47 document(en) met "en tics" • Resultaten 1 tot 20 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Studenten herlezen Schillers "Don Carlos" • 5 maart 1986
En die wil nogal eens op het appèl ontbreken, met als gevolg een monotoon aaneenrijgen van akteurshoogstandjes, "tics" zo je wil...Hij ordende de voorstellen die door de studenten aangebracht werden, en ontwierp een speelruimte: kale witte wanden met muurlichtjes, en in de achtergrond een paar zetels, een bureau, een sofa en een...De voorstelling is helder, interessant opgebouwd en wekt belangstelling voor tekst en tematiek

"Om Eleanor", niet bang voor Virginia Woolf • 26 april 1986
heel gekke, schreeuwerig gekleurde kostuumpjes, samenraapsels van allerlei kledingsstukken lijken het wel, komen de drie aktrices op, en dadelijk beginnen ze een geanimeerd gesprek over wat, wie en...Woolfs opzet om een tijd vanuit het standpunt van een burgervrouw, Eleanor, te belichten, verbrokkelt tot een opeenvolging van scènes waarin typetjes en situaties (soms heel raak) neergezet worden...Maar het blijft een psychologie die weinig geartikuleerd wordt, zich vooral uit in tics en kleine voorvalletjes zonder veel samenhang

"Teater" leest Strindbergs "Met vuur spelen" radikaal:... • 17 oktober 1986
En dat in een achterlijk, bedompt en zeer kleinburgerlijk milieu met een versleten moraal (geïnkarneerd in de seniele vader). Kurt is de zoon van rijke ouders, die zich teruggetrokken hebben en...Maar andere motieven -- de lust van Kirsten om eens een avontuurtje te beleven op kosten van Axel, en Kurts machinaties om zijn onlustgevoelens te koelen door zijn vrouw en haar vriend te vernederen...Het mag vreemd klinken, maar noch de akteurs, Leo, Rosine en Guy Segers, Axel Doumen, Mireille Vanderveipen en Carina Van der Sande, noch de regisseur, Jappe Claes, en de andere leden van teater

Gesprekken vol (zelf)bedrog: "Het kompromis" van Istvan... • 24 januari 1987
Af en toe is er een vermoeden dat zij in een andere tijd en in een ander politiek bestel "helden" zouden zijn, maar hier zijn ze niet meer dan zetstukken...Ook hierdoor steekt deze voorstelling gunstig af tegen de vorige produktie, waar het spel af en toe nogal sterk dreef op overdreven tics en hoogstandjes...donderdag, vrijdag en zaterdag om 20 u 30 en zondag om 15 u. Reservaties tel

"De bacchanten" blijft bij te veel geode... • 10 maart 1987
Pentheus, de kleinzoon van Kadmos en zoon van Agave, die heerser is geworden van Thebe, verzet zich tegen de verwildering die de nieuwe verering meebrengt, en weigert de nieuwe god te erkennen...Daarbij weifelt de spelregie voortdurend tussen ene meer afstandelijke, hiëratische zegging en direct toegankelijk realisme, dat zich vooral uit in tics en spelvondsten...als Dionysos, Warre Borgmans als Kadmos en de wachter, en Johan Van Assche als Pentheus, en een prachtig decor van Jan Versweyveld en Valentine Kempynck

BKT speelt satire met wrange bijsmaak • 5 oktober 1988
Het gaat over een reeds lang en breed besproken "zwaarwichtig" probleem, de verhouding van de artiest tot de criticus, en toch is het een satirisch-komisch stuk...Maar het lichtjes gechargeerde akteren en de karikaturale uitvergroting van de tics van de critici zorgen er wel voor dat het stuk niet veel meer diepgang bereikt dan het betere boulevardteater...Ondanks een einde waarin er erkenning voor elkaars werk ontstaat tussen "de grote karaktervertolker" (die we nooit te zien krijgen) en de criticus, gaat de tekst zelden verder dan clichés en nogal

"Simulation": beelden uit het dagelijkse bestaan • 7 oktober 1989
Maar wel in een katatonische verstijving, en met gezichten en gegrimeerd als doodsmaskers...Die veruiterlijkt zich in een ternauwernood beheersen van het eigen lichaam, en vooral, een gekoketteer ermee die een diepgaande dubbelzinnigheid tegenover de eigen verleidelijkheid suggereert...Gevolg: struktuurloosheid, verveling en uiteindelijk -- en dat kan zijn bedoeling niet zijn -- onverschilligheid voor de geponeerde denkbeelden

Decortes kijk op Woyzeck: "Dieje gast is... • 21 december 1990
Later eigende hij zich de tematiek en teksten van andere klassiekers als Hedda Gabler, Hamlet, Macbeth en Titus Andronicus toe, op een ironische, komische maar vooral persoonlijke manier...steeds wisselende, maar door het kultiveren van tics ook heel herkenbare gedaanten maakte hij zijn publiek deelachtig aan zijn positie in "het leven". En het ziet er voorlopig niet naar uit dat aan...Een pose die voor velerlei uitleg vatbaar is. Het is een steek in de richting van publiek dat over steeds diepere en grotere betekenislagen dooremmert (met en passant een volledig gebrek aan inzicht

Sleutelen aan Marivaux • 22 december 1990
Hij moet het hebben van techniek, snelheid, alertheid, timing en intonatie om de tekst te laten oplichten, en als het even kan, de griezelige implikaties van Marivaux' wereld te laten aanvoelen...De aanloop is prachtig: de akteurs dragen een massa attributen en kostuums aan: tafeltjes, stoelen, draperieën, een poef, zakzetels, strandspeelgoed en een taart...En de energie die daarin kruipt, gaat duidelijk ten koste van snelheid en timing van het taalspel

Sterk teater naar Natalia Ginzburg • 12 januari 1991
De speelstijl en regie maken van het kijken naar deze verdorde mensen een schitterende maar vooral onthutsende voorstelling...falende poging tot gesprek tussen man en vrouw...Maar wat deze voorstelling weergaloos -- en even goed gênant -- maakt, is het spel en de regie van Wanda Reisel

Royaal Lyrisch • 1 januari 1992
Paul Gilling helpt het prinsesje zelfs weer haar torentje in, maar - en hier heb je nog eens de tweespalt tussen de situatie voor en na de eerste scène - zelf raakt hij er niet in. En ook het...Eerst waren er twee figuren, een prins en een prinses, en twee objecten, de pompoen en de toren, alle bekleed met een heel precieze plaats in een onwrikbaar, onomkeerbaar proces, waar geen greintje...En niet alleen omdat het hier om een voorstelling voor kinderen vanaf zes jaar gaat, en je dus niet meteen de meest complexe psychologie moet gaan verwachten

Tasso, reis vol onverwachte wendingen • 6 maart 1992
En niet toevallig is precies de openingsscène met Tania Van der Sanden en Johan Heestermans als de prinses en Leonora San Vitale een van de slechtste momenten van de voorstelling...Voeg daarbij nog het probleem dat Van der Sanden blijkbaar niet erg goed bij stem was, en met een zekere moeizaamheid sprak, en de zuivere tekstlezing wordt plots een gemodder in overbodige tics...Nog te zien in Leuven, in 't Stuc, op 6 en 7, 24 en 25 maart, in de Monty in Antwerpen van 12 tot en met 14 maart, in Brussel in de Beursschouwburg van 19 tot en met 21 maart en in Gent in het

Jong, maar weinig geweld • 25 november 1992
De cirkel van dialogen tussen de hoer en de soldaat, de soldaat en zijn meisje, het meisje en de rijke jongeman enzoverder, is bedoeld als analyse van de handelwijzen van de Oostenrijkse burgerij...Als we maar het beeldje snappen: zelfgenoegzaam vaststellen hoe afschuwelijk de anderen soms wel zijn, en hoe goed deze akteurs dat tonen...Een van de gevolgen daarvan is dat het overdreven "schmieren" dat het spel van La faim de siècle en van veel amateurgezelschappen onverdraaglijk maakt, vermeden en/of funktioneel gemaakt is. Ook

Maguy Marin aan herbronning toe • 5 maart 1993
De tien dansers, vijf mannen en vijf vrouwen, zijn helemaal witgekalkt en gehuld in lompen, met gekromde ruggen, verkrampte handen en schouders...Hun individualiteit en hun sekse gaat bijna volledig verloren in de manier waarop ze mechanisch en in blok voortsjokken...Ook hier heeft Marin een mooi beeld voor gevonden: steeds dezelfde groep arme schooiers steekt schuin het podium over, op steeds dezelfde eerst aarzelend-wantrouwige, en dan meer haastige manier

Ron Vawter in de huid van twee... • 20 april 1993
Vawter geeft het personage perfekt gestalte, tot in de kleinste tics en stembuigingen...Het decor zelf is reuze-knoeiwerk, een aanfluiting van Arabische sensualiteit en ornamentiek, samengeraapt uit een allegaartje van doeken en oude meubels...En ook nu weer is het portret van Smith en dat waar hij voor stond, zeer indringend

Amerikaanse Droom op zijn Vlaams • 10 december 1993
Alle rollen worden gespeeld door Bogaert en Vandenbempt, uitgedost in schreeuwlelijke trainingspakken, met sneeuwmutsen op het hoofd en superveilige joggingschoenen (met ingebouwde signalisatie...Ironische, herkenbare en efficiënte aanduidingen van een levenswijze waarin veiligheid, gemak en properheid voor alles gaan...Toch proberen Vandenbempt en Bogaert de verschillende personages enigszins te articuleren in hun acteren, vooral door karakteristieke, en alweer herkenbare tics en intonaties te gebruiken

Inventaris zonder begin of einde : "Oefening... • 22 september 1994
De cliché-taal, de rijmelarijtjes en de vreemde opsommingen worden slechts af en toe onderbroken door erotische associaties en kleine verwijzingen naar de konkrete leefomstandigheden van deze twee...Door de wijze van ensceneren, waarbij de personages bedeeld worden met bepaalde tics -- hoe goed gekozen ook -- en bepaalde handelingen een niet te miskennen, min of meer freudiaans geïnspireerde...lading meekrijgen, tast een zekere anekdotiek de eerder abstrakte tekst aan en sluipt er her en der een wat wijsneuzige duidingsdrang in. De achterwand van het decor, met de door elkaar heen verknipte foto

Tristero op drift in chaotische "Garga Shlink" • 15 oktober 1994
Het stuk zelf is biezonder ingewikkeld en chaotisch: het vertelt de strijd lussen de arme plattelandsbewoner Garga die in Chicago de touwtjes aan elkaar probeert te knopen voor hemzelf en zijn familie...Je ziet een snelle opeenvolging van scènes, waarin de herkenbaarheid van het gegeven, met veel tics en overdrijvingen in het spel, zeer sterk de overhand haalt op duiding en inleving...De ultieme konsekwentie van de speelstijl van het stuk, met zijn typetjes en tics, is dat hij zelf op korte tijd enkele sterk verschillende typetjes zou moeten belichamen

Autentieke emoties in "Witte nachten" • 26 oktober 1994
Hij verlangt naar grootse daden en grootse passies, maar schrikt ervoor terug om die verlangens ook in handelen om te zetten...Toch zie je hier en daar wel wat typische tics (zoals wriemelen met de handen in de broekzak om verlegenheid te suggereren) opduiken...Het lijkt mij dat dit niet echt een gelukkige keuze is: net iets meer afstand tussen het akteren en de tekst zou beletten dat je vooral het prototypische, aspecifieke van het verhaal ziet, en meer

Meg Stuart op grens van toonbaar en... • 19 oktober 1995
Onbarmhartig De verhouding tussen wat zich in ons hoofd afspeelt en wat ons lijf doet, en omgekeerd, tussen wat we (willen) zien bij anderen en wat ze werkelijk zijn of doen, vormt het...Hun vreemde,gesyncopeerde sprongen en tics, uitgevoerd in een vaak zeer traag tempo lijken meer op een ballet van fysiek of zelfs psychisch gehandikapten dan op dans...Als de dansers allen met het hoofd diep voorovergebogen heen en weer strompelen over de scène, ligt de betekenis van diepe droefenis en eenzaamheid zo voor de hand dat je je verbaasd afvraagt of ze