693 document(en) met "zijn" • Resultaten 441 tot 460 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Camacho raakt verloren in de wereld van... • 14 december 1994
Hij zinspeelt op de radikale breuk die Le Corbusier met zijn naamverwisseling op symbolische wijze instelde ten opzichte van zijn eigen ouders, geboorteland en zelfs geboorte...deze gedachte met het biografisch gegeven dat Le Corbusier geen kinderen kreeg bij zijn vrouw, en dat ook zijn vriendin Josephine Baker onvruchtbaar en kinderloos bleef...Maar Le Corbusier is zo'n figuur en zijn werk is in die mate geanalyseerd en onderzocht, dat een dansvoorstelling de man en zijn werk nauwelijks recht kan doen

Het Bordes speelt Arrabal en Purdy • 17 december 1994
Het wekt dan ook weinig verwondering dat ze zich op het einde van het stuk afvragen of goed zijn niet net zo vervelend is als slecht zijn...Purdy's verhaal eindigen de zaken eigenlijk net zo: als blijkt dat er geen woorden en zelfs geen bereidheid voorhanden zijn om Lafe's daden te begrijpen, berusten de twee in elkaars louter fysieke...Hij zegt zijn teksten soms als een kind dat een krantekop aan het ontcijferen is of een nieuwjaarsbrief afdreunt

Leven in een kartonnen doos • 20 december 1994
Die benauwdheid is het komplement van de grote vrijpostigheid waarmee alle personages -- er zijn geen pottekijkers van buiten de familie -- met elkaar omgaan...Nog driester trekken ze daarna zijn hemd, schoenen en broek uit, en nog reageert Schillings niet...Evenmin schijnt er een wet te zijn waarop hij zich kan beroepen om de vrijpostige aanrakingen te verbieden

Hyperventilatie in ontheemde wereld • 23 december 1994
Maar haar twee regels op het einde ("We zijn wel degelijk dezelfde...De dialogen in dit stuk zijn weinig realistisch, en liggen ook niet vlot in de mond...Het lijkt alsof de vier akteurs op zoek zijn naar een subtiele balans tussen een afstandelijke zegging, die de nadruk legt op de inhoud van de dialogen, en een akteerstijl die in gebaren en

Onbestemde gevoelens in hotel-lobby en lege flat • 13 januari 1995
De ene gelooft iedereen, zelfs zijn eigen gevoel, te slim af te zijn...De herinneringen komen druppelsgewijs, nu eens wat sneller, dan weer trager, terwijl De Pauw hulpeloos rondkijkt in zijn nieuwe appartement, dat hij betrok om aan de herinnering aan de meisjes te...Hoewel de toneelsituatie totaal kunstmatig is (niemand zou anderhalf uur luidop tegen zichzelf praten in perfekt vloeiende en gekonstrueerde zinnen) kneedt hij zijn woorden en zinnen, en zelfs zijn

Ongein domineert barre wereld van Josef Nadj • 14 januari 1995
Bij elke nieuwe voorstelling blijft Nadj erop hameren hoe sterk de verbeeldingswereld van zijn geboortestreek bepalend is voor zijn werk...Het Hongarije en Joegoslavië van zijn jeugd lijkt, gezien door de bril van zijn werk, een wereld vol bizarre wezens, verwikkeld in vreemde rituelen en gezegend met een fantastische, wilde verbeelding...Toch vind ik dit een allesbehalve geslaagde voorstelling: Nadj weet in de uitwerking van zijn basismetaforen absoluut geen maat te houden, en -- wat erger is -- hij kan het niet laten om zijn

Rieks Swarte betoverend als Oosterse verteller • 20 januari 1995
De gebarentaal van de akteurs is sterk gestileerd: de wereld waarin de verhalen spelen kent geen psychologie, alle personages zijn types met een vast repertoire van gebaren en attributen, net als...dicht bij onze voorstellingen van heksen en nobele lieden, maar zijn overgoten met een licht exotisch sausje, door de gewaden en de kleurige doeken en stoffen...De sultan herinnert zich plots dat de verhalen niets zijn dan een verbeelding van gewone verlangens uit de echte wereld

Gents dansfestival brengt montage en hommage :... • 28 januari 1995
Piet Rogie, een Vlaming die woont en werkt in Rotterdam, en Annamirl Van der Pluym zijn twee dansers/koreografen die al langere tijd aktief zijn, maar hier toch niet echt grote bekendheid genieten...Zijn bewegingen zijn op een vreemde manier verknipt, alsof hij, zoals de titel suggereert, inderdaad een montage gemaakt heeft van uiterst disparate fragmenten...Deze voorstelling geeft op zijn minst de indruk ver van af te zijn

Grote wereldproblemen en beeldpoëzie op Dance Platform • 30 januari 1995
De scène ziet eruit als een doos zonder deksel, waarvan de wanden gemaakt zijn uit gorte zeilen van krattenplanken...Schokeffekt Het stuk sluit af met een voorstelling van de meester-slaaf-relatie: een man kan een vrouw zo terrorizeren dat ze zichzelf vernedert, op zijn vingerknip, tot de meest onzinnige...De schatkamer van Frederick, een schoendoos vol plastic rommel, die hij blindelings kan opsommen, verliest plots al zijn aantrekkelijkheid

Kitsch, diepzinnigheid en camp op Flemish Dance... • 31 januari 1995
De drie zijwanden zijn afgebakend met een wit doek: een beeld van beslotenheid...Tegelijk, en dat is weer zo'n eigenaardigheid van Vanrunxt, duiken de elegante lange handschoenen van zijn vroeger werk weer op...Niet alleen ernst en de overgave, maar ook kunstmatigheid, patos en kitsch zijn als verstekelingen aanwezig in expressionistische of avant-gardistische dans, lijkt Vanrunxt te zeggen

Herontdekking van de negentiende eeuw: Gerenoveerde theaters... • 1 februari 1995
De renovatie valt zo uiteen in twee delen: enerzijds een restauratie van de oude zaal, met zijn inkom, foyer en trappartijen aan de Walpoortstraat, en anderzijds een volledig nieuwe scène-ruimte en...pakhuizen (hij voerde je van het ene zaaltje naar het andere, langs onooglijke trappen en buitenkoertjes) zonder veel moeite ook hier te realiseren zijn...Zo beschouwd zijn mogelijkheden die in de Minard met veel inspanningen gerealiseerd zijn hier gratis beschikbaar, hoewel de feitelijke zaalinfrastructuur van de Vooruit niet indrukwekkend is. Zelfs de

Teshigawara weet publiek te fascineren • 3 februari 1995
Wat koreograaf Saburo Teshigawara bedoelt met deze toelichting bij zijn werk, kan je maar op zijn waarde schatten als je Noiject ondergaat...Het mag duidelijk zijn: wat Teshigawara nastreeft, is fascinatie, geen kommunikatie in een klassieke zin...Enkele effekten, alle inventiviteit ten spijt, zijn niet zo nieuw als ze, door al het gedruis, wel lijken

Baervoets' modernisme oogt heel klassiek • 10 februari 1995
LEUVEN -- De projektsubsidie die Alexander Baervoets kreeg voor zijn eerste koreografisch projekt, bleek te klein om de geplande voorstelling te maken...Het resultaat kan zeer verrassend zijn...het laatste deel bij voorbeeld zijn er twee figuren, eenvoudige, maar snelle kombinaties van enkele zijdelingse passen, wentelingen om de lichaamsas, uitzwaaiende benen en armen

Jan Fabre worstelt niet ballet : Nieuwe... • 14 februari 1995
De meest intrigerende werken in de tentoonstelling zijn een reeks voorwerpen, zoals een kruis, een urinoir of een imker: van binnen zijn het niets dan holle draadkonstrukties, maar het oppervlak...De sterke bezieling en koncentratie die het waarmerk zijn van Fabres voorstellingen, zeker de laatste twee, lijkt hier te ontbreken, alsof het balletgezelschap niet mee wil in zijn gekte...Emio Greco, die hier een stervend dier speelt, blijkt ondanks zijn indrukwekkende présence niet in staat de vlakheid van de uitvoering van het corps de ballet te doen vergeten

Stan kijkt twee keer in huiskamer • 16 februari 1995
Naarmate het verhaal vordert, worden de eenvoudige schema's steeds complexer: de motieven van de personages zijn ver van zuiver, en het portret van die lieve Arthur krijgt allengs ook stevige deuken...Wat ook die dubbele betrachting in de weg staat, al is het maar omdat toneelspelers "het hogere" nastreven, is in zijn ogen verdacht en verwerpelijk...Na deze uitbarsting is het einde van het verhaal wel erg merkwaardig: op zijn lompe manier snapt Felix vaag dat hij een of andere misstap tegen zijn wouw begaan heeft, en zelfs dat er misschien wel

Stan maakt pijnlijke klucht van True West • 18 februari 1995
Op het eerste gezicht leest zijn stuk ook als een regelrechte soap, een familiedrama in miniatuur op zijn Amerikaans...Hij beschouwt zichzelf als iemand die met ernstige dingen (filmscenario's over historische onderwerpen) bezig is. Maar toch blijkt op de duur dat hij het gevoel heeft dat zijn leven niet helemaal...echt" is. Op zijn manier is Lee als dief natuurlijk een en al "echtheid". Maar die echtheid is vooral vormeloosheid: het onvermogen om zijn leven een of andere richting uit te sturen

L'Esquisse piekert over nakende rampen • 22 februari 1995
het begin spreekt hij over de band tussen alle mensen (de oorlog is dan nog niet uitgebroken), op het einde klaagt hij aan dat zijn droom ver van verwezenlijkt is (de oorlog is uitgebroken). De...Vijf deuren, die vrij in de ruimte staan en verrold worden, staan voor het labyrint zonder werkelijke uitgang waarin de negen dansers verzeild zijn...Veel van deze taferelen, zoals het duet van Bouvier en Obadia, zijn echte pareltjes

Barkey belicht troebele zones van het verlangen • 3 maart 1995
Gekonfronteerd met de opmerking dat er helemaal geen echte Dulcinea is waarop zijn verlangen betrekking heeft, zegt hij hoofdschuddend: "Laat ons daar vooral niet te diep op ingaan...Zijn afwijzing van elk princiep, elke myte die het menselijk leven een meerwaarde moet verlenen, is van een totaal andere heroïek dan die van Don Quijote...Beiden zijn op zoek naar menselijke waardigheid, maar Don Quijote denkt die te verwerven bij gratie van zijn hersenschimmen, terwijl Camus ons bezweert ze alle te verwerpen, hoe lelijk het gewone

Mime brengt schilderii van Delacroix tot leven • 8 maart 1995
Zijn rust staat in vreemd kontrast met de onwaarschijnlijke slachtpartij van naakte vrouwen, paarden en slaven die zich rond hem aan het afspelen is. Het verhaal waarop Delacroix zich...De man (Michel Massé) die er te rusten ligt wordt door het gedonder en gebrul van kanonnen en machinegeweren uit zijn slaap gewekt...Even later verschijnen zijn drie zusters (Odile Massé, Nicole Moussoux en Carine Peeters). Een stem uit de verte geeft de man een uurtje tijd om zich over te geven aan een orgie, gevolgd door

Vietnam voorbij alle clichés : Michel Van... • 24 maart 1995
De tekst van Rob de Kuiper schuift tussen het relaas van zijn bezoeker (gebaseerd op zijn eigen reiservaringen) fragmenten van Greenes boek...Maar als iemand om hulp vraagt, zijn we maar al te snel geneigd de andere kant op te kijken, alsof we er niets mee te maken hebhen...Het enige onderscheid dat hij in zijn spel aanbrengt is dat tussen de objektieve kommentator en de verteller, nu eens Fowler, dan weer de toerist