87 document(en) met "Het meisje dat" • Resultaten 1 tot 20 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Gerardjan Rijnders: "Ik heb vanuit mezelf weinig... • 1 juli 1984
Je zegt in een brief aan Hans Van den Bergh (1) dat In het Tuinhuis ging over de pijn van het schrijven, maar het is alsof je ook de pijn van het ensceneren hebt willen tonen in de voorstelling: het...Eerst de moeder op het balkon en het meisje in het tuinhuis, een beeld dat ik uitvergroot heb tot wat het nu is: een stem van de moeder die in de wieg spreekt...Dit stuk pas precies op dat model, hoewel het pas de laatste tien jaar ontwikkelt is." Bij de eerste opvoering van In het Tuinhuis in 1954 zei een criticus dat het een slecht stuk was, omdat het

Een steriele en academische wereld: Tweemaal Lucinda... • 20 oktober 1985
Al deze werken hebben op het eerste gezicht een sterk formalisme, dat de ruggengraat en de essentie van dit werk uitmaakt...Geen Robotten Toch zijn de dansers geen robotten of figuranten in een "brave new world dance". Het is na enige tijd duidelijk dat de dansers hun eigen individualiteit bewaren, dat ze niet allen...Dat lijkt heel speels, als een elfje, of een klein meisje in open lucht dat met geheven armen danst en zich inbeeldt ene ballerina te zijn

Tsjechov in het spiegelpaleis: Nieuwe Stuc-produktie van... • 23 november 1985
het gat dat op die manier geslagen is kunnen naadloos allerlei "vreemde" elementen verwerkt worden, opmerkingen over deze voorstelling in het biezonder en voorstellingen tout court, tot en met...Dat het teater is, blijkt ook uit de nadrukkelijke aanwezigheid van het doek en de voetlichten, en de pogingen om de kale en weinig komfortabele zaal van 't Stuc door middel van tapijt en kussens...Een meisje, dat vaak op bezoek komt, voelt zich aangetrokken tot de jongeman, en voelt schijnbaar aan dat hij met iets "hogers" bezig is. Maar ze voelt zich ook aangetrokken tot het teater, en wordt

Onbehaaglijker dan het lijkt: Kamagurka, Jan Decorte... • 16 januari 1987
Jan Decorte is een existentiële prins (heeft "niets te betekenen" hoor) die, op zoek naar zijn verloofde, het "prinsesje dat van niets weet" -- het arme kind is ontvoerd door het verschrikkelijke...Nu wordt al bij aanvang aangekondigd dat een van de aktrices niet aanwezig zal zijn wegens het feit dat de regisseur zich vergrepen heeft aan haar...En al gebeurt dat dan tot meerder amusement van het publiek, het is ook duidelijk dat Decorte zijn klassieken kent, en dat zijn verhouding ermee zeer complex is. Er valt niets meer mee aan te vangen

"Tars/zan", van het goede maar een beetje... • 20 februari 1987
BRUSSEL -- Het is een leuke vaststelling dat een al wat ouder gezelschap als het BKT bereid is om het jonge "Dito-Dito" produktie-faciliteiten en een podium te geven om een dan toch vrij experimenteel...Alleen al het futurisme wordt rijkelijk geciteerd, in het inventieve decor van Peter Vermeersch en in de scène waarin allerhande voorwerpen, met als gemeenschappelijk kenmerk dat ze bewegen en blinken...De enige die min of meer een duidelijke identiteit bewaart, is Mieke Verdin in een schitterende vertolking van Natasja, het Russische meisje in traditionele kledij/Majakovsky

"In Eden" komt niet tot eenheid • 26 september 1987
gelukzaligheid, en anderzijds de armzaligheid van het dagelijks leven waarin op een stumperige manier een fraktie van dat geluk doorbreekt als een plots ogenblik van ontroering...een sterke beheersing en ekonomie van de middelen die je als teatermaker ter beschikking staan, in het besef dat je zeker niet de eerste bent die het tema aansnijdt...Soms geeft het samenlopen van die elementen een mooi resultaat, o.a in scène III waar het kontrast tussen de zuivere zang van een nogal eterisch voorgestelde Rolande Van der Paal en het gekras in het

Net zoveel tot er niets meer overblijft:... • 17 februari 1988
Het draaiplateau waar het ding op staat, de treinspoortjes waar de bezoekers zich op bewegen, het is allemaal volstrekt overbodig en voegt nog eens informatie toe aan een stuk dat al bezwijkt onder...Het heeft er eigenlijk alle schijn van dat de plotselinge overdaad aan produktiemiddelen de regisseur/schrijver zodanig in verwarring heeft gebracht dat hij het noorden heeft verloren...Waaraan je de bedenking kunt koppelen dat het eigenlijk toch wel bedroevend is dat iemand die in het verleden dan toch bewezen heeft een en ander in zijn mars te hebben, niet al veel vroeger in de

Gemiste kansen van Johan Boonen: "De reis... • 10 maart 1988
BRUSSEL -- "De reis naar Civita" heet het laatste werk van Johan Boonen, dat hij zelf regisseerde voor het BKT...Dat geeft ruime teatrale mogelijkheden omdat de tekst zelf de weg wijst van een beperkend psychologisch realisme, het huiskamerdrama van een moeder die gescheiden leeft van haar man en in ruil...Het is bovendien onbegrijpelijk dat de auteur zijn eigen tekst zo laat verhaspelen als regisseur

Een merkwaardig debuut: "Het korte leven van... • 29 maart 1988
De foto op de affiche geeft eigenlijk zeer goed de "cinéma-noire"-achtige kwaliteit aan van het stuk: een jong en onschuldig meisje dat met grote angst-ogen door een sneeuwveld loopt in een beboste...De hoofdrolspelers Andreas Van de Maele en Caroline Vanderlinden komen niet genoeg losvan het typetje dat ze neerzetten...Door de eigenaardige monoloog-dialoog-vorm voel je wel dat ze bewust een zekere afstand nemen van het klakkeloos rolletje-spelen, maar ze hebben niet de rijpheid om daar een volwaardig alternatief

Een heel leven in zes dagen: Vrije... • 12 november 1988
Het stuk is geen rechtstreekse scenische vertaling van Kafka's boek (voor zover dat al mogelijk zou zijn). De zes dagen waarop het verhaal zich afspeelt, zijn aangegrepen als uitgangspunt voor een...Telkens ook weer is hij de indringer in een ritueel van volwassenwording (het jonge meisje, de uitdagende ongetrouwde vrouw, de huwelijksvoorbereiding, het huwelijk, de ouderdom) terwijl op...De voorstelling ontvouwt geleidelijk al die tema's, en het is duidelijk dat er heel wat energie gestopt is in het onderzoek naar aanknopingspunten tussen Het slot en Kafka's andere werk, zijn brieven

Een lach en een traan, wat wil... • 3 december 1988
Kras" van Judith Herzberg is de opener van de reeks, als toemaatje krijg je er "Het meisje dat" van Albert Blitz na de pauze bij...Do duwt haar uit het duister zachtjes vooruit tot het licht net zo over haar gezicht scheert dat ze er plots zeer ziek en afgepeigerd uitziet, en zij fluistert haar nog iets in het oor vooraleer weer...Het meisje dat" is een kort stuk over een bijeenkomst bij de weduwe van een kunstschilder (tuk op een opwaardering van het aanwezige linnen, maar verder niet bijster alert) van critici en kollega

Dertigers toveren tienerfantazieën: "L'amour, la mort" van... • 21 december 1988
En dat gaat van het behoedzaam binnenschuifelen tot het steeds doldriester tegen elkaar opscheppen en het steeds extremer fantazeren over gruwelijke ongelukken en wandaden...Het gegeven is overbekend, maar het gegrinnik en gelach in de zaal toont aan dat het publiek dit biezonder leuk vindt, zeker als het met zoveel métier gedaan wordt...Allerlei tema's worden aangesneden, maar de virtuositeit belet niet dat, eens het beeld is opgebouwd, het ogenblikkelijk vergeten is. Dat hoeft niet echt een bezwaar te zijn, maar het wekt dan toch

Over een meisje dat engel wilde worden:... • 5 april 1989
FRANKFORT - Als je iemand vraagt hoe het ermee gaat en het antwoord is "ça va", dan kun je al vermoeden dat het misschien niet zo best gaat, dat er op zijn minst van een zekere lusteloosheid sprake...Uitgangspunt is een kranten-fait-divers over een meisje van negen dat zelfmoord pleegde omdat ze het niet eens was met de gang van zaken in de wereld...Want het verlangen van het meisje is niet dat van een naïef wicht: de manier waarop het op het podium staat, spreekt wat dat betreft boekdelen

Dito' Dito' met leuke Ibsen, maar loodzware... • 29 juni 1989
Voorlopig zag ik het tweede en derde deel, Charlotte (het meisje en de dood), geschreven en geregisseerd door Jan Roets, en Als wij doden ontwaken van Henrik Ibsen...leveren, omdat de tekst zo weinig verhaal is. Ze kan dat zeer goed, daar niet van, maar het is zo eenduidig dat je al snel alle belangstelling verliest...Het eerste deel begint om 19 u, het tweede om 21 u, en het derde (dat slechts een half uur duurt) om 23 u. Het aantal zitplaatsen is beperkt, reserveren is dus aangewezen

De kommunikatie voorbij?: Jan Fabres "Die Reinkarnation... • 29 september 1989
Het verschil is dat de kombinatie beeld-tekst hier zo sterk naar zichzelf, en indirekt naar het hoogst persoonlijke universum van de maker verwijst, dat de kommunikatie met het publiek gevaarlijk...En hoewel het niet de bedoeling is, kwetste het meisje zich ook lelijk aan het glas, voor ze huilend neerzeeg...Maar Fabre toont dat als een vreemde, kompleet fantasmatische wereld die buiten het meisje om geen realiteitsbinding meer heeft, maar alleen nog beantwoordt aan een eigen onverbiddelijke logika

Wilde dromen: "Capricieuse" van Roxanne Huilmand • 27 oktober 1989
Het publiek is er als het ware niet, het laken definieert de ruimte waarin iemand -- en je denkt aan een jonge vrouw of zelfs nog maar een meisje -- een zelfingebeeld drama lichamelijk uit...Enkele malen na elkaar en zover weg tot haar arm tot het uiterste gestrekt is. Het is een leuke observatie, het laat zien dat Huilmand een soort inzicht heeft in wat ze uitbeeldt...Dat is wel het tema zelf van de voorstelling, maar de opzet om het te willen tonen als had ze een volledig inzicht in het fenomeen, achterhaalt de dans zelf en ontneemt haar de luciditeit die de

Landschap van Gerrit Timmers' dromen • 9 december 1989
Uit de voorstelling van het joggende meisje en Vera bij voorbeeld...Een slang in een boomtak wordt bij voorbeeld achteloos neergezet, terwijl Ray, het meisje en de fotograaf samen zijn, als stof tot nadenken voor wie nog ogen genoeg heeft...Je komt er vaak niet meer toe nog goed te rekonstrueren wat Timmers allemaal aan het vertellen is. Maar een echt belangrijk bezwaar is dat natuurlijk niet

"Sigmaringen (France)" is staaltje vakmanschap van Daniel... • 21 april 1990
Even flakkert bij het Ardennen-offensief de hoop op dat het tij zal keren, maar na de moord op kollaboratie-leider Doriot in Frankrijk pakt iedereen zo snel mogelijk de biezen...De man kent duidelijk zijn vak: voortdurend weet hij het scènebeeld en de aktie zo te sturen dat het spel onderhoudend, amusant en boeiend is, en zijn boodschap tegelijk op een bijna terloopse wijze...Subtiel Hoe goed en professioneel het allemaal ook gedaan is, toch moet je vaststellen dat het procédé intellektueel niet echt eerlijk is. De regisseur wil zijn kijkers overdonderen, overtuigen

Nieuw West speelt perverse Pygmalion • 11 mei 1990
Het verhaal van een verzuurde professor die na een weddenschap een meisje uit de achterbuurt opvoedt tot een elegante dame, en vervolgens verliefd wordt op zijn eigen kreatie, is in dit stuk omgebouwd...Wat de akteurs tonen, is de werkelijkheid van hun fantazie, het voze decor, het hakkelende, het grove gefilozofeer, de vettige middelen die ze nodig hebben om hun spelletje gaande te houden...Maar de beteuterde vaststelling dat hun speeltje er nu niet meer is, verdrinken ze dadelijk in weer nieuwe litanieën over het leven na de dood

Bruzzle: intiem, exuberant en onderkoeld • 25 september 1990
Haar heftige pirouettes en grote schreden doen denken aan het gelach van iemand die bang is in het donker: het lawaai verdrijft de onzekerheid...Een mooi moment is bij voorbeeld het potsierlijke dansje van twee eigenaardige geestelijken, met een kaarsje op het hoofd struikelend in het donker...Het kan zoveel betekenen dat het betekenisloos wordt