Koen Augustijnen grijpt, als een nieuwe John Massis, een stoel met zijn tanden vast, en maakt met de stoel boven zijn hoofd een rondedans...Als ze water met haar haren opdweilt, levert dat een beeld op met een bijna onthutsende poëzie binnen de ruwe theaterwerkelijkheid waarin ze beweegt

Virtuoos vlechtwerk van bewegingen: Munt brengt nieuwe... • 14 november 1997
Van links naar rechts spreken ze allemaal dezelfde openingsfrase uit: "The object is..." Het object dat ze dan vernoemen, roept telkens een fait divers op, een aanzet tot een verhaal...Shamoto later het verhaal uit van een stadje in Schotland, terwijl Bruce Campbell het heeft over een stilstaande bus in Tokyo, een verhaal dat eerder van Fumiyo Ikeda afkomstig zou kunnen zijn...Het gaat hier immers om niets minder dan een poging om lood in goud te veranderen: om een heerlijk fresco te bouwen uit de brokstukken van een verwarde en ondoorgrondelijke wereld

Navas en Porte demonstreren virtuoos verknipte lichamen • 20 november 1997
Een gezamenlijke voorgeschiedenis bij William Douglas, van wie ze beiden een solo brengen, biedt daar misschien een verklaring voor...Déviation draagt Porte een pakje dat haar lichaam laat uiteenvallen in een arm, vingers, een borst, een hand en een ribbenkast...Een slinger en obsederende ritmes ontmantelen een harmonieuze ontplooiing van de dans

Meditatieve evenwichtsoefening • 24 november 1997
Een solo, Shift, en het trio decoy andscape met de danseressen Henrietta Hale en Niki Hart, laten zien waar de Britse choreograaf en danser Russell Maliphant mee bezig is. Het werk van deze klassiek...Maliphant kiest er echter vaak voor om de impuls van een tijdelijk onevenwicht, wat in 'contact' steevast leidt tot een lange, vloeiende bewegingssequentie, te bevriezen...Vooral uit de solo Shift komt ook een ander aspect van Maliphants werk sterk naar voor: zijn aandacht voor een, alweer, zeer uitgepuurde omgang met de mogelijkheden van licht en ruimte op de scène

Discordia speculeert over fictie en realiteit • 28 november 1997
Die draaien alle op een of andere manier rond de vraag wat de verhouding is tussen de "werkelijkheid" en wat we bedenken, en of je daar eigenlijk wel een onderscheid tussen kunt maken...zoals op een bepaald ogenblik gelanceerd wordt in een gesprek van Primo Levi, het niet zo is dat al wat we kunnen bedenken, gegeven de oneindigheid van het heelal, ergens ook moet bestaan...Het is een proeve van een nieuwe theaterpraktijk die de onttoverde werkelijkheid van de twintigste eeuw een nieuw elan willen geven met een tegelijk ernstig en lichtzinnig spel, een bombardement van

Over Oedipus, Iocaste en de anderen • 11 december 1997
Ze bakenen een massieve achterwand en donkere dansvloer af; een reusachtig paneel uit de achterwand is echter opgehesen boven een zakzetel die in de vrijgekomen opening staat, klaar om iedereen die...Dat alles kan echter moeilijk verhelen dat veel van de scènes, en vooral veel van de vondsten (plasticfolie als dodenmasker, een masochistisch gebruik van sigaretten...) een hooguit anekdotische...Pour épater les bourgeois komt een stemkunstenares, Martine Viard, af en toe het gebeuren opluisteren met zeer ongezond klinkend gegorgel en gekrijs

Bert Van Gorp brengt uitgelaten kermissfeer: Muziek... • 13 december 1997
Het stuk valt uiteen in een negental korte schetsen met telkens een eigen kleur en sfeer...Als het doek opgaat zie je een dubbel filmbeeld waarin een woest rondtollende camera dreigende wolkenstapels en flitsen landschap laat opduiken...Als een verwaaide landloper zien we van Gorp hierin opduiken, terwijl vanuit een hoek van het beeld een vinger hem aanwijst

Arlecchino bij KNS op de dool • 23 december 1997
Antwerpen -- Arturo Corso, die ooit triomfen oogstte met de regie van Mistero Buffo van Dario Fo, brengt in de KNS een bewerking van Goldoni's Knecht van twee meesters, een meesterwerk van de commedia...Corso verpakt Goldoni's verhaal in een kaderverhaal over een theatergezelschap dat uit de Venetiaanse schouwburg gegooid wordt, en op zoek gaat naar een nieuwe standplaats...Wat overblijft is een lichte verbijstering: hoe kwam het dat dit twintig jaar geleden wel werkte, terwijl nu alleen een muffe lijklucht opstijgt

En als we nu eens niet meer... • 1 januari 1998
Op een curieuze manier vindt men op talloze plaatsen in Brussel een omgeving die tegelijk de knusheid van een provinciestadje en de heterogeniteit van een grootstad biedt...Ook hier weer: een eigenaardig samentreffen van een oud populair amusementsadres en kunst met grote K. En dat is maar een greep uit een veel langere lijst, met namen als Plateau, Balsamine of Théâtre...veel opzichten kan een ruime rand rond Brussel immers gezien worden als een uitgespreid stedelijk gebied, een 'nevelstad', die de eigenlijke stadskern gebruikt als podium voor een aantal activiteiten

Geweld als triviaal nieuwsfeit: Nederlandse groep Dood... • 16 januari 1998
Titus Andronicus wordt beschouwd als Shakespeares slechtste en ruigste stuk, geschreven als entertainment na een periode dat Londen door de pest werd geteisterd, als een poging om de theaters weer te...Dat gaat zover dat zelfs de plot eraan moet geloven: het verhaal is in zijn vele wendingen een aanfluiting van het idee van een "well made play". De enige werkelijk onschuldige figuur in dit verhaal...Dat begint met een loeihard Sloop John B. van de Beach Boys, een nummer waarin de vrolijke close harmony en beat van de song in vreemd contrast staat met de tekst: "I feel so lonely, I want to go home

Zwerftocht langs glas en staal: Maarten Delbeke... • 22 januari 1998
parkeergarage, één is een parodie op een modernistische „siedlung", één is een barokke allegorie van de bouwkunst en één is een advertentie Voor dubbel glas...Alsof we nog met een pennentrek een grandioos beeld kunnen oproepen van een toekomstige heerlijke stad, alsof "architecturale kwaliteit" iets is wat buiten kijf staat en objectief meet- of zichtbaar...Glas" legt Delbeke zo een verbazende verbinding tussen zeventiende-eeuwse voorstellingen van het maagdenvlies als een glas, de compositie van een reclamefoto voor dubbel glas en de enigmatische

Danser laat zichzelf (niet) zien • 22 januari 1998
Fernando (un homme lourd) wordt opgebouwd vanuit enkele eerder verrassende beelden: een man in sportkledij die ondersteboven ophangt tegen een donkerrood fluweelbehang; een man die opgehangen...een lang avondkleed en mét zenuwachtige vingers frunnikt aan dit gewaad dat zijn lichaam onbereikbaar maakt; een man ten slotte die, gelegen onder een glazen tafeltje, een boek leest dat er omgekeerd...Tegen dit tafeltje leunt een vrouw die hem in een volgend beeld als een verstijfd lijk rechthoudt, terwijl een opgezette hond toekijkt