Samenstelling van het Gezelschap

Orkestmeesters: H. Biels, R. Veremans, J.J.B. Schrey (als gast), F. Gaillard (als gast), J. Ehrlich (als gast),

Hoofdregisseur: H.E. Mutzenbecher,

Regisseurs: K. Schmitz, H. Caspeele,

Balletmeester: W. Karnetzki

Solisten: V. Belowa, E. Devaux, L. Autin, J. Matuszewski,

Tenoren: T. Beets (als gast), L. Borgers, J.Dolinger, R. Gerdan, Fr. Gysen, J. Loyens, A. Van Roey, G. Vercamer, Rubeau (als gast), Beresole (als gast),

Baritons: A. Crabbé (als gast), G. Youreneff (als gast), A. De Quick, R. Van Aert, G. Harmsen, K. Jochem,

Bassen: E. De Decker, G. Wouters, J. Heirstraie,

Sopranen: M. Farrère (als gast), M. Serverius (als gast), B. Briffaux, F. Bruylants, J. Calewaert, I. De Leeuw, F. Hougaerts, J. Ooms, M. Roland, J. Weyler,

Mezzo-sopranen: M. Bolotine, R. Christiane, I. De Borger, L. Schoofs.

De heer J. Sterkens was dus directeur en hijzelf zal wel altijd vertellen, dat zijn eerste weken ook zijn hardste zijn geweest.

Maar indien de fout daarvan bij hemzelf lag, dan mag het wel voor en groot deel tot zijn verontschuldiging strekken, dat hij den smaak van het publiek eerder te hoog dan te laag had aangeslagen.

Beginnen met « Don Juan »... tot daartoe. Maar dan niet, zooals hij gedaan heeft, dit meesterwerk van Mozart verkeerd verdeelen om artisten vrij te maken, die hij, den volgenden dag reeds zou noodig hebben voor een creatie, waarvan hij onmogelijk een financieel succes verwachten kon.

En dat deed hij nochtans voor « Ariadne op Naxos » van Richard Strauss, — een meesterwerk, als ge wilt, maar dan toch van déze soort, als waaraan een directeur zich slechts waagt, als de « loop » in zijn zaak is en hij zich aan volk mag verwachten, onverschillig wat hij speelt.

Nu kon zijn derde stuk wel als een compensatie bedoeld zijn voor de verliezen, die « Ariadne op Naxos » onvermijdelijk moest opleveren.

Dit derde stuk was namelijk « Giuditta », het nieuwste werk van Franz Lehar en welke bestuurder zou, met dit etiket erop, alléén al, deze operette niet blindelings aanvaard hebben?

Het moest evenwel nog niet tot de opvoering van deze « Giudetta » zijn gekomen om den heer Sterkens te doen inzien, dat hij er, zoovéél het ook van Lehar was, aan bekocht zou zijn.

Hij heeft het nog tot negen opvoeringen ervan getrokken, maar... met welke moeite ! !

« Ariadne op Naxos » beleefde zijn eerste voorstelling op Zaterdag 28 September 1935, voorafgegaan door eerste óók van een ballet van Armand Crabbé, op muziek van André Maurage « De Kus van den Herder ».

Was door « Don Juan » en « Ariadne op Naxos » deze eerste maand al artistiek tópzwaar genoeg, dan beging de heer Sterkens de vergissing om er nóg « Rijngoud » bovenop te leggen en dit voorspel van den Ring te doen dienen voor reeds tot het verleden behoorende modernistische experimenten van zijn nieuwen regisseur, den heer Mutzenbecher.

Voor de leiding van « Rijngoud » had hij een beroep gedaan op den heer Schrey, getrouw aan zijn belofte, om alle veeten te doen verdwijnen die de zoo jammerlijke scheuring van 1931 nagelaten had.

Aan de operette van Vlaamschen bloede gaf de heer Sterkens de schoonste kansen, door een vertolking en een aankleeding, zooals nog zelden aan het lichtere genre verleend waren geworden, van « Het Meisje van Saventhem », tekst van zijn nieuwen regisseur Henri Caspeele, muziek van Emiel Hullebroeck.

En dan speelde hij het wel negen keeren.

Maar, hoé hard er ook gewerkt werd en hoévéél afwisseling in het repertorium gebracht, — schot wilde er maar niet inkomen.

Zoo waren, na de reeds genoemde stukken, ook reprises van « Tannhauser », « De Wilddief », de « Bohème », de « Traviata », de « Walkure » en zelfs « Het Land van den Glimlach » al achter den rug, en stond den heer Sterkens het water reeds tot aan de lippen — toen eindelijk de redding kwam.

En wel vandaar, waar niet één op honderd getrouwen van de Vlaamsche Opera haar verwacht zou hebben :

Van den ouden « Barbier de Séville » van Rossini!

De eerste opvoering ervan had plaats op Donderdag 12 December 1935, en als ze een ware victorie werd, die nog door negen andere, hetzelfde seizoen kon gevolgd worden, dan was er zelden ééne zóó verdiend als door de artisten, wie toen de introductie van deze klassieke Fransch-Italiaansche opera-buffa op ons Vlaamsch zangtooneel was toevertrouwd :

De heer Crabbé (Figaro), Mevr. M. Farrère (Rosine), de heer Van Roey (Bartolo), de heer Heirstrate (Basilio), de heer Gysen (Almaviva), Mevr. De Borger (Marceline) en de heer De Decker (de officier van de wacht).

De leiding had de heer Sterkens toevertrouwd aan den heer François Gaillard, oud-bestuurder van de Opera te Luik.

De belangrijkste nationale creatie van dit seizoen was deze van « Mater-Dolorosa », van Daniël Sternfeld op een libretto van Willem Gyssels, op Zaterdag 21 December 1935, op het tooneel gebracht door den heer Mutzenbecher en gedirigeerd door den componist zelf.

Dan betaalde de heer Sterkens — evenals vóór hem reeds Derickx en Tokkie het met « De Golem », en Bosmans het met « Mr Wu » gedaan hadden — zijn tol aan de tanende glorie van Eugen d'Albert met de opvoering — de eerste op Zaterdag 11 Januari 1936 — van zijn « Marieke van Nymwegen », en — maar om zichzelven hiervoor schadeloos te stellen, had hij, op Donderdag 2 Januari tevoren reeds « De Lustige Weduwe » de Vlaamsche Opera binnengeleid, die — zoowel als de « Barbier » — tien opvoeringen beleven kon, terwijl « Marieke van Nymwegen » reeds na de derde moest worden opgegeven.

Het schoonste nummer op zijn actief in zijn eerste jaar, is echter de schitterende opvoering van « Prins Igor » geweest, in alle opzichten volwaardig pendant van deze van « Boris Godounow » en van « De Gouden Haan » en « Sadko », vroeger.

De eerste maal — op Zaterdag 29 Februari 1936 — zong de heer Youreneff niét de titelrol, maar wel deze van « Prins Galitzky ». De andere rollen werden vervuld door A. De Quick (Prins Igor), Mej. B. Briffaux (Jaroslawna), F. Gysen (Wladimir), G. Wouters (Khan Kontsjak), Mevr. R. Christiane (Kontsjakowna), G. Vercamer (Owloer), E. De Decker (Skoela), J. Loyens (Erosjka) en Mej. M. Roland (een Polovtiaansch meisje).

De regie was van den heer Mützenbecher, het werk werd gedirigeerd door Julius Schrey en voor het beroemde feest met de Polovtiaansche dansen had de heer Sterkens zijn balletkorps met uitstekende mannelijke krachten versterkt.

Van zijn balletkorps heeft hij trouwens in dit seizoen bijzonder veel en schoon werk gedaan gekregen.

Terwijl het in zoovele stukken van het « loopend repertorium », door telkens vernieuwde choregrafieën zijn faam aangroeien deed, leverde het, den avond der creatie van « Mater Dolorosa » — op Zaterdag 21 December 1935 — nog, als noviteiten af, « Het Ontwaken van Endymion » van Suzanne Daneau en « Dageraad » van Jozef Van Durme, op 8 Februari 1936 : « De Weg » van Werner Egk en op Zaterdag 21 Maart 1936 : « De betooverde Instrumenten », van Jean Françaix.

De GAKVO waren dit seizoen ook nog zeer bedrijvig.

De volgende acht galas werden door hen ingericht :

« Tristan en Isolde » : de heeren Kahlenberg, Hotter en mevr. Kalter. — Kapelmeester : Elmendorff.

« De Ontvoering » : de dames Lotte Schone, Van Kruyswijck en de heeren Herreman en Hattemer. — Kapelmeester : Steinberg.

« Traviata » : mevr. Vina Bovy en de heer Traverso. — Kapelmeester : Gaillard.

« Walkure » : mevr. Konetzny, mevr. Singenstreu en de heeren Laholm en Harbich. — Kapelmeester : Schrey.

« Samson en Dalila » : de dames Sadoven, en de heeren Endreze, Serrano, Resnik, Lefevre, Dognies en Sales. — Kapelmeester : Ruhlmann.

« De Barbier van Sevilla » : mevr. Vina Bovy en de heeren Stabile, Casavecchi, Boronali en Canchine. — Kapelmeester : Gaillard.

« De Gouden Haan » : de dames Lissitsjkina en Davidova en de heeren Gitowsky, Raisoff, Ritsj, Jaroff en Okansky. — Kapelmeester : Morskoi.

« Siegfried » : de heeren Laholm, Fleischer, Hotter en Vogel. — Kapelmeester : Steinberg.

Groote data in dit seizoen waren verder deze van Maandag 23 en Woensdag 25 Maart 1936 : bedoeld als hulde van de Vlaamsche Opera aan Richard Strauss van wie er tot dan toe « Rozenkavalier », « Salomé », « Electra », « Egyptische Helena » en « Ariadne op Naxos » waren opgevoerd.

De Meester kwam zélf naar hier en dirigeerde den eersten avond « Salomé », voorafgegaan door zijn symfonisch gedicht « Don Juan » en den tweeden avond « Ariadne op Naxos » voorafgegaan door zijn tooneelmuziek voor Molières « Bourgeois-Gentilhomme ».

Door het College van Burgemeester en Schepenen werd Richard Strauss toen ook officieel ten stadhuize ontvangen.

Hoe moeilijk de heer Sterkens het ook had om op dreef te geraken, toch werden van eerstaf aan verschillende aan hem te danken verbeteringen zéér op prijs gesteld, zooals de hervorming en moderniseering van het verlichtingsstelsel en de opvallende zorgen, aan het decor gewijd. En dan had hij ook een dagkoor van twintig dames en heeren aangeworven, knappe jonge menschen, met flinke stemmen, die bijzonder veel tot het « cachet » en het versnelde tempo van het repertorium hebben bijgedragen.